INTERPRETACJA WZORCA AIREDALE TERRIERA

INTERPRETACJA WZORCA AIREDALE TERRIERA

GŁOWA ma właściwe proporcje, gdy mózgoczaszka jest tej samej długości co kufa. Jeśli kufa jest dłuższa to może to oznaczać jej mniejszą pojemność i siłę. Mózgoczaszka jest płaska, patrząc z boku, czy z przodu. Czoło bez zmarszczek. Doskonały kształt głowy to cegła lub prostokąt. Mięśnie policzków widoczne, ale płaskie. Nadzwyczajnie długimi głowami charakteryzują się osobniki o dużym wzroście i cienkiej kości. Szerokość między uszami umiarkowana. Za szerokie głowy wydają się ciężkie, a ich wyraz nie jest charakterystyczny dla airedale t. Linia czoła i kufy tworzy płaski profil, stop nieznacznie zaakcentowany. Wiele airedale ma głowę o profilu z baranim nosem skierowanym w dół. Defekt ten można powiększyć lub zakamuflować fryzurą. Czaszka mocnego samca może wydawać się mało subtelna, ale nigdy nie powinna być z gruba ciosana.

NOS powinien być duży i głęboko czarny. Delikatny nos mają psy o słabej kufie i tylko obfita broda to kamufluje. Różowe noski szczeniąt z wiekiem ciemnieją.

UZĘBIENIE powinno być zwarte w zgryzie nożycowym, dopuszczalny zgryz cęgowy. Braki zębów występują rzadko i najczęściej dotyczą zębów P. Rozstawienie siekaczy powinno być szerokie , w równej linii , zęby duże. Przy wąskiej kufie są mniejsze ściśnięte. Wargi przylegające, czarne. Luźne podgardle i wargi są wadą.

USZY jak i oczy stanowią o klasie airedale terriera. Trójkątne, nieduże lub średniej wielkości, załamane nieco powyżej linii czaszki. Ich czubki skierowane są w dół, a nie jak u foxterriera ku zewnętrznemu kątowi oka. Duże, wiotkie, nisko osadzone i zwisające uszy są wadą. Trafiają się uszy małe, twarde, załamane zbyt wysoko, jak u foxterriera. Najgorzej oceniane są uszy niesymetryczne.

SZYJA z profilu powinna być sucha, bez śladu podgardla. Średniej długości, chociaż na wystawach sędziowie preferują dłuższe szyje. Nie może być szczupła, łabędzia. Połączona z długą skośną łopatką jest przepiękna. Wysoki i szeroki kłąb jest ważnym składnikiem tzw. Płynnej górnej linii ciała. Płaski kłąb jest poważnym niedostatkiem. Jego kształt jest spowodowany przez krótką, stromą łopatkę. Szyja ostro nieładnie łączy się z kłębem.

FRONT to ułożenie ramion, ich kształt oraz budowa klatki piersiowej (o umiarkowanej szerokości). Jeśli łopatki są zbyt blisko ustawione to nogi przednie wyrzucane są na boki. To częsta wada airedale t. Spotykamy zbyt wąski front i klatkę piersiową, wówczas przednie nogi wiosłują. Szeroki front o odstawionych łokciach, zbieżnych łapach spotyka się rzadziej. Klatka piersiowa u dorosłego osobnika powinna sięgać łokci. Przedpiersie zazwyczaj nieznaczne. Łopatka niezbyt długa dająca efekt, że przednie kończyny znajdują się przed psem.

PRZEDNIE NOGI absolutnie proste, silne, równoległe, równo rozstawione na całej długości. Kość gruba. Śródręcza krótkie i niemal pionowe.

TYLNE KOŃCZYNY powinny być dobrze kątowane, ale nie, jak u owczarka niemieckiego. Sędziemu łatwiej jest ocenić kątowanie tylnych nóg niż przednich. Najczęściej spotykaną wadą jest słabe kątowanie stawu kolanowego i beczkowata postawa tylnych kończyn. Bywają wąskie zady i ciasno ustawione, choć proste nogi. Rzadziej występuje postawa krowia o zbliżonych stawach skokowych. W postawie tylne kończyny powinny być rozstawione szerzej niż przednie. Staw skokowy nisko położony i dobrze kątowany. Śródstopie stoi pionowo do podłoża. Łapy skierowane zawsze na wprost. Najlepiej, gdy pies jest średnio kątowany. Długość wykroku kończyn przednich musi być skoordynowana z ruchem tylnych.

