mastif hiszpański - wzorzec

Standard rasy wg FCI

Mastif Hiszpański
Standard FCI N0 091
Mastif Hiszpański
Kalsyfikacja FCI:
Grupa II
Sekcja 2.2 molosy, psy górskie. - bez testów użytkowych.
Nazwa:
Mastif hiszpański (Mastin Espańol),
Mastin z Léon (mastin leonés),
Mastin z Patremadury (mastin extremeno),
Masin z Manchy (mastin manchego).

Występowanie:
Cała Hiszpania, a w szczególności góry i Alpy prowincji Asturii i Leon Gór Kantabryjskich, Entremadury i w ogóle wysoko położonych pastwisk i obszarów,na których odbywają się wędrówki owiec, z wyjątkiem Pirenejów z Aragon i Naverra i obszarów Monegros, gdzie jest rozpowszechniony Mastif pirenejski.

I. Wygląd ogólny i charakter:
1. Opis ogólny: Mastif hiszpański jest psem dużym, ciężkim, równomiernie zbudowanym z wyważonymi proporcjami, silnym i muskularnym, mocnym kośćcem, dużą głową i półdługą sierścią. Z troskliwego i łagodnego usposobienia, występuje zdecydowanie przeciwko złodziejom i obcym, w szczególności kiedy strzeże i broni posiadłości ziemskich i bydła. Jego głos jest ochrypły i z powodu swojej siły słyszalny z daleka. Chodzi o psa bardzo inteligentnego i równocześnie pięknego; obie te cechy są wyraźnie uwydatnione. W zachowaniu okazuje się psem pewnym siebie, który zdaje sobie sprawę ze swojej niebywałej siły i używa jej z wyczuciem.
2. Wysokość w kłębie: Brak górnego limitu, przy czym preferuje się wśród dużych egzemplarzy osobniki o harmonijnych proporcjach. Wysokość minimalna: psy: 77 cm. - suki: 72 cm. Należy dążyć do wyraźnego przekroczenia wysokości minimalnej, tak żeby psy przekraczały 80 cm. a suki 75 cm.
3. Postać: Nie całkiem kwadratowa, tak że długość ciała przekracza wysokość w kłębie. Celem do którego należy dążyć jest proporcja i harmonia funkcjonalna w spoczynku i w ruchu.
4. Wykorzystanie: Ochrona i obrona. Należy wykluczać z hodowli zwierzęta bojaźliwe, tchórzliwe lub niezrównoważone. Rasa jest ściśle związana z hodowlą wędrowną, a w szczególności z owcami merynosami, którym towarzyszyła już w czasach średniowiecznych Związków Hodowli Owiec (Mesta) i broniły je przed wilkami i innymi drapieżnikami wszędzie tam, gdzie dążyły i zatrzymywały się na pastwiskach stada. Także dzisiaj rasa ta towarzyszy w swojej tradycyjnej funkcji stadom w ich tradycyjnej wędrówce, a także na pastwiskach. Oprócz tego jej zadaniem jest strzeżenie i obrona domów na wsi, ludzi i nieruchomości.

II. Głowa:
1. Opis ogólny: duża, mocna, w kształcie ostrosłupa ściętego o szerokiej podstawie. Stosunek długości czaszki do pyska powinien wynosić jak 6:4. Ogólny wygląd pyska i czaszki jest, patrząc z góry, kwadratowy i równomierny, bez przewężenia w przejściu pomiędzy pyskiem a skroniami.
2. Czaszka: szeroka, mocna, z profilu lekko wysklepiona, raczej szersza niż dłuższa. Kość potylicowa podkreślona.
3. Stop: lekko pochyły, mało zaznaczony.
4. Pysk: prosty widziany z profilu. Widziany z tyłu prawie prostokątny, stopniowo zwężający się ku nosowi, ale w dalszym ciągu o znacznej szerokości. W żadnym przypadku nie powinien być spiczasty.
5. Nos: czarny, wilgotny, duży i szeroki.
6. Wargi: górne dobrze zakrywają dolne; dolne z wybujałą błoną śluzową, również w kącikach ust. Śluzówki muszą mieć kolor czarny.
7. Zęby: białe, silne i zdrowe. Duże, ostro zakończone kły o mocnym zgryzie. Silne, potężne trzonowce. Siekacze raczej małe, zgryz nożycowy. Występują wszystkie przedtrzonowce.
8. Oczy: w stosunku do czaszki małe, w kształcie migdała, najlepiej ciemne, w kolorach orzecha laskowego. Czujne, łagodne spojrzenie pełne szlachetności, bardzo twarde w stosunku do obcych.
9. Powieki: grube, czarno pigmentowane. Dolna powieka pozwala na zobaczenie spojówki.
10. Uszy: średniej wielkości, zwisające, trójkątne, płaskie. Osadzone ponad linią oczu. Podczas spoczynku wiszące i przylegające do polików, nie przylegające zanadto do czaszki. Podczas pobudzenia odstające od pyska, częściowo nadstawione w jednej trzeciej ich tylnej górnej części. Nie przycinane.
11. Podniebienie: czarne z wyraźnym użebrowaniem.

III. Szyja:
W kształcie stożka ściętego, szeroka, silna, dobrze umięśniona, giętka. Gruba luźna skóra. Mocno rozwinięty podwójny podbródek.

