WYŻEŁ NIEMIECKI KRÓTKOWŁOSY

(Deutsch Kurzhaar)
Pochodzenie: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 25.10.2000
Użytkowanie: wszechstronny pies myśliwski.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ kontynentalny.
Próby pracy wymagane.

Ariel von Hege - Haus

HISTORIA RASY:
Historia wyżła niemieckiego krótkowłosego sięga okresu, gdy szczególnie w krajach śródziemnomorskich, psy były używane do polowań z siecią na ptactwo oraz przy strzelaniu do ptaków w locie. Przez Francję, Hiszpanię i Flandrię psy te dotarły na książęce dwory niemieckie.

Najważniejszą ich cechą była zdolność do wystawiania zwierzyny. Wraz z wprowadzeniem strzelby dwustrzałowej (1750 r.) ich wykorzystywanie stało się tym bardziej konieczne: strzelało się do ptaków w locie przed psem. Zastosowanie tej techniki łowieckiej stanowiło początek okresu przekształcania się psa wystawiającego w wielostronnego psa myśliwskiego. Dokumentem najistotniejszym dla organizacji i rozwoju hodowli wyżła niemieckiego krótkowłosego była „Księga hodowli wyżła niemieckiego krótkowłosego” („Zuchtbuch Deutsch- Kurzhaar”), wydana w 1897 r. Jej autor, książę Albrecht de Solms- Braunfeld, przedstawił charakterystyczne cechy tej rasy, zasady oceny cech morfologicznych oraz podstawowe metody przeprowadzania prób pracy psów myśliwskich.

Dzisiaj hodowla wyżłów niemieckich krótkowłosych jest prowadzona zgodnie ze ścisłymi zasadami oraz starannie opracowanymi próbami pracy. Wzorzec podaje wymagane charakterystyczne cechy fenotypu tego wielostronnego psa myśliwskiego, które umożliwiają mu wykonywanie różnorodnych zadań
łowieckich aż do późnej starości.

UŻYTKOWANIE:
Wyżeł niemiecki pochodzi od staroniemieckiego wyżła krótkowłosego odznaczającego się ciężką budową, flegmatycznym usposobieniem i dolnym wiatrem. Dziś dążąc ku idealnemu przedstawicielowi rasy , wyżła niemieckiego krótkowłosego charakteryzuje szybkość chodów, wytrwałość, górny wiatr, sposób szukania i przekładania pola, charakterystyczna stójka i lekkość ruchów.

Rasa jest ceniona przede wszystkim za wytrwałość, pasję, klasyczną stójkę, a także za wszechstronność. Wyżeł niemiecki pracuje w suchym polu, na terenach podmokłych, a nawet bagiennych. Ponadto może być