tertier irlandzki - wzorzec 1998

Wzorzec

FCI Standard nr 139 (20.03.1998)
Kraj pochodzenia: Irlandia

Użytkowanie: pies gospodarski, do wszystkiego, pies do towarzystwa, stróż, który lekceważy niebezpieczeństwo i urazy. Na polowaniu równie dobry jako gończy, jak i u boku myśliwego.

Klasyfikacja FCI: grupa 3 teriery, sekcja 1 teriery duże i średnie; próby pracy nie są wymagane.

Krótki rys historyczny: w Irlandii powstały cztery rasy terierów, wyraźnie różniące się od terierów kontynentalnych i angielskich. Możliwe, że terier irlandzki jest najstarszą z grupy ras z Zielonej Wyspy lecz do dziś zachowało się tak mało przekazów, że trudno definitywnie potwierdzić tę tezę. Przed rokiem 1880 jego umaszczenie nie było ustalone, oprócz czerwonych bywały psy czarne podpalane oraz pręgowane. W końcu XIX w. czyniono starania, by wyeliminować z hodowli osobniki czarne podpalane i pręgowane. W początkach XX w. już wszystkie teriery irlandzkie były czerwone. Ich atrakcyjny wygląd sprawiał, że zaczęto je kupować i wystawiać w Anglii i Stanach Zjednoczonych, w których to krajach zostały entuzjastycznie przyjęte. Reputacja rasy jeszcze wzrosła podczas I wojny światowej, gdy teriery irlandzkie zostały użyte do noszenia meldunków i sprawdziły się w przerażającym huku i zgiełku walk w okopach. Ta ciężka próba potwierdziła ich nieustraszoność i inteligencję. Pierwszy klub rasy utworzono w Dublinie 31 marca 1879r. i terier irlandzki jako pierwsza z ras Zielonej Wyspy został uznany przez Angielski Kennel Club. Stało się to w końcu XIX w. Niesprawiedliwa jest opinia jakoby psy te były zaczepne. Gdy wymagają tego okoliczności stają się odważne i zdecydowane. Uczą się łatwo i są łagodnymi kompanami.

Wygląd ogólny: sprawia wrażenie psa aktywnego i ruchliwego, o napiętych mięśniach i nerwach. Mocno zbudowany ale nie ciężki, szybkość i wytrzymałość są równie cenione jak jego siła. Sylwetka elegancka jak szybkiego biegacza.

Charakter: pojętny i stanowczy, żyje w zgodzie z innymi psami, wyjątkowo wierny. Ma dobry charakter i jest przymilny wobec ludzi. Jeśli już zaatakuje staje się odważny jak lew i walczy do końca.

Głowa długa bez zmarszczek. Mózgoczaszka płaska i dość wąska między uszami, lekko zwęża się ku oczom. Stop ledwo widoczny- tylko z profilu. Trufla nosowa powinna być czarna. Wargi przylegające i prawie czarne na wierzchu. Szczęka i żuchwa mocne, muskularne i takiej długości by zapewnić miażdżący chwyt. Uzębienie mocne, regularne i zdrowe. Zgryz nożycowy – siekacze szczęki lekko przykrywają siekacze żuchwy. Policzki nie za pełne, powinny pod oczami lekko się zapadać. Oczy ciemnej barwy, małe, nie wyłupiaste, pełne ognia i inteligencji. Oczy żółte lub jasne uważane są za dużą wadę. Uszy małe, w kształcie litery V, średniej grubości, dobrze osadzone na głowie i opadające blisko policzków ku przodowi. Górna linia – zagięcie ucha- powinna znajdować się wyraźnie ponad wierzchem czaszki. Ucho opadające na boki głowy nie jest typowe dla teriera irlandzkiego, ucho półstojące jest jeszcze bardziej wadliwe. Sierść na uszach winna być krótka i ciemniejsza niż na tułowiu.

Szyja ma być dobrej długości i rozszerzać się stopniowo ku łopatkom, powinna być dobrze noszona i sucha (bez podgardla). Po obu jej stronach znajduje się kołnierzyk z kędziorków sięgający prawie nasady uszu.

Tułów proporcjonalny ani zbyt długi, ani zbyt krótki. Grzbiet mocny i prosty także za zwieńczeniem łopatek, gdzie nie powinien być słaby. Lędźwie umięśnione i bardzo lekko uniesione. Suka jest nieco dłuższa w partii lędźwiowej od samca. Klatka piersiowa głęboka i umięśniona, ale nie szeroka. Żebra są dość dobrze wysklepione raczej długie niż szeroko rozstawione, daleko zachodzące do tyłu.

Ogon powinien być osadzony dość wysoko, radośnie noszony, ale nie zakręcony nad grzbietem. Obecnie już niekopiowany.

Kończyny przednie i tylne powinny w ruchu kierować się prosto do przodu. Kończyny przednie średniej długości, pionowo ustawione pod łopatkami, przedramiona idealnie proste, umięśnione o silnej kości. Łopatki widoczne w rysunku, długie i dobrze nachylone ku tyłowi. Łokcie pracują swobodnie po obu stronach tułowia. Śródręcza krótkie i proste, mało uwidocznione nadgarstki. Kończyny tylne powinny być mocne i umięśnione. Uda silne, stawy kolanowe o średnim kątowaniu, nie są skierowane na zewnątrz. Stawy skokowe nisko położone. Łapy mocne, możliwie okrągłe, średniej wielkości. Wysklepione palce nie kierują się ani do wewnątrz ani na zewnątrz. Opuszki zdrowe, bez zrogowaceń i spękań.

Ruch : kończyny poruszają się równolegle i prosto ku przodowi.

Okrywa włosowa. Włos powinien być gęsty i twardy, druciany, ostry, ale płasko przylegający. Sierść jest tak gęsta, że kiedy ją przeczesujemy palcami, nie widzimy skóry. Włos nie może być miękki i jedwabisty. Jest niezbyt długi, tak by nie tuszował obrysu tułowia a szczególnie tylnych kończyn. Nie może być kędzierzawy i lokowany. Na głowie sierść jest tej samej struktury, ale krótsza (ok.6mm), prawie gładka i prosta. Kufę porasta niewielka broda, która jest cechą charakterystyczną dla rasy. Broda przypominająca kozią wskazuje na to, że sierść jest w całości jedwabista, w złym gatunku. Na kończynach nie ma frędzli, pokryte są podobną sierścią jak głowa- twardą jak na korpusie. Umaszczenie powinno być jednolite. Szczególnie cenione jest żywe czerwone, pszenicznorude. Na łapach i piersi występują czasami białe znaczenia. Te białe znaczenia na łapach powinny być surowiej traktowane.

Wzrost i waga – wysokość w kłębie ok. 46 cm, samce mogą być o kilka cm wyższe.

Waga: 11-13 kg. ( Trzeba tu zaznaczyć,że psy o tak niskiej- wzorcowej wadze to aktualnie rzadkość na ringach) Waga nie może stanowić podstawowego kryterium oceny- liczą się proporcje oraz właściwy typ rasowy.

Wady dyskwalifikujące: trufla nosowa innego koloru niż czarna, wyraźny przodozgryz lub tyłozgryz. Inne umaszczenie niż czerwone, pszenicznoczerwone, żółtoczerwone. Wyraźne spękania lub zrogowacenia na opuszkach .

Uwaga: samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w worku mosznowym.