CHART HISZPAŃSKI GALGO ESPANOL

I. Wstęp. Jest to nazwa tradycyjnego psa łownego zwanego Chartem Hiszpańskim.

Antyczna nazwa „canis gallicus” (celtycki pies) ma zastosowanie także w przypadku Galgo Espanol, bowiem Hiszpanie mianem galgo określają wszystkie charty. Nazywanie rasy skrótem galgo może zatem dotyczyć: Greyhounda, Sloughi czy Azawakh`a i dlatego mówiąc o Charcie Hiszpańskim należy używać pełnej nazwy Galgo Espanol. Przez to uściślenie nazwy rasy jest już zasygnalizowane jej pochodzenie. Tak jak Angielski Greyhound czy Szkocki Deerhound został przywieziony przez Celtów p.n.e i w początku n.e na określony teren. Jak wtedy wyglądał – trudno uściślić bo znajdujemy tylko opis mówiących o celtyckich psach w tekstach łacińskich.

Wspomniany jest szybki i elegancki, szorstkowłosy pies biorący udział w polowaniu które jest podobne do polowań jakie odbywają się dzisiaj w Hiszpanii.W Średniowieczu wpływ na rozwój rasy miały prawdopodobnie Sloughi, które zostały przywiezione do Hiszpanii przez mauretańskich „panów”. W tamtych czasach północno-zachodnia część kraju była uznana za obszar źródłowy tej rasy psów, a ponieważ Mauretanie zamieszkiwali południe Hiszpanii – domieszka Sloughi na innych (niż południowe) terenach jest prawie niezauważalna. Niejednokrotnie można zauważyć u „wiejskiego” Galgo podobieństwo do Podengo i można przyjąć, że między rasami także jest pokrewieństwo.

W XVI, XVII i XVIII wieku w dużych ilościach był eksportowany do innych krajów np. Irlandii i Anglii (miał wpływ na kształtowanie się wyglądu Charta Angielskiego)Fatalny wpływ na rasę miało (w latach 1930) importowanie przez bogatych grandów hiszpańskich (szczególnie na południu kraju) Greyhounda. Celowe krzyżowanie Greyhounda z Galgo Espanol dało znakomitego psa wyścigowego. Greyhound – biegał szybko krótkie i płaskie dystanse, Galgo Espanol – długi i zróżnicowane pod względem ukształtowania dystanse.

I to jest dzisiaj charakterystyczne dla typowego psa wyścigowego „Coursing-Hundes”. Skutek jest taki, że jeszcze dzisiaj czystej rasy Galgo Espanol ciągle poszukujemy i nieustannie trwa proces odtwarzania czystości rasy. Tą pasjonującą, pełną niespodzianek, zaskoczeń, miłych i przykrych przeżyć pracę – od prawie 20 lat wykonują hodowcy z Niemiec, Francji, Szwecji i Hiszpanii – dążąc do nieustannego poprawiania i uzyskania czystej rasy Galgo Espanol. Cechy charakterystyczne zachowania

• jest przyjazny dla obcych – ale nigdy natarczywy

• jest przyjazny dla innych psów

• nie jest indywidualistą- samotnikiem

Jego bezsprzeczna sprawność jest wynikiem hodowania na zasadzie selekcji (przeprowadzanej także obecnie) – najlepsze i najsilniejsze psy pozostają, chore i na polowaniach poszkodowane – nie mają szans przeżycia… Zastanawiające (i często nieludzkie) jest hodowanie tych psów w Hiszpanii, jednakże hodowcy w Europie rozpatrują ten problem biorąc pod uwagę dwa aspekty:

- ochronę zwierząt i pomaganie im (przeciwnicy selekcji)- korzyść dla eksterieru i zdrowia G.E.

Faktem jest, że tylko najsilniejsze jednostki dożywają sędziwego wieku, a ich odporność na łamliwość kości jest zdecydowanie większa niż np. Greyhoundów.

Biorąc pod uwagę wygląd Galgo Espanol, kompetentne standardy wyraźnie podkreślają, że piękność i siła powinny występować w jednakowych proporcjach jednakże zawsze w zgodzie z wzorcem rasy – uznanym przez FCI w 1970 roku.

W Hiszpanii nadal nie interesowno się tą rasą pod względem czystości jej eksterieru. Pasją natomiast stały się Galgo-Ingles Espaniol (krzyżówka z Greyhoundem) dominujące na wyścigach. Dla tej „mieszanki” istnieje nawet Księga Hodowlana (naturalnie poza FCI). Do uznania rasy przyczyniła się w widoczny sposób para niemieckich hodowców pp. Rapeport i w 1982 roku został określony (do dzisiaj obowiązujący) standard Galgo Espanol – świadczący o wysokiej kynologicznej kompetencji.

Przeprowadzane badania określiły dokładnie różnice we wzorcu. Standard opisuje anatomię która daje psu predyspozycje do zastosowania użytkowego (polowanie w terenie na zające i lisy).

Katarzyna Janecka
http://galgo.pl/