Identyfikacja psa wg fotografii eksterieru

Zdarza się, że pies znajdzie się poza kontrolą właściciela. „Urwie się", podejmie jakieś samodzielne inicjatywy, wg własnego scenariusza. Co gorsza niezgodne z zasadami porządku publicznego. W pobliżu nie ma tzw. "drugiej strony smyczy" i nie wiadomo kogo należy obarczać odpowiedzialnością? Jest jednak dowód w postaci zdjęć psa i domniemanie, że stanowi własność państwa X. Czy dysponując fotografiami można udowodnić, że chodzi o tego samego psa? Zwłaszcza kiedy zdjęcia są zrobione na różnym tle, z różnej odległości, perspektywy itp. Także w różnym czasie, w odstępie kilku miesięcy.

Załóżmy, że chodzi o czworonoga podobnego do najpopularniejszej na świecie rasy tj. owczarka niemieckiego. Gwoli przypomnienia, podkreślę -  kynologia, jako psa rasowego uznaje wyłącznie egzemplarze o udokumentowanym pochodzeniu. Pies, który eksterierem, wyglądem zewnętrznym, przypomina psa rasowego, ale jego pochodzenie nie jest udokumentowane, nie może być uznany jako rasowy. Takie egzemplarze określa się jako „w typie rasy" ew. „raso podobny". Czasami spotykam się z nieprawdziwym stwierdzeniem dotyczącym identyczności psów rasowych. Nic bardziej błędnego. W żadnej rasie nie ma dwóch identycznych egzemplarzy. Są jedynie bardziej lub mniej podobne. Znaczące różnice występują w zakresie umaszczenia (rozłożenia linii kolorytu, plam), budowy anatomicznej, sylwetki, szczegółów kształtu głowy, noszenia uszu, wyrazu i koloru oczu, kątowania kończyn, pigmentacji, wyrazu pyska itp. itd. U każdego psa wymienione szczegóły wykazują zauważalne różnice. Niezależnie od pory roku i związanej z tym zmiany szaty, szczegóły kolorytu można identyfikować. Także pozostałe w/w cechy pozostają charakterystyczne dla danego egzemplarza. Często charakterystyczny, wyróżniający jest sposób noszenia i kształt uszu.

Niektóre zmiany, np. górnej linii, kątowania, pojawiające się ślady siwizny, mogą zaistnieć, zwłaszcza w wieku starczym. Następują one z upływem wielu lat, a nie kilku miesięcy. 

W sytuacji kiedy mamy do czynienia z psem przypominającym owczarka niemieckiego, dla lepszej identyfikacji może być celowe podkreślenie charakterystycznych różnic wynikających z  porównania z niektórymi szczegółami wzorca rasy, np.

Sierść: Owczarki niemieckie hodowane są w dwóch odmianach - krótkowłosej i długowłosej, w każdym przypadku z podszerstkiem. Odmiana krótkowłosa (Stockhaar): włos okrywowy bardzo gęsty, nadzwyczaj twardy i przylegający. Na głowie, uszach, przednich stronach kończyn i łapach włos krótki. Nieco dłuższy i bardziej obfity na szyi, tylnych stronach kończyn przednich powyżej nadgarstka; na tylnych stronach ud tworzy umiarkowanie obfite portki. Odmiana długowłosa (Langstockhaar): Włos okrywowy dłuższy, miękki, nieprzylegający, dłuższy włos na uszach i kończynach, obfite portki, obficie owłosiony ogon, z wiszącym włosem. Na głowie, wewnątrz uszu, na przednich stronach kończyn i łapach włos krótki. Dłuższy i bardziej obfity na szyi, niemalże tworzy kryzę. Pióra na tylnych stronach kończyn przednich do nadgarstka, wyraźne portki na tylnych stronach ud.

Maść: Czarna z podpalaniem w odcieniu czerwonawym, płowym, żółtym lub jasnoszarym. Jednolicie czarna lub szara, śniada, czaprakowa - z maską. Mała, nierzucająca się w oczy, biała plamka na piersi i jaśniejsza maść na wewnętrznej stronie nóg dopuszczalne, ale niepożądane. Nos zawsze czarny, bez względu na umaszczenie. Brak maski, bardzo jasne oczy, jasne lub białe znaczenia na piersi i wewnętrznej stronie nóg, jasne pazury lub rudy koniec ogona należy oceniać jako niedostatki pigmentacji. Podszerstek w odcieniu jasnoszarym. Niedopuszczalna maść biała.

Wymiary: PSY: Wysokość w kłębie 60 do 65 cm, waga 30 do 40 kg. SUKI: Wysokość w kłębie 55 do 60 cm, waga 22 do 32 kg.

Oczy: Średniej wielkości, kształtu migdała, trochę skośnie ustawione, nie wyłupiaste, możliwie jak najciemniejsze. Oczy jasne, o przeszywającym spojrzeniu niepożądane, gdyż zmieniają wyraz psa.

Uszy: Średniej wielkości, stojące, spiczasto zakończone, skierowane małżowinami do przodu i równolegle wobec siebie, mogą być tak w ruchu, jak w spoczynku położone płasko do tyłu. Uszy załamane na końcach lub obwisłe są wadliwe.

Ogon: Sięga co najmniej do stawu skokowego, ale nie dalej niż do połowy długości śródstopia. Noszony szablasto, w ruchu i przy pobudzeniu może być wzniesiony wyżej, ale nie powyżej linii grzbietu. Sierść na spodniej stronie ogona nieco dłuższa. Jakiekolwiek zabiegi chirurgiczne, mające na celu korekcje ogona, są zabronione.

Różne fotografie psów,  wykonane nawet w odstępie kilku miesięcy, mogą upoważniać do wniosków dotyczących stopnia prawdopodobieństwa, potwierdzających lub wykluczających identyczność ze zwierzęciem podejrzanym, które stanowi przedmiot dochodzenia. Inaczej mówiąc - czy na poszczególnych fotografiach jest ten sam egzemplarz, czy też różne psy. Wnikliwa analiza szczegółów widocznych na fotografiach pozwoli na określenie prawdopodobieństwa - czy zdjęcia dotyczą tego samego czworonoga.

Ważne jest zwłaszcza ustalenie, porównanie, następujących cech:

-  podobieństwo do określonej rasy,

-  płeć, wzrost, sylwetka,

-  budowa, wyraz głowy, szczegóły kolorytu,

-  rysunek oczu,

-  charakterystyczne cechy kufy,

-  rozłożenie pigmentacji,

-  zawieszenie, wielkość, sposób noszenia, ew. załamania uszu,

- szczegóły szyi,

-  górna i dolna linia korpusu,

- charakterystyczne szczegóły szaty, zwłaszcza ubarwienia,

-  rysunek, poszczególnych linii czapraka (o ile taki występuje),

-  charakterystyczne cechy ogona,

-  szczegóły kończyn, kątowanie.

Przyjmijmy, że wiele szczegółów budowy psa, zauważalnych na zdjęciach wskazuje na znaczne podobieństwo do przedstawiciela rasy owczarek niemiecki. Jednak, obok braku dokumentacji pochodzenia, znaczącym zaprzeczeniem rasowości jest m.in. sposób noszenia uszu, a także inne szczegóły budowy. Kiedy mamy do czynienia z psem raso podobnym, w typie owczarka niemieckiego, bywa, że uszy są załamane do przodu. Końcówka ucha sięga wysokości oka itp. itd. To są cechy indywidualne. Także szczegóły budowy i sposób noszenia ogona często jest cechą wyróżniającą. Bardzo charakterystyczny, indywidualny dla poszczególnych psów jest koloryt umaszczenia. Rozłożenie barw. Ustalenia wynikające z analizy ujętej w wymienionych punktach, mogą wskazywać na prawdopodobieństwo, graniczące z pewnością, że pies przedstawiony na różnych fotografiach  jest tym samym egzemplarzem. Konieczne jest porównywanie szczegółów, ujęć tego samego profilu. Innego rodzaju ujęcie może stanowić jedynie informację uzupełniającą, fragmentaryczną.

Porównanie występujących na zdjęciach, charakterystycznych wyróżników, może pozwolić na określenie stopnia prawdopodobieństwa graniczącego z pewnością, że przedstawione fotografie dotyczą tego samego psa. Tym samym mogą stanowić dowód w sprawie.

Jan Borzymowski