OWCZAREK STAROANGIELSKI BOBTAIL
Bobtail jest bardzo efektownym i pięknym psem. Obfitym futrem, niezwykłym umaszczeniem i poruszając się swoim charakterystycznym krokiem zwraca na siebie uwagę nawet tych którzy nie pałają zbytnią sympatią do psów. Do tego dochodzi jego niezwykły charakter. Łagodny, przyjacielsko nastawiony zarówno w stosunku do ludzi jak i zwierząt. W stosunku do swojego właściciela jest niemal przesadny w okazywaniu mu swojej miłości.
Bob-tail dosłownie tłumaczone oznacza ,,obcięty ogon". Szczątkowe ogony bywały niegdyś cechą wrodzoną, odziedziczoną po iberyjskich przodkach.
Historia rasy
Wielu autorów XVIII i XIX wieku uważało, że wrodzony szczątkowy ogon jest niezbywalną cechą tej rasy i nie przychodziło im nawet do głowy, że tak być nie mogło. Jeśli hodowcy ukierunkowaliby hodowlę na dziedziczny szczątkowy ogon prawdopodobnie dzisiaj nie byłoby owczarka staroangielskiego.
Pierwsze wzmianki o przycinaniu ogonów u psów mającym być rodzajem profilaktyki przeciw wściekliźnie znajdujemy u Columelli (60 n.e.). Jego ,,recepta" brzmi w sposób następujący: ,,Młodym psom przycina się ogon czternaście dni po urodzeniu i robi się to w sposób następujący: należy go chwycić zębami, mocno przygryźć ciągnąc jednocześnie, aż wyczuje się staw, wtedy ogon się odłamuje. Dzięki tej operacji ogon nigdy nie będzie zbyt długi, a poza tym (jeśli dać wiarę dużej części pasterzy) ustrzeże to psa przed wścieklizną." Tę profilaktykę przeciw wściekliźnie stosowano także w średniowieczu, a nawet w czasach nam znacznie bliższych.
Według Mallorda na początku XVIII wieku w Anglii psom wiejskim kopiowano ogony znacząc w ten sposób psy pracujące, zwolnione od podatku. W 1888 roku w Eleveur czytamy: ,,Stare angielskie prawo zwalniało od podatków owczarki, które nie miały ogona, a ponieważ psom zawsze przycinano ogony, brak ogona stał się dziedziczny i tak też rodzą się dzisiejsze szczenięta."
Faktem jest,że na początku hodowli czystej rasy pewna liczba owczarków staroangielskich miała krótki ogon. Faktem jest jednak również, że dzisiaj jedynie niewielka część szczeniąt rodzi się z krótkim ogonem.
Na wyspy Brytyjskie zostały przywiezione przez Rzymian, wraz ze stadami owiec. Nic nie wiadomo jednak o wyglądzie psów towarzyszących stadom w czasach rzymskich. Przeorysza Juliana Barnes (1388), pisząc o tamtych czasach w ,,Boke Of St. Albans", stwierdza tylko, że jedną z odmian psów były owczarki, które ,,dla ochrony przed atakiem wilka nosiły obroże z kolców żelaznych." Problem wilków w Anglii rozwiązano już w X wieku, ale psy do opieki nad stadami nie straciły na znaczeniu. Rozwój sukiennictwa w XV wieku spowodował wzrost liczby pastwisk i stad owiec które trzeba było pilnować przed kłusownikami i pozbawionymi ziemi chłopami.
Kosmate smithfieldy stały się przodkami owczarków staroangielskich, najprawdopodobniej pewien udział w ukształtowaniu typu rasowego miały też szkockie collie. Psy te spędzały szkockie owce do przygranicznych hrabstw północnej Anglii. Krzyżowanie było nieuchronne, a udziałowi szkockich collie zawdzięczają pierwsze owczarki staroangielskie swoje umaszczenie- błękitne, szare i płowe z białym.
O pochodzeniu i historii bobtaila znajdujemy jednak stosunkowo niewiele informacji. Pierwszy opis który mógłby się odnosić się do owczarka staroangielskiego, zawarty jest w wydanej w 1586 r. ,,Foure Of Husbanderie" Conrada Heresbacha :,,Owczarek nie może być tak zwrotny i szybki jak chart, lecz również nie tak gruby i ciężki jak pies domowy. Musi być jednak silny, aby mógł ścigać i pokonać wroga, przegonić wilka i inne dzikie zwierzęta, dogonić złodzieja i odebrać mu łup. Dlatego też tułów powinien być raczej długi niż krótki i ciężki. Głowa musi być duża i proporcjonalna, dobrze umięśniona, uszy duże i obwisłe, kończyny długie, przednie krótsze niż tylne, ale proste i mocne. Łapy szerokie, pazury twarde, kręgosłup nie wystający, ani nie skrzywiony, żebra okrągłe i klatka piersiowa dobrze zamknięta. Barki szeroko rozstawione, lędźwie grube i szerokie."
Z XIX wieku zachowały się liczne rysunki i malowidła przedstawiające psy, które ewentualnie mogłyby być przodkami dzisiejszego bobtaila. Pokazują owe ,,owczarki" o ciemnej maści i szorstkiej sierści. Dwa obrazy, jeden namalowany w roku 1808 przez J. Warda i drugi pochodzący z roku 1815 autorstwa Sydney'a Coopera, ukazują psy o włosie i rozłożeniu maści charakterystycznym właśnie dla owczarka staroangielskiego.
Po raz pierwszy kosmate owczarki wystawiono w roku 1865 w Islinton, w Anglii. Oficjalnie jako rasa bobtaile zostały zaprezentowane jednak dopiero osiem lat później, w roku 1873, na wystawie w Birmingham. Zgłoszono wtedy trzy psy o umiarkowanej wartości hodowlanej.
Przed rokiem 1870 nikt właściwie nie troszczył się o hodowlę w czystej linii tych psów owczarskich i zaganiających. Dr. Edward Kerr (1894):,,Żadna z naszych brytyjskich ras nie była nigdy tak zaniedbywana i pozostawiona przypadkowi jak stary owczarek angielski zwany inaczej bobtailem! Mimo tego lekceważenia rasa zachowała swoje specyficzne i szczególne właściwości w dużo bardziej wyrazistej postaci niż ma to miejsce u wielu innych ras, które były z wielką troskliwością chronione i hodowane. Możemy z tego wnioskować, że psy te mają mniejszą niż inne rasy skłonność do odchylenia od ich naturalnego typu."
W 1885 roku English Kennel Club zarejestrował dwa pierwsze bobtaile. Od samego początku był to pies dość ekskluzywny i nazwiska pierwszych hodowców niemal zawsze poprzedzały ,,Sir", ,,Lady", ,,Dame".
W roku 1885 powstaje pierwszy wzorzec rasy. Autorem jest Freeman Lloya.
Pierwszym wielkim zwycięzcą wystaw był urodzony 29 maja 1887 champion Sir Cavendish. Miał on w kłębie 59 cm. i ważył 49 kg. Po matce odziedziczył szczątkowy ogon. Pochodził z hodowli Norwich, której właścicielem był dr. Edward Kerr.
Pierwsze bobtaile w Polsce pojawiły się w roku 1979. Były to pies NELSON II, suka ALELUJA GRACIA z Farmy Zbiron, suka PSYHE Amabel. Pierwszy miot pojawił się w 1981 roku po Nelsonie i Aleluji.
Katarzyna Wittich
http://bobicowo.pl/