IV. Korpus:
1. Wrażenie ogólne: kwadratowy. Krępy i krzepki, pokazujący potężną siłę, ale giętki i zwinny.
2. Kłąb: dobrze zaznaczony.
3. Grzbiet: silny. Dobrze umięśniony, żebra z dużymi przestrzeniami międzyżebrowymi, dobrze wysklepione, nie płaskie. Stosunek pomiędzy wysokością łopatek -szerokością klatki piersiowej wynosi mniej więcej 3. Lędźwie długie, szerokie i silne, zwężające się w kierunku talii.
4. Zad: szeroki i silny. Nachylony w horyzontalnie o około 45° do linii grzbietu. Wysokość jak łopatek.
5. Linia grzbietu: prosta. Pozioma, także w ruchu.
6. Pierś: szeroka, głęboka, dobrze umięśniona, potężna. Zaznaczony mostek.
7. Brzuch i boki: brzuch lekko podciągnięty, talia opuszczona w dół, szerokie boki.

V. Ogon:
U nasady bardzo szeroki, nie osadzony ani za wysoko, ani za nisko. Silny, giętki i dłużej owłosiony od pozostałych części ciała. W spoczynku noszony nisko, prawie dochodzący do stawów skokowych, w ostatniej ćwiartce czasami wygięty. W ruchu lub podczas pobudzenia pies nosi ogon w kształcie szabli, na końcu podkręcony, ale nigdy na całej długości czy leżący na zadzie.

VI. Kończyna przednia:
1. Ogólne wrażenie: całkowicie prostopadłe. Widziane z przodu proste i równoległe. Przedramię jest trzy razy dłuższe od śródręcza. Silne kości z mocnym śródręczem.
2. Łopatki: pochyłe, bardzo dobrze umięśnione, dłuższe niż przedramię.
3. Kąt łopatka-ramię: około 100° .
4. Kąt ramię-przedramię: około 125° .
5. Śródręcze: patrząc z boku nie pochylony. Jest praktycznie przedłużeniem przedramienia. Mocne kości.
6. Stopy: palce pokroju kociego, stojące wąsko, dobrze wybrzuszone. Pazury i poduszki krzepkie i twarde. Umiarkowanie rozwinięta owłosiona skóra pomiędzy palcami.

VII. Kończyna tylna:
1. Ogólne wrażenie: silna, dobrze umięśniona. Patrząc z boku odpowiednie kątowanie. Widziana od przodu i z profilu prostopadła; Stawy skokowe proste, stosowne do nadania psu w ruchu odpowiedniej lekkości, werwy i elegancji.
2. Udo: mocne, dobrze umięśnione.
3. Kąt miednica-udo: około 100°.
4. Podudzie: długie, muskularne, mocne kości.
5. Kąt udo-podudzie: około 120°.
6. Stawy skokowe: uwydatnione z łatwo rozpoznawalnymi ścięgnami.
7. Kąt stawu skokowego: otwarty, około 130°.
8. Stopy: pokroju kociego, prawie owalne. Pojedyncze lub podwójne wilcze pazury, których amputacja jest dopuszczalna.

VIII. Ruch:
Preferowanym rodzajem chodu jest kłus, harmoniczny, mocny i prosty. Niedopuszczalny inochód.

IX. Skóra:
Elastyczna, gruba, obfita, różowa z ciemnym pigmentowaniem. Wszystkie śluzówki czarne.

X. Szata:
Gęsta, gruba, półdługa, gładka, na całym ciele aż do palców. Rozróżnia się dwa rodzaje włosów; włosy pokrywowe na grzbiecie oraz inny rodzaj włosów chroniących okolice żeber oraz boki. Krótsze na kończynach i dłuższe oraz bardziej jedwabiste na ogonie.

XI. Umaszczenie:
Różne, przy czym najbardziej pożądane w jednym kolorze - jak w żółtym, płowym, czerwonym, czarnym, wilczym czy w kolorze jelenia. Również pożądane są kombinacje tych kolorów, z białą kryzą oraz łaciate.

XII. Wady:
Lekkie:
• mocno wysklepiony grzbiet nosa widziany z profilu.
• brak jednego przedtrzonowca, zgryz cęgowy.
• słaba linia grzbietu, rozciągnięta i falująca w ruchu.
• słabe śródręcze/śródstopie.
• lekka bojaźliwość.
Ciężkie:
• zaostrzony pysk.
• nie spowodowany wypadkiem brak wielu przedtrzonowców i siekaczy.
• obniżony grzbiet.
• silne przebudowanie.
• słabe lub krzywe stawianie kończyn.
• bardzo luźne łokcie w ruchu.
• falowany, kręcony lub za długi włos.
• przycięte uszy lub ogon.
• przesadzona entropia lub ektropia.
• niezrównoważony charakter, przesadna strachliwość lub agresywność.
• słaby, limfatyczny wygląd.
• ogon noszony na grzbiecie.
Wady wykluczające z hodowli:
• rozczepiony nos.
• każdy stopień tyłozgryzu.
• zbyt silny przodozgryz.
• brak pigmentacji poduszki nosa i
• śluzówek przy towarzyszących jasnych oczach.
P.S. Psy muszą posiadać dwa widocznie normalne jądra, całkowicie opuszczone do moszny.