SETER ANGIELSKI

HISTORIA

Rasa prawdopodobnie wywodzi się od psów używanych do polowań na ptactwo juz w XI wieku. Wspólczesny seter angielski został stworzony jako rasa około 1825 roku kiedy to Edward Laverack nabył pierwszą parę psów "Ponto" i "Old Moll". Para ta dała początek współczesnemu seterowi angielskiemu a od nazwiska hodowcy psy te były początkowo nazywane "laverackami". Kiedy para psów z jego hodowli trafiła w ręce innego miłośnika rasy - Llewelina powstał początek linii psów zwanych "llewelinami". W ten sposób powstały dwa typy setera angielskiego. Obecnie setery angielske występują w dwóch typach - brytyjskim (wywodzącym się od psów Edwarda Laveracka) i amerykańskim (biorącym swe początki od psów Llewelina) , które mimo kompletnie różnych eksterierów traktuje się nadal jako jedną rasę i sędziuje bez podziału na typy. Również psy z linii użytkowych i wystawowych znacznie różnią się od siebie wielkością i wyglądem.

CHARAKTER

Seter angielski w oryginalnym wzorcu określony jest jako "gentleman by nature" i ten opis prawdopodobnie najlepiej oddaje charakter rasy. Są to psy łagodne, zrównoważone i bardzo przyjazne tak dla ludzi, jak i innych psów. Pełne temperamentu ale jednocześnie niezwykle delikatne są wspaniałymi psami nie tylko dla myśliwych ale także dla każdego kto pragnie mieć oddanego towarzysza życia. Znane są ze swojej niewyczerpanej wyrozumiałości i cierpliwości dla dzieci, którymi się opiekują jak najlepsze niańki.Są także podatne na szkolenie co czyni z nich wdzięczne psy domowe. Jednakże trzeba pamiętać o tym, że sa to psy bardzo wrażłiwe i tylko łagodne metody szkoleniowe przynoszą pożądane rezultaty.

PIELĘGNACJA I ZDROWIE

Pielęgnacja szaty nie jest skomplikowana i nie wymaga specjalnych zabiegów; należy dbać o to by się nie kołtuniła wyczesując ją po spacerze i raz na jakiś czas kąpiąc psa. Psy prezentowane na wystawach wymagają strzyżenia, które jednak nie jest bardzo skomplikowane i każdy właściciel jest w stanie robić je we własnym zakresie.

Jako, że seter angielski jest rasą polującą nie można zapominać o zapewnieniu mu codziennie odpowiedniej ilości ruchu i możliwości realizowania pasji myśliwskiej.

Problemy zdrowotne niestety nie ominęły i tej rasy, a do najbardziej rozpowszechnionych chorób seterów angielskich należą:

dysplazja stawów biodrowych
głuchota
alergie
nadczynnośc/niedoczynność tarczycy

Tak jak w przypadku każdej rasy, ważne jest zatem aby przy kupnie szczenięcia zwracać uwagę na rzetelne badania używanych do hodowli psów.

WZORZEC RASY

Wzorzec FCI nr 2/28.10.2009 (English Setter)
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 28.07.2009
Użytkowość: pies wystawiający.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 2 - Wyżły brytyjskie. Seter.
Próby pracy wymagane.

WYGLĄD OGÓLNY:

Pies średniego wzrostu, o ładnie zarysowanej sylwetce, eleganckim wyglądzie i ruchach.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Bardzo aktywny, o dużej pasji łowieckiej. Nadzwyczaj przyjacielski i łagodnie usposobiony.

GŁOWA:

Noszona wysoko, długa i stosunkowo sucha.

Mózgoczaszka:

Czaszka: owalnie sklepiona między uszami, pojemna, guz potyliczny dobrze zaznaczony.

Stop: wyraźny.

Trzewioczaszka:

Nos: koloru czarnego lub wątrobianego, stosownie do barwy szaty. Nozdrza szerokie.

Kufa: umiarkowanie głęboka i dość tępo zakończona. Jej długość od stopu do czubka nosa powinna być równa długości czaszki od guza potylicznego do oczu.

Wargi: niezbyt obwisłe.

Szczęki/uzębienie: szczęki mocne, prawie jednakowej długości, o idealnym, regularnym i kompletnym zgryzie nożycowym, tj. siekacze górne powinny ściśle pokrywać siekacze dolne. Zęby osadzone prostopadle do szczęk. Pożądane kompletne uzębienie.

