Wzorzec - 2000r - SIBERIAN HUSKY
Wzorzec FCI nr 270 /24. 01. 2000/, wersja angielska
SIBERIAN HUSKY
TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: U.S.A.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 02.02.1995.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies zaprzęgowy.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 1 Nordyckie psy zaprzęgowe.
Bez prób pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE : Siberian husky jest średniej wielkości psem pracującym, swobodnym i pełnym gracji oraz szybkim i lekkim w ruchu. Umiarkowanie zwarte i dobrze owłosione ciało, stojące uszy i gęsto owłosiony (szczotkowaty) ogon, wskazują na jego północne pochodzenie. Jego charakterystyczny chód jest płynny i wydaje się nie wymagać żadnego wysiłku. Najlepiej sprawdza się we właściwej mu roli psa zaprzęgowego, ciągnącego, ze średnią prędkością, lekki ładunek na długich dystansach. Proporcje i kształt tułowia znajdują odbicie w jego zrównoważonej sile, prędkości i wytrwałości. Psy rasy siberian husky są samcze, ale nigdy toporne; suki są sucze, ale nie oznacza to słabej budowy. W prawidłowej kondycji, z mocnymi i dobrze zarysowanymi mięśniami, siberian husky nie ma nadwagi.
ISTOTNE PROPORCJE :
- Z profilu, długość tułowia od najbardziej wysuniętego do przodu punktu łopatki do tylnego krańca zadu przekracza nieznacznie wysokość psa w kłębie.
- Odległość od wierzchołka nosa do stopu odpowiada odległości od stopu do potylicy.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT : Typowy temperament siberiana husky jest przyjacielski i łagodny, ale zarazem czujny i otwarty. Nie wykazuje cech pożądanych u psa stróżującego, nie jest bowiem nadmiernie podejrzliwy w stosunku do obcych czy agresywny w stosunku do innych psów. U dojrzałych psów można spodziewać się pewnej dozy rezerwy i dumy. Inteligencja, posłuszeństwo i entuzjastyczna postawa siberiana husky, czynią go przyjemnym towarzyszem i ochoczym pracownikiem.
GŁOWA :
OKOLICA MÓZGOCZASZKI :
Czaszka: Średniej wielkości, proporcjonalna względem tułowia; nieznacznie zaokrąglona na górze i zwężająca się od najszerszego miejsca w stronę oczu.
Stop: Dobrze zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Czarny u psów szarych, podpalanych lub czarnych; wątrobiany u miedzianych; u czysto białych psów może być koloru cielistego. „Śnieżny nos” z różowymi pręgami jest dopuszczalny.
Kufa: Średniej długości i szerokości, zwężająca się stopniowo w kierunku nosa, o wierzchołku ani nie spiczastym, ani nie kwadratowym. Grzbiet nosa prosty od stopu do wierzchołka.
Wargi: Dobrze pigmentowane i ściśle przylegające.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie : Zamykające się w zgryzie nożycowym.
Oczy: Migdałowego kształtu, rozstawione umiarkowanie szeroko i osadzone nieco ukośnie. Oczy mogą być brązowe lub niebieskie; dwoje oczu różnego koloru lub każde oko wielokolorowe – dopuszczalne. Wyraz: przenikliwy, lecz przyjazny, ciekawski, a nawet figlarny.
Uszy: Średniej wielkości, trójkątnego kształtu, osadzone blisko siebie i wysoko na głowie. Grube, dobrze owłosione, z tyłu nieco łukowate; bardzo proste, o lekko zaokrąglonych wierzchołkach, skierowanych ku górze.
SZYJA: Średniej długości, łukowata, noszona dumnie wyprostowana w postawie stojącej. W kłusie, szyja wysunięta tak, iż głowa noszona jest nieco do przodu.
TUŁÓW:
Grzbiet: Prosty i mocny, z linią grzbietu prostą od lędźwi do zadu. Średniej długości, ani nie przysadzisty, ani nie wiotki wskutek wydłużenia.
Lędźwie: Napięte i szczupłe, węższe, niż klatka piersiowa, lekko podciągnięte.
Zad: Opadający pod pewnym kątem względem linii kręgosłupa, ale nigdy tak stromy, by ograniczał wsteczny ruch tylnych kończyn.
Klatka piersiowa: Głęboka i mocna, ale nie przesadnie szeroka; najgłębszy punkt tuż za łokciami i na ich poziomie. Żebra dobrze wysklepione, ale spłaszczone po bokach, by pozwolić mogły na swobodę ruchu.
OGON: Dobrze owłosiony, w kształcie lisiej kity, osadzony tuż poniżej poziomu górnej linii; zwykle noszony nad grzbietem we wdzięcznym, sierpowatym zagięciu, gdy pies czuwa. Kiedy jest uniesiony nie opada na żadną stronę tułowia, ani też nie spoczywa płasko na grzbiecie. Opuszczony ogon jest zjawiskiem normalnym u psa w stanie spoczynku. Włos na ogonie jest średniej długości. Długość włosa jest mniej więcej równa na górze, po bokach i na spodzie, co daje ogonowi wygląd okrągłej szczotki.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE : W pozycji stojącej, widziane z przodu, kończyny są umiarkowanie rozstawione, równoległe i proste. Kość mocna, ale nigdy toporna. Długość kończyn od łokcia do podłoża przekracza nieznacznie odległość od łokcia do szczytu kłębu. Palce szczątkowe na przednich kończynach mogą być usuwane. Łopatki i ramiona: Łopatka dobrze kątowana. Ramię nachylone nieco ku tyłowi od najbardziej wysuniętego do przodu punktu łopatki do łokcia; pod żadnym pozorem nie może być prostopadłe względem podłoża. Mięśnie i więzadła, łączące łopatkę z klatką piersiową – mocne i dobrze rozwinięte.
Łokcie: Przylegające do tułowia; nie mogą być ani odstające, ani podsiebne.
Nadgarstek: Mocny, ale giętki.
Śródręcza: Widziane z boku, śródręcza są nieco ugięte.
KOŃCZYNY TYLNE : W pozycji stojącej, widziane z tyłu, tylne kończyny są umiarkowanie rozstawione i równoległe. Palce szczątkowe, jeśli obecne, powinny być usunięte.
Udo: Dobrze umięśnione i silne.
Kolano: Dobrze kątowane.
Staw skokowy: Dobrze zaznaczony; znajduje się blisko podłoża.
ŁAPY: Owalnego kształtu, ale nie długie. Średniej wielkości, zwarte i dobrze owłosione pomiędzy palcami i opuszkami. Opuszki twarde i mocno wysklepione. Gdy pies znajduje się w naturalnej pozie, łapy nie mogą być ani odstające, ani podsiebne.
CHÓD/RUCH : Typowy chód siberiana husky jest płynny i wydaje się nie wymagać żadnego wysiłku. [Siberiana husky] Jest szybki i lekki na nogach; w ringu powinien być wystawiany na luźnej smyczy, w umiarkowanie szybkim kłusie, pokazując dobry wykrok kończyn przednich i dobrą akcję kończyn tylnych. Oglądany od przodu do tyłu w kłusie, siberian husky nie porusza się ruchem jednośladowym, jednak wraz z narastającą prędkością, kończyny stopniowo zbiegająsię, aż do momentu, kiedy opuszki opadają w jednej linii bezpośrednio wzdłuż linii środkowej. Gdy ślady opuszek zbiegają się, przednie i tylne kończyny prowadzone są prosto ku przodowi, bez odstawiania lub podstawiania łokci czy kolan. Każda kończyna tylna podąża śladem przedniej po tej samej stronie tułowia. Gdy pies jest w ruchu, górna linia pozostaje stabilna i prosta.
SZATA:
WŁOS: Szata siberiana husky jest podwójna, średniej długości i sprawia wrażenie gęstej, lecz nigdy nie jest tak długa, by przesłaniać kontury sylwetki psa. Podszycie jest miękkie i gęste, wystarczającej długości, by podtrzymywać wierzchnią okrywę. Włosy wierzchniej okrywy są proste i dosyć gładko przylegające, nigdy zaś twarde czy odstające od tułowia. Należy mieć na uwadze, że brak podszycia w okresie linienia jest zjawiskiem normalnym. Trymowanie bokobrodów oraz sierści między palcami i wokół łap, celem nadania bardziej starannego wyglądu, jest dopuszczalne. Trymowanie sierści w innych miejscach jest niewybaczalne i powinno być surowo karane.
MAŚĆ: Wszystkie kolory od czarnego do czysto białego są dopuszczalne. Różnorodność znaczeń na głowie jest częstym zjawiskiem, włączając w to imponujące wzory nie występujące u innych ras.
WIELKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość w kłębie: Psy: 21-23,5 cala (53,5 - 60 cm).
Suki: 20-22 cala (50,5 - 56 cm).
Waga: Psy: 45-60 funtów (20,5 - 28 kg).
Suki: 35-50 funtów (15,5 - 23 kg).
Waga proporcjonalna do wysokości. Miary podane powyżej przedstawiają skrajne wartości wzrostu i wagi, bez preferencji dla żadnej spośród skrajności. Wszelkie oznaki przesadnie mocnego kośćca lub zbyt dużej wagi, powinny być oceniane negatywnie.
PODSUMOWANIE: Najistotniejszymi cechami rasy są średnia wielkość, umiarkowany kościec, dobrze zrównoważone proporcje, nieskrępowany i swobodny ruch, prawidłowa szata, przyjemna głowa i uszy, prawidłowy ogon i dobra kondycja. Wszelkie oznaki przesadnie mocnego kośćca lub zbyt dużej wagi, mało wydajny lub niezdarny chód, bądź też długa, szorstka szata, powinny być oceniane negatywnie. Siberian husky nie może wyglądać tak ciężko lub topornie, by sprawiać wrażenie zwierzęcia pociągowego. Podobnie, nie może być tak delikatny i kruchy, by sprawiać wrażenie psa wyścigowego. Niezależnie od płci, siberian husky sprawia wrażenie bardzo wytrzymałego. Oprócz już wymienionych wad, u siberianów husky, podobnie, jak w każdej innej rasie, niepożądane są także oczywiste wady budowy, nawet, jeśli nie są one wyszczególnione w niniejszym wzorcu.
WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
• Czaszka: Toporna lub ciężka głowa; głowa zbyt delikatnie rzeźbiona.
• Stop: Niewystarczający.
• Kufa: Zbyt spiczasta lub zbyt toporna; zbyt krótka lub długa.
• Szczęka i żuchwa oraz uzębienie : Zgryz inny, niż nożycowy.
• Oczy: Osadzone zbyt ukośnie lub zbyt blisko siebie.
• Uszy: Zbyt duże w stosunku do głowy; zbyt szeroko rozstawione; inne, niż zupełnie proste.
• Szyja: Zbyt krótka i gruba; zbyt długa.
• Grzbiet: Słaby lub wiotki; karpiowaty; opadająca górna linia.
• Klatka piersiowa: Zbyt szeroka; beczkowata; zbyt płaskie lub słabe żebra.
• Ogon: Złamany lub ciasno skręcony; obficie opiórowany; noszony zbyt nisko lub wysoko.
• Łopatki: Strome; luźne.
• Kończyny przednie: Słabe nadgarstki; zbyt ciężki kościec; zbyt wąski lub szeroki front; odstające łokcie.
• Kończyny tylne: Strome kolana, krowia postawa, zbyt wąski lub szeroki tył.
• Łapy: Miękkie lub mało zwarte palce; zbyt duże, niezgrabne łapy. Zbyt małe i delikatne łapy. Łapy ustawione ksobnie lub odsiebnie.
• Chód/Ruch: Krótki, szusujący lub nierówny; ciężki lub toczący się; krzyżowanie kończyn lub ustawienie ciała bokiem do kierunku ruchu.
• Włos: Długi, szorstki lub kosmaty; zbyt szorstka lub jedwabista struktura; trymowana szata, z wyjątkiem dozwolonych, wspomnianych powyżej obszarów.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
• Psy powyżej 23,5 cala (60 cm) i suki powyżej 22 cali (56 cm).
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.
