seter angielski - Wzorzec FCI nr 2

Wzorzec FCI nr 2
SETER ANGIELSKI
(English Setter)

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 07.09.1998
Użytkowanie: pies wystawiający.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.

Sekcja 2 - Wyżły brytyjskie. Seter.
Próby pracy wymagane.

WYGLĄD OGÓLNY:
Pies średniego wzrostu, o wyraźnie zarysowanej sylwetce, eleganckim wyglądzie i ruchach.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Bardzo aktywny, o dużej pasji łowieckiej. Nadzwyczaj przyjacielski i łagodnie usposobiony.

GŁOWA:
Noszona wysoko, długa i stosunkowo sucha.
Mózgoczaszka: owalnie sklepiona między uszami, pojemna, guz potyliczny dobrze zaznaczony.
Stop: wyraźny.

Trzewioczaszka:
Nos: koloru czarnego lub wątrobianego, stosownie do barwy szaty.
Nozdrza szerokie.
Kufa: umiarkowanie głęboka i dość tępo zakończona. Jej długość od stopu do czubka nosa powinna być równa długości czaszki od guza potylicznego do oczu.
Wargi: niezbyt obwisłe.
Szczęki/uzębienie: szczęki mocne, prawie jednakowej długości, o idealnym, regularnym i kompletnym zgryzie nożycowym, tj. siekacze górne powinny ściśle pokrywać siekacze dolne. Zęby osadzone prostopadle do szczęk. Pożądane kompletne uzębienie.
Oczy: lśniące, o łagodnym i wyrazistym spojrzeniu. Koloru od ciemnoorzechowego do ciemnobrązowego, im ciemniejsze tym lepiej. Jaśniejsze oczy dopuszczalne jedynie u osobników o umaszczeniu liver belton. W kształcie owalne i niewyłupiaste.
Uszy: umiarkowanej długości, nisko osadzone, zwisające wdzięczną fałdą ściśle przy policzkach. Końce uszu aksamitne, część górna pokryta delikatnym, jedwabistym włosem.

SZYJA:
Raczej długa, dobrze umięśniona i sucha, łagodnie wygięta w karku, o eleganckim zarysie, bez zwisającego podgardla. Połączenie z głową powinno być wyraźnie zarysowane.

TUŁÓW:
Umiarkowanej długości.
Grzbiet: krótki i poziomy.
Lędźwie: szerokie, lekko wysklepione, mocne i dobrze umięśnione.
Klatka piersiowa: o dobrym przedpiersiu, odpowiednio głęboka i szeroka między łopatkami. Żebra dobrze wysklepione, ostatnie zachodzące daleko ku tyłowi.

Ogon: osadzony prawie na poziomie linii grzbietu, umiarkowanej długości, nie sięgający poniżej stawu skokowego, ani zadarty w górę, ani węzłowato zakręcony. Powinien być lekko wygięty lub szablasty, lecz bez tendencji do zakręcenia ku górze. Włosy na ogonie zwisają w długich, powiewnych kosmykach. Pióro zaczyna
się nieco poniżej nasady ogona i wydłuża ku jego środkowi, a następnie skraca w kierunku końca. Włos długi, lśniący, miękki i jedwabisty, falisty, lecz nie kędzierzawy. Ogon noszony żywo, w poziomie, nie wyżej linii grzbietu.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki: długie i ustawione skośnie ku tyłowi.
Łokcie: nisko osadzone, przylegające do tułowia.
Przedramiona: proste, dobrze umięśnione, z zaokrągloną kością.
Śródręcza: krótkie, mocne, o okrągłej kości.
Kończyny tylne: długie od biodra do stawu skokowego, dobrze umięśnione wraz z podudziem.

Uda: długie.
Stawy kolanowe: dobrze kątowane.
Stawy skokowe: nisko opuszczone, ustawione prostopadle, nie zwrócone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Łapy: o mocnych opuszkach, zwarte, ze ściśle przylegającymi, dobrze wysklepionymi palcami, dobrze chronionymi przez obfity włos pomiędzy nimi.

CHODY:
Swobodne i wdzięczne, sugerujące szybkość i wytrzymałość. Swobodna praca stawu skokowego, wskazująca na silną akcję kończyn tylnych. Stawy: biodrowy, kolanowy i skokowy, oglądane z tyłu tworzą jedną linię. Głowa noszona w sposób naturalny wysoko.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: z tyłu głowy, na wysokości uszu, lekko falisty, lecz nie kędzierzawy, długi i falisty, podobnie jak reszta szaty. Obfite frędzle na przednich i tylnych nogach sięgające do łap.
Umaszczenie: czarno-białe (blue belton), pomarańczowo - białe (orangebelton), cytrynowo-białe (lemon-belton), wątrobiano-białe (liverbelton) lub tricolor, tzn. blue belton z podpalaniem lub liver-belton z podpalaniem. Preferowane są osobniki bez dużych barwnych łat na ciele, ale drobno cętkowane.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 65 - 68 cm, suki: 61 - 65 cm

Uwaga Komisji Standardów: „belton” jest zwyczajowym terminem opisującym charakterystyczne cętkowanie szaty setera angielskiego. Belton jest wsią w Northumberlad, a termin ten został rozpowszechniony dzięki książce o seterach angielskich autorstwa Edwarda Laveracka, który użył go tam po raz pierwszy. Hodowca ten miał przemożny wpływ na obecny wygląd rasy.

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.