Oczy: lśniące, o łagodnym i wyrazistym spojrzeniu. Koloru od ciemnoorzechowego do ciemnobrązowego, im ciemniejsze tym lepiej. Jaśniejsze oczy dopuszczalne jedynie u osobników o umaszczeniu liver belton. W kształcie owalne, nie są wyłupiaste.

Uszy: umiarkowanej długości, nisko osadzone, zwisające wdzięczną fałdą ściśle przy policzkach. Końce uszu aksamitne, część górna pokryta delikatnym, jedwabistym włosem.

SZYJA:

Raczej długa, dobrze umięśniona i sucha, łagodnie wygięta w karku, o eleganckim zarysie, bez zwisającego podgardla. Połączenie z głową powinno być wyraźnie zarysowane.

TUŁÓW:

Umiarkowanej długości.

Grzbiet: krótki i poziomy.

Lędźwie: szerokie, lekko wysklepione, mocne i dobrze umięśnione.

Klatka piersiowa: o dobrym przedpiersiu, odpowiednio głęboka i szeroka między łopatkami. Żebra dobrze wysklepione, ostatnie zachodzące daleko ku tyłowi.

Ogon: osadzony prawie na poziomie linii grzbietu, umiarkowanej długości, nie sięgający poniżej stawu skokowego, ani zadarty w górę, ani węzłowato zakręcony. Powinien być lekko wygięty lub szablasty, lecz bez tendencji do zakręcenia ku górze. Włosy na ogonie zwisają w długich, powiewnych kosmykach. Pióro zaczyna się nieco poniżej nasady ogona i wydłuża ku jego środkowi, a następnie skraca w kierunku końca. Włos długi, lśniący, miękki i jedwabisty, falisty, lecz nie kędzierzawy. Ogon noszony żywo, w poziomie, nie wyżej linii grzbietu.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:

Łopatki: długie i ustawione skośnie ku tyłowi.

Łokcie: nisko osadzone, przylegające do tułowia.

Przedramiona: proste, dobrze umięśnione, z zaokrągloną kością.

Śródręcza: krótkie, mocne, o okrągłej kości.

Łapy: o mocnych opuszkach, zwarte, ze ściśle przylegającymi, dobrze wysklepionymi palcami, dobrze chronionymi przez obfity włos pomiędzy nimi.

Kończyny tylne: długie od biodra do stawu skokowego, dobrze umięśnione wraz z podudziem.

Uda: długie.

Stawy kolanowe: dobrze kątowane.

Stawy skokowe: nisko opuszczone, ustawione prostopadle, nie zwrócone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.

Łapy: o mocnych opuszkach, zwarte, ze ściśle przylegającymi, dobrze wysklepionymi palcami, dobrze chronionymi przez obfity włos pomiędzy nimi.

CHODY:

Swobodne i wdzięczne, sugerujące szybkość i wytrzymałość. Swobodna praca stawu skokowego, wskazująca na silną akcję kończyn tylnych.

Stawy: biodrowy, kolanowy i skokowy, oglądane z tyłu tworzą jedną linię. Głowa noszona w sposób naturalny wysoko.

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos: z tyłu głowy, na wysokości uszu, lekko falisty, lecz nie kędzierzawy, długi i falisty, podobnie jak reszta szaty. Obfite frędzle na przednich i tylnych nogach sięgające do łap.

Umaszczenie: czarno-białe (blue belton), pomarańczowo - białe (orangebelton), cytrynowo-białe (lemon-belton), wątrobiano-białe (liverbelton) lub tricolor, tzn. blue belton z podpalaniem lub liverbelton

z podpalaniem. Preferowane są osobniki bez dużych barwnych łat na ciele, ale drobno cętkowane.

Uwaga Komisji Standardów: „belton" jest zwyczajowym terminem opisującym charakterystyczne cętkowanie szaty setera angielskiego. Belton jest wsią w Northumberlad, a termin ten został

rozpowszechniony dzięki książce o seterach angielskich autorstwa Edwarda Laveracka, który użył go tam po raz pierwszy. Hodowca ten miał przemożny wpływ na obecny wygląd rasy.

WZROST:

Wysokość w kłębie: psy: 65 - 68 cm

suki: 61 - 65 cm

WADY:

Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane, jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, sprawność i dobre samopoczucie psa i zdolności do wykonywania pracy, do której był przeznaczony.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: