Wzorzec FCI nr 118 DUŻY MÜNSTERLÄNDER

(Grosser Münsterländer)
Kraj pochodzenia: Niemcy

Data publikacji obowiązującego wzorca: 24.06.1987

Użytkowanie: wszechstronny, użyteczny w wielu dziedzinach pies myśliwski. Jego mocną stroną jest praca po strzale.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ „spaniel”.
Próby pracy wymagane.

RYS HISTORYCZNY:
Rozwój historyczny dużego munsterlandera zaczyna się od białego i wielokolorowego psa na ptaki ze średniowiecza, przez Stöberhund i Wachtelhund, do wyżła w dziewiętnastym stuleciu. Duży munsterlander, tak samo jak mały munsterlander i Deutsch-Langhaar należą do rodziny wyżłów niemieckich długowłosych, których planowana hodowla sięga końca dziewiętnastego wieku. W 1909 roku włączono do hodowli kolor czarny. Klub Czystej Hodowli Czarnych i Białych Wyżłów Munsterlander (założony w 1919) rozpoczął hodowlę czarnych i białych długowłosych. Później dołączając pozostałości po rodzimych długowłosych, w szczególności z West-Munsterland i dolnej Saksonii, Klub rozpoczął planowaną hodowlę dużego munsterlandera w 1922 roku. Planowana lista objęła 83 psy. Potomkowie psów z oryginalnego planu zostali włączeni do księgi hodowlanej dużych munsterlanderów. Verband Grosse Münsterländer jest członkiem V.D.H. (Verband für transy Deutsche Hundewesen) i Federacji Pracy Psów Myśliwskich (JGHV).

WYGLĄD OGÓLNY:
Silnie umięśniony, o charakterystycznym wyglądzie, czystej linii i inteligentnym, szlachetnym wyrazie.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość ciała i wysokość w kłębie powinny być zbliżone, a najlepiej równe.
Długość ciała może przekraczać wzrost o 2 cm.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Najważniejsze cechy: łatwy w szkoleniu i układaniu, pewny w pracy, w szczególności po strzale, posiadający żywy temperament, bez oznak nerwowości.

GŁOWA:
Szlachetna i wydłużona, o inteligentnym wyrazie; dobrze zaznaczony i umięśniony podbródek.

Mózgoczaszka: Przełom czołowo-nosowy (stop): niewielki.

Trzewioczaszka:
Nos: czarny pigment wierzchołka nosa.
Kufa: silna, długa i dobrze rozwinięta; górna linia nosa prosta.
Fafle: niezwisające.
Uzębienie: silne i kompletne (42 zęby) z dobrze ukształtowanymi kłami i zgryzem nożycowym.
Oczy: im ciemniejsze, tym lepsze, powieki mocno przylegające.
Uszy: szerokie, zaokrąglone na końcach, mocno przylegające, raczej wysoko osadzone.

SZYJA:
Silna i dobrze umięśniona, ze szlachetnym wygięciem.

TUŁÓW:
Kłąb: długi, średniej wielkości, dobrze umięśniony.
Grzbiet: krótki, mocny, prosty.
Lędźwie: wyraźne, mocno umięśnione.
Zad: długi, szeroki, nieznacznie ścięty, dobrze umięśniony.
Klatka piersiowa: widziana z boku jest szeroka, głęboka, o zaznaczonym przedpiersiu.
Linia podbrzusza i brzuch: brzuch szczupły, napięty i lekko podkasany; słabizny krótkie.

OGON:
Noszony poziomo lub nieznacznie powyżej grzbietu, kontynuuje górną linię bez widocznej przerwy.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: proste, silne i dobrze umięśnione, poprawnie kątowane.
Ramiona: łopatki przylegające do żeber.
Nadgarstki: elastyczne.
Łapy: lekko zaokrąglone, umiarkowanej długości; ścisłe palce, wilcze pazury.
Kończyny tylne: o silnych, napiętych mięśniach; ustawione pionowo, poprawne kątowanie w stawie kolanowym i skokowym.
Łapy: jak w kończynach przednich; wilcze pazury są usuwane.

CHODY:
Sprężysty stęp i kryjący ziemię kłus z długim krokiem. Galop: harmonijny, ożywiony, z dobrym prowadzeniem i dużym zasięgiem.

OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra: napięta.

Włos: typowy długi; gęsty, jednak gładki, niefalujący i niesterczący w sposób utrudniający myśliwskie zdolności. Szata musi być szczególnie długa i zwarta na zewnętrznej części przednich i tylnych nóg (dobrze pokryte włosem zwanym frędzlami).Także na ogonie sierść musi być szczególnie długa. Najwięcej frędzli rośnie w środkowej części ogona. Włos na płatach uszu powinien być długi i sięgający równo poza końcówkę płata (skórzaste końcówki uszu niepożądane). Włos na głowie jest krótki i gładki. Umaszczenie: biel z czarnymi łatami i nakrapianiem lub niebieskim dereszem. Głowa czarna, białe smugi lub płomień dopuszczalne.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 60 - 65 cm
suki: 58 - 63 cm
Waga: ok. 30 kg

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
- Czaszka: zbyt szeroka, zbyt duży przełom czołowo-nosowy (stop).
- Kufa: rzymski nos, płaska kufa, całkowity lub zauważalny brak pigmentacji.
- Fafle: luźne lub zwisające.
- Uzębienie: dopuszczalne lekkie wady w uzębieniu i zgryzie: zgryz cęgowy, brak 2 zębów przedtrzonowych (P1) lub 2 zębów trzonowych (M3).
- Oczy: zbyt jasne, widoczne czerwone spojówki.
- Uszy: nisko osadzone, zwisające daleko od głowy.
- Szyja: zbyt krótka, długa, gruba lub chuda; podgardle.
- Kłąb: zbyt długi lub krótki.
- Grzbiet: zbyt długi, wklęsły lub wypukły.
- Lędźwie: zapadłe, z obwisłymi mięśniami; przejście do zadu nieharmonijne.
- Zad: krótki, wąski, mocno ścięty.
- Klatka piersiowa: beczkowatego kształtu, wąska, nie dość głęboka; brak przedpiersia.
- Brzuch: zbyt podkasany, zbyt obwisły.
- Ogon: noszony bokiem, zawinięty ku górze, zagięty lub pierścieniowaty.
- Kończyny przednie: zbyt duże kątowanie, odstające lub wciśnięte łokcie; słabe nadgarstki, zbyt wąskie lub szerokie z przodu.
- Kończyny tylne: zbyt strome kątowanie, ustawienie krowie lub beczkowate, zbyt szeroko lub blisko ustawione względem siebie.
- Stopy: zaokrąglone.
- Chody: stęp i kłus - krótki, urywany, nienaturalny, drobny. Galop: krótki, urywany skok, zbyt mało energiczny.

Wady dyskwalifikujące:
- Nos: brak pigmentacji.
- Entropium, ektropium.
- Fafle: podwinięcie lub wywinięcie warg.
- Uzębienie: brak siekaczy lub kłów, zębów trzonowych i przedtrzonowców (oprócz 2 P1 i M3).
- Zachowanie - temperament: strach przed wystrzałem lub wrażliwość na niego w jakimkolwiek stopniu. Nieśmiałość w pracy i aportowaniu, lęk przed obcymi.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.