SHIBA INU

Ogólne informacje na temat rasy shiba inu

Są to szpice zaliczane do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych. Są jedną z 5 typowych japońskich ras (pies z Hokkaido, Kishu, Shikoku, Akita-Inu, Shiba-Inu). Rasa ta wywodzi się z górzystych terenów Japonii. Sama nazwa psa jest znacząca, gdyż słowo shiba oznacza mały, a inu pies. Czyli shiba inu to po prostu mały pies.

Wg innych źródeł słowo shiba należy raczej kojarzyć jako krzewy, poszycie. W takim przypadku nazwę tę należałoby utożsamiać z psem polującym w zagajnikach. Psy te były powszechne na górzystych japońskich wyspach położonych na  wodach Morza Japońskiego. Te małe psy były wykorzystywane przede wszystkim podczas polowań na ptactwo i małą zwierzynę.

Psy różniły się trochę między sobą zależnie od miejsca, w którym występowały. W latach 1912-1926 drastycznie zmniejszyła się populacja shib czystej krwi. Shiby często były mieszane z innymi rasami. W 1937 r. Psy rasy Shiba Inu zostały uznane za pomnik przyrody i na poważnie zajęto się ratowaniem czystości tej rasy. Shiba inu obecnie już raczej nie spełnia swojej pierwotnej funkcji. Zamiast brać udział w polowaniach spełnia raczej funkcje towarzyskie i jest najwierniejszym przyjacielem człowieka. Shiba Inu występuje w paru zabarwieniach: złoty, sezamowy, czarny podpalany, czerwony, rudoczerwony.

Po pierwotnych przodkach pozostał shibie instynkt myśliwski, który w dawnych czasach gwarantował przetrwanie. Shiby z wyglądu są bardzo podobne do Akity-Inu, ale dużo mniejsze od nich. Shiba osiąga rozmiary 38,5 - 41,5cm (psy) oraz 35,5 - 38,5cm (suki). Waga to około 10 kg.

Osobowość Shiba INU

Wszystkie psy pochodzenia azjatyckiego charakteryzują się silną osobowością. Pamietajmy o tym, że shiba to Azjata z wszelkimi typowymi cechami. Shiby w większości przypadków są "zaczepne" w stosunku do innych psów. Dotyczy to szczególnie samców, ale i spory odsetek dziewczyn wystartuje z zębami do obcego psa.
Jak idą w stadku (wystarczy dwie), to nie daj Boże, by im ktoś napatoczył się. Wielkość przeciwnika nie ma dla shiby żadnego znaczenia. Z doswiadczeń pewnej hodowczyni wynika, że samce shiby notorycznie zaczepiały jej rottweilery. Musiała dokupić kojce, by się dało żyć....

Nie można trzymać w domu dwóch samców shiby- trzeba je dzielić, bo ciągle się gryzą. Jest tak we wszystkich hodowlach.  Być może ci, którzy piszą, że shiba jest miła- prowadzają swojego pieska głównie na smyczy i nie zdarzają się konfrontacje z innymi psami, bo shiba po prostu nie ma do nich okazji. Często się tak zdarza, bo shiba ma opinię uciekiniera i znam ludzi, którzy swoich shib nigdy nie spuszczają ze smyczy. Natomiast trzeba przyznać, że linie amerykańskie są zdecydowanie łagodniejsze- jeśli tylko w rodowodzie nie ma bardzo blisko importa z Japonii - jest szansa, że pies będzie mniej zaczepny.

Istnieje jeszcze problem shib niesłychanie histerycznych o bardzo kłopotliwym, niestabilnym charakterze- takie psy gryzą i psy i ludzi - głównie swoich właścicieli. W Polsce można to zaobserwować zwłaszcza u shib z linii czeskich. Niestety - w Czechach na wystawach klubowych takich psów się nie eliminuje i dlatego nasi sąsiedzi jeszcze długi czas będą mieli z tym kłopot. Hodowcy czescy uważają, że "shiba taka jest". Niestety - taki pogląd głoszą przede wszystkim hodowcy z długoletnim doświadczeniem. Stąd problem. Jeżeli taka shiba trafia do Polski - to wiadomo, że nowy właściciel będzie miał przekonanie, że taki histeryk to typowy przedstawiciel rasy i że wszystko jest w porządku.

Shiba inu - budowa ciała:
* Głowa: czoło szerokie, policzki dobrze rozwinięte, stop wyraźnie zaznaczony, kufa prosta z lekkimi, krótkimi faflami, przylegającymi, nos powinien być czarny, zgryz nożycowy.
* Oczy: nieduże, trójkątne, koloru ciemnobrązowego, lekko skośne.
* Uszy: małe, stojące, trójkątne, nastawione do przodu
* Szyja: gruba, mocna, proporcjonalna do głowy i tułowia.
* Sylwetka: grzbiet prosty i silny, lędźwie szerokie, silnie umięśnione, żebra umiarkowanie wysklepione, klatka piersiowa głęboka, brzuch podciągnięty.
* Ogon: wysoko osadzony, wysoko noszony, zakręcony nad grzbietem, ogon opuszczony sięga prawie do stawów skokowych.
* Kończyny przednie: proste, łopatka ukośna, łokcie przylegające.
* Kończyny tylne: udo długie, podudzie krótkie, dobrze rozwinięte.
* Stopa: palce ścisłe, zwarte, stopa wysklepiona, paznokcie mocne.
* Ruch: lekki i dynamiczny.
* Proporcja wysokości i długości 10:11

Materiał udostępnia hodowla shiba inu - www.shiba.inus.pl
fragment: Osobowość Shiba INU - Jan Borzymowski

Zgłoś swój pomysł na artykuł

Więcej w tym dziale Zobacz wszystkie