ŁAPY małe, okrągłe, zwarte, kocie o ścisłych palcach. Pazury czarne lub ciemnobrązowe. Luźna łapa, płaska z cienkimi opuszkami to duża wada. Taką płaską łapę mają ciężkie szczeniaki, co z czasem ulega zmianie. Miękkie, piaszczyste podłoże nie sprzyja formowaniu ładnej łapy.

RUCH stanowi jedno z podstawowych kryteriów oceny psa w ringu. Ma być równoległy i wydajny (w wolnym kłusie). Kłus powinien być wydajny, efektywny, swobodny i długi na ile to możliwe u psa ze spionowanym frontem. Przednie nogi wyrzucane nisko nad ziemią. Wadą są miękkie nadgarstki i luźne ramiona. Pies nie może drobić. A.t. o wyraźnych usterkach nie będzie dobrze biegał.

OGON – jego ustawienie zależy od kształtu zadu. Powinien być wysoko osadzony, a nie za psem. Zawsze pochylony ku przodowi, łukowaty. Prosty jak strzała budzi podejrzenia o jego korygowanie. Zakręcony nazywamy wiewiórczym, gorszy jest podkulony pod siebie – świadczy o braku temperamentu, głównego atutu airedale. Większą wadą jest złe osadzenie ogona niż jego noszenie. Ogon nie kopiowany ( w wielu krajach wprowadzono już zakaz kopiowania ogonów ) radośnie noszony. Do tej pory hodowcy nie selekcjonowali psów ze względu na zakręcone ogony. Musi minąć jakiś czas zanim hodowcy uporają się z tym problemem.

SIERŚĆ – druciana, prosta lub lekko falista z dużą ilością podszerstka. Nie pielęgnowana osiąga dł. ok. 10 cm. Dobrze chroni psa przed złymi warunkami pogodowymi. Błoto dobrze wykrusza się z łap obrośniętych umiarkowanie długimi, szorstkimi włosami. Wadliwa szata jest miękka, kudłata, kręcona, a psy tak porośnięte są odrzucane z hodowli. Miękka wadliwa sierść jest kłopotliwa w utrzymaniu. Wełnisty włos jest obfity o pszenicznym bądź beżowo – szaro – brązowym podpalaniu, do tego czaprak jest smoliście czarny. Zaczernione są również uszy, i czubek kufy. Miękkowłose psy często mają wyśmienitą anatomię. Obfita sierść dla laika jest atrakcyjna. Wełnistą sierść rozpoznajemy po barwie. Taka sierść jest trudna do wyskubania i zwykle się ją strzyże. Druciana sierść jest jedyną prawidłową okrywą.

UMASZCZENIE jest czarne lub antracytowo – szare na karku, grzbiecie i bokach klatki piersiowej, a także na wierzchniej stronie ogona. Wszystkie inne części ciała są podpalane złotobrązowym lub rudym odcieniem. Lekkie przejścia od jednej barwy w drugą na łopatkach i udach. Dwukolorowość sierści jest czasem bardzo szara. Na czarnym czapraku pojawiają się szare, siwe lub rude włosy. Nie stanowi to jednak wady. U niektórych airedali czaprak w całości jest rudo – szary. Soczyście umaszczone psy z czarnym jak smoła czaprakiem i przybliżonym do koloru ciemnego kasztana podpalaniem często mają niedostateczny obrost lub tendencję do niepełnego wybarwienia w okolicach ramion, uszu i ud. Mały czaprak i ruda szyja skracają psa. Czarny kołnierz wokół szyi nie jest pożądany, bo pies wydaje się ponury w wyrazie. Biała plamka z włosów na froncie nie stanowi wady.

WZROST – uważa się, że samiec powinien być na górnej granicy wzrostu lub nieco powyżej, a duża suka nie jest dobrze widziana. Dziś wiele championów przekracza wymiary określone standardem. Trudniej spotkać samca za małego niż trochę przerośniętego. Najbardziej liczy się typ psa, uroda i wyraz. Airedale terrier ma być mądry, oddany rodzinie, pewny siebie i z poczuciem humoru.

Opracowałam na podstawie artykułu Sędziego Kynologicznego Elżbiety Chwalibóg.