Akita: Przygotowywanie i wystawianie akity
Przygotowywanie do wystawy szpiców jest zadaniem dość prostym, choć niezmiernie pracochłonnym. Większość psów z tej grupy jest bardzo efektowna ze względu na obfite, dwuwarstwowe futro, co sprawia, że wypielęgnowany, czysty i wyszczotkowany włos jest szczególnie widowiskowy.
Problemem u wszystkich szpiców jest gwałtowne gubienie włosa raz lub nawet dwa razy w roku. Częstsze jest to u ras północnych (akita, alaskan malamut, husky). Problemu z utrafieniem we właściwy wygląd szaty nie mają jedynie właściciele basenji, które mają nietypowy dla tej grupy psów włos krótki i dwóch ras nagich - peruwiańczyka i meksykańczyka.
Kąpiel przed samą wystawą potrafi przyspieszyć wypadanie włosa, stąd - jeśli pies jeszcze nie zrzucił zimowego okrycia - warto na początku sezonu przed najważniejszymi wystawami kąpać psa na sucho. Polega to na przesypaniu psiego włosa mączką kartoflaną lub specjalnym suchym szamponem i starannym wyszczotkowaniu całego psa. Najważniejsze jest bardzo dokładne wyczesanie całego psa, gdyż zrobienie tego zabiegu niedokładnie sprawi, że po kilkudziesięciu minutach włos "położy się" i już nie będzie właściwego efektu.
Jeśli preferujemy kąpiel tradycyjną, to trzeba psa czesać lub szczotkować przy jednoczesnym suszeniu, co jest wprawdzie pracochłonne, ale sprawia, że włos nie pozagina się, pozostanie prosty i nada zwierzęciu wygląd jeszcze bardziej imponujący i efektowny. W stosunku do dużych psów, takich jak akita czy alaskan wysuszenie całego psa ręczną suszarką jest zajęciem bardzo trudnym. Czasami jednak trzeba to zrobić, i wtedy czeszemy i suszymy psa partiami - najpierw głowa, później jeden bok, dopiero potem drugi, itd. Nie należy wpierw suszyć psa "wstępnie", a dopiero później fryzować, bo po prostu nie może się to udać. Jeśli nasz pies ma niewielkie kłopoty z linią grzbietu, to można to skorygować przez odpowiednie większe lub mniejsze usunięcie podszerstka w częściach przesadnie wygiętych ku górze oraz lekkie podtapirowanie włosa w miejscach, w których linia grzbietu powinna przebiegać nieco wyżej. Natapirowany nieco włos dobrze jest utrwalić lakierem lub pianką do układania, która po wysuszeniu nie zostawia śladów (pamiętać tylko należy, że w wilgotnym powietrzu pianka czy żel do układania bardzo szybko tracą swe właściwości).
Włos po kąpieli dobrze jest potraktować Volumizerem np. firmy Jean-Pierre Hery lub podobnym preparatem zwiększającym objętość włosa, gdyż rzadko która grupa psów wymaga tak obfitego, nawet przesadnie obfitego dwuwarstwowego włosa. Białe psy piątej grupy - volpino italiano czy samoyed - wymagają bezwzględnie stosowania specjalistycznego szamponu dla białych psów, gdyż ich włos, zwłaszcza latem, ma skłonność do lekkich przyżółceń pod wpływem słońca. Białe psy mają także skłonność do nieładnych ciemnych śladów, biegnących w dół pyska od wewnętrznego kącika oka (co prawda jest to charakterystyczne dla mniejszych psów, o skróconej kufie, ale zdarza się i dużym psom o normalnej budowie pyska) - doskonałą metoda jest tu przetarcie ich watką zmoczona specjalnym płynem do czyszczenia oczu. Wobec białych psów najlepszy jest tu preparat Diamond Eye, nie dający śladów przyżółceń. W żadnym wypadku nie należy stosować polecanych przez niektórych weterynarzy kompresów z naparu z rumianku, gdyż barwi on włos w sposób trwały.
U psów piątej grupy zwracać trzeba uwagę na sposób noszenia uszu - pierwsze objawy innego niż zazwyczaj ustawienia ucha, przekrzywienia go, są z reguły sygnałem ostrzegawczym o rozpoczynającym się procesie zapalnym. Niewielkie i często skryte w futrze stojące ucho tych psów jest szczególnie podatne na zapalenia wynikające ze słabej wentylacji kanału słuchowego. Odrobina wody, jaka dostanie się do środka ucha przy kąpieli potrafi wywołać czasami bardzo groźne stany zapalne, stąd uszy przedstawicieli tej grupy wymagają starannej kontroli, zwłaszcza gdy wnętrze ucha porastają obficie twarde i proste włosy, doskonale zatrzymując wodę i kurz.
Przycinać należy też włosy wyrastające spomiędzy poduszek łap, co jest szczególnie widoczne u psów nie mieszkających na stałe w mieście i nie ścierających sobie tych włosów podczas spacerów. Pozostawienie długich włosów między palcami sprawia, że psy usiłują je same sobie usunąć, często obśliniając i wygryzając przy tym także włos z wierzchu łap. Włos, jaki odrasta później na kończynach, bywa wyraźnie ciemniejszy od podstawowej maści psa.
Szczególnym problemem przy planowaniu wystawiania szpiców jest unikanie upałów. Psy tej grupy bardzo źle znoszą bezpośrednie słońce, które jest dla nich wyraźnym dyskomfortem. Nagrzany pies nie może dobrze prezentować się na ringu, gdyż wtedy nie ma humoru i właściwej dla niego witalności, albo też dyszy i ślini się, lub ucieka do cienia. Jeśli planujemy wystawianie psa latem, to musimy znaleźć czas na jego aklimatyzację na wystawie i nie powinniśmy przyjeżdżać w ostatniej chwili. Co najmniej na godzinę przed wejściem na ring pies musi odpocząć w przewiewnym, zacienionym miejscu.
Psy piątej grupy z reguły wystawiane są w sposób wolny, czyli bez wspomagania psa rękoma, choć wiele zależy tu też od sędziego, który czasami szczególnie mocno punktuje odpowiednie ustawianie psa. Stąd też często należy ćwiczyć przyjmowanie postawy wystawowej.
Krzysztof Gierczak
http://akita-club.pl/
