Entlebucher Sennenhund - wzorzec

Entlebucher Sennenhund jest to najmniejsza rasa z czterech szwajcarskich psów pasterskich. (Duży Szwajcarski Pies Pasterski, Berneński Pies Pasterski, Appenzeller)

Entlebucher ma żywy temperament, jest pewny siebie i odważny, bardzo przywiązany do swych właścicieli, ale wobec obcych trochę nieufny. Znany jest z tego, że szybko i chętnie się uczy. Entlebuchery chętnie biorą udział w różnych zawodach sportowych dla psów np. agility, co pozwala nam miło i aktywnie spędzać wolny czas ze swoim pupilem.

Ma wspaniały węch. Entlebucher to również czujny i nieustraszony stróż mimo niewielkiego wzrostu.
Obecnie w wielu krajach ten silny, nieduży, łatwy do pielęgnacji pies o mądrym wyrazie pyska zyskuje coraz więcej zwolenników wśród ludzi, którym nie odpowiadają duże psy.

Atrakcyjny w wyglądzie, niekonfliktowy, z wesołym i żywym usposobieniem ma wszelkie walory doskonałego towarzysza mieszkańców miast

Wzorzec FCI nr 47

Entlebucher
(Entlebuch Cattle Dog; Entlebucher Sennenhund)

Kraj pochodzenia : Szwajcaria
Data publikacji obowiązującego wzorca : 28.06.2002

Przeznaczenie:
Pies, zaganiający, stróżujący, pilnujący, domowy i podwórzowy; dziś także pies pracujący i rodzinny.

Klasyfikacja :
Grupa 2 Sznaucery, pinczery,
molosy,
szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 3 Szwajcarskie psy pasterskie.
Nie podlegają próbom pracy.

Krótki rys historyczny:
Entlebucher jest najmniejszym z czterech szwajcarskich psów pasterskich. Pochodzi z Entlebuch – doliny w okolicach kantonów Lucerna i Berno. Pierwszy opis psa nazwanego „Entlibucherhund” pochodzi z 1889 roku, ale jeszcze długo potem nie rozróżniano psa pasterskiego z Entlebuch od psa pasterskiego z Appenzell. W 1913 roku na wystawie w Langenthal cztery egzemplarze tego małego psa zaganiającego zostały pokazane profesorowi Heimowi, wielkiemu miłośnikowi szwajcarskich ras psów pasterskich. Na podstawie opisów sędziowskich psy zostały wpisane do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej (SHSB) jako czwarta rasa szwajcarskich psów pasterskich.
Pierwszy wzorzec został jednak opracowany dopiero w roku 1927. Wcześniej, 28 sierpnia 1926 roku powstał z inicjatywy dr B. Kolbera Szwajcarski Klub Psa Pasterskiego z Entlebuch i od tej pory rozpoczęła się prawdziwa hodowla tej rasy. Wnioskując z małej liczby wpisów do SHSB, rasa rozwija się powoli. Nowym bodźcem do hodowli entlebuchera było odkrycie i potwierdzenie, obok jego wrodzonych zdolności żywego i niezmordowanego psa zaganiającego, również doskonałych cech psa użytkowego. Dzisiaj ten atrakcyjny, trójbarwny pies, choć nadal jeszcze hodowany w niewielkich ilościach, znalazł oddanych miłośników i cieszy się rosnącym uznaniem również jako pies rodzinny.

Wygląd ogólny:
Nieco poniżej średniej wielkości, o zwartej, lekko wydłużonej sylwetce, trójbarwny, podobnie jak pozostałe szwajcarskie psy pasterskie, o bystrym, inteligentnym i przyjaznym wyrazie. Bardzo ruchliwy i zwinny.

Istotne proporcje:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia = 8:10.
Stosunek długości kufy do długości mózgoczaszki = 4:5

Usposobienie i charakter:
Żywy, pełny temperamentu, pies pewny siebie i odważny, o wesołym usposobieniu. Łagodny i oddany osobom, które darzy zaufaniem, wobec obcych nieco nieufny; nieprzekupny stróż i zdolny uczeń

Głowa:
Proporcjonalna do tułowia, lekko klinowata, sucha; osie podłużne kufy i mózgoczaszki mniej więcej równoległe.

Mózgoczaszka:
O dość płaskim czole, stosunkowo szeroka, najszersza pomiędzy uszami, lekko zwężająca się w stronę kufy. Kość potyliczna prawie niewidoczna, bruzda czołowa słabo zaznaczona.
Stop: słabo zaznaczony

Trzewioczaszka:
Nos: Czarny, lekko wystający przed przednią krawędź warg.
Kufa: Mocna, odpowiednio wymodelowana, wyraźnie oddzielona od policzków i czoła, równomiernie zwężająca się, ale nie szpiczasta, nieco krótsza niż odległość od stopu do kości potylicznej; grzbiet nosa prosty.
Fafle: Słabo wykształcone, przylegające, brzeg pigmentowany - czarne.
Zgryz: Mocny, regularny i kompletny zgryz nożycowy, dopuszczalny również zgryz cęgowy. Dopuszcza się brak pierwszych przedtrzonowców (P1), jednego lub dwóch. Brak (M3) nie bierze się pod uwagę.
Oczy: Dość małe, ciemnobrązowe lub orzechowe, okrągłe, o żywym, przyjaznym i czujnym wyrazie. Powieki dobrze przylegające, krawędzie czarne.
Uszy: Niezbyt duże, wysoko i stosunkowo szeroko osadzone, płatki uszu wiszące, trójkątne, na końcach zaokrąglone, o dobrze wykształconych małżowinach usznych, gdy pies jest spokojny przylegają płasko, w stanie wytężonej uwagi lekko uniesione u nasady i skierowane do przodu.

Szyja:
Dość krótka i masywna, mocna, sucha, łagodnie połączona z tułowiem.

Tułów:
Mocny, lekko wydłużony.
Grzbiet: Prosty, mocny, szeroki, stosunkowo długi.
Partia lędźwiowa: Mocne, elastyczne, nie za krótkie.
Zad: Lekko spadzisty, stosunkowo długi.
Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem. Żebra umiarkowanie wysklepione, klatka piersiowa daleko ożebrowana, o owalno- okrągłym przekroju.
Brzuch: Lekko podkasany.

Ogon:
Osadzony na przedłużeniu lekko spadzistego zadu ogon naturalnej długości – pożądany ogon swobodnie uniesiony lub wiszący lub wrodzony ogon szczątkowy. Oba rodzaje ogonów są równorzędne.

Kończyny:
Kończyny przednie:
Silnie umięśnione, ale nie za ciężkie, nie za wąsko ani za szeroko ustawione, przednie kończyny są krótkie, masywne, proste, równoległe i ustawione wyraźnie pod tułowiem.
Łopatki: Muskularne, długie, skośnie ustawione i dobrze przylegające.
Ramiona: Długości tej samej co łopatki lub minimalnie krótsze. Tworzą z łopatką kąt 110-120 stopni.
Łokcie: Dobrze przylegające.
Przedramię: Stosunkowo krótkie, proste o silnym kośćcu, suche.
Śródręcze: patrząc od przodu tworzy w linii przedłużenie ramienia, oglądane z profilu nieznacznie nachylone, stosunkowo krótkie.

Kończyny tylne:
Dobrze umięśnione, o szerokich i mocnych udach, oglądane z tyłu nie za wąskie, proste i ustawione równolegle.
Udo: Dość długie, tworzące z podudziem w kolanie stosunkowo rozwarty kąt. Mocne i szerokie.
Podudzie: Tej samej co udo długości, suche.
Staw skokowy: Mocny, stosunkowo nisko osadzony, dobrze kątowany.
Śródstopie: Dość krótkie, mocne, ustawione pionowo i równolegle. Wilcze pazury muszą być usunięte (nie dotyczy krajów, w których usuwanie wilczych pazurów jest zabronione)
Łapy:Zaokrąglone, zwarte, z wysklepionymi palcami, skierowane do przodu pazury krótkie i mocne, poduszki twarde i wytrzymałe.

Ruch:
Przestrzenny, swobodny i płynny; mocna praca tylnych kończyn; oglądane od przodu i od tyłu prowadzone prosto.

Szata:
Gatunek włosa: Twardy; krótki, mocno przylegający, sztywny i lśniący włos okrywowy; gęsty podszerstek. Lekko pofalowany włos na kłębie i/lub grzbiecie jest dopuszczalny, ale niepożądany.
Umaszczenie i znaczenia: Typowe umaszczenie tricolor. Czarna barwa podstawowa z możliwie symetrycznymi, żółtymi lub rdzawo-brązowymi i białymi znaczeniami. Żółte lub rdzawo-brązowe znaczenia znajdują się nad oczami, na policzkach, na kufie i na podgardlu, po bokach na piersi i na wszystkich czterech kończynach, gdzie podpalanie oddziela barwę białą od czarnej.
Podszerstek: ciemnoszary do brązawego
Białe znaczenia:
Dobrze widoczna, wąska, biała strzałka na głowie ciągnąca się nieprzerwanie od mózgoczaszki przez grzbiet nosa i obejmująca częściowo lub całkowicie kufę.
Białe znaczenie sięgające nieprzerwanie od brody poprzez podgardle aż do klatki piersiowej
znaczenia na wszystkich czterech łapach.
Przy długim ogonie pożądany biały koniuszek ogona

Niepożądane, ale tolerowane: mała, biała plamka na karku (nie większa niż połowa dłoni)

Wielkość:
Wzrost w kłębie : Psy 44-50 cm, dopuszczalna do 52 cm.
Suki 42-48 cm, dopuszczalna do 50 cm.

Wady:
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena winna
być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
brak wyrazu płci
brak właściwych proporcji
za mocna lub za cienka kość
niedostateczne umięśnienie
okrągła mózgoczaszka
mocno zaznaczony stop
Krótka, zbyt długa lub szpiczasta kufa, grzbiet nosa inny niż prosty (tzw. nos rzymski)
Lekki przodozgryz
braki w uzębieniu za wyjątkiem dwóch (P1)
zbyt jasne, za głęboko osadzone lub wyłupiaste oczy
nie przylegające powieki
za nisko osadzone, za małe i zbyt szpiczaste, odstające od głowy lub pofałdowane uszy
zbyt krótki, łękowaty lub karpiowaty grzbiet
zad przebudowany lub silnie opadający
płaska lub beczkowata klatka piersiowa, brak wyraźnego przedpiersia
przełamany ogon, ogon noszony powyżej linii grzbietu
stromo kątowane przednie kończyny
wykręcone lub krzywe przednie kończyny
luźne nadgarstki
stromo kątowane konczyny tylne, postawa krowia lub beczkowata, kończyny ustawione zbyt wąsko
wydłużone, mało zwarte łapy
ruch mało wydajny, drobiąco-szczudłowaty, wąsko prowadzone lub krzyżujące się kończyny,
umaszczenie:
przerwane znaczenie na głowie
biała plama na karku większa niż połowa dłoni
białe znaczenia na łapach powyżej nadgarstków
białe znaczenia nie na wszystkich łapach
nieprzerwany biały kołnierz (poważna wada)
przerwane białe znaczenie na piersi (poważna wada)
przednie kończyny: brak brązowych znaczeń pomiędzy białymi i czarnymi (poważna wada)
brak znaczeń na głowie, całkiem czarna głowa (bardzo poważna wada)
niepewne zachowanie, brak temperamentu, lekka agresja

Wady dyskwalifikujące:
lekliwość, agresywność
tyłozgryz, wyraźny przodozgryz, zgryz przemienny
Entropium, ektropium
oczy zółte jastrzębie, nakrapiane lub niebieskie
zakręcony ogon
za długi, miekki włos, inny niż krótki
wady umaszczenia: brak trójbarwności, barwa podstawowa inna niż czarna
wysokość powyżej lub poniżej normy

Psy, które wykazują nienormalne zachowania, lub zachowania zaburzone, muszą zostać zdyskwalifikowane

UWAGA:
Psy muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie. 

materiał przygotował: Andrzej Szymura, www.zorskaprima.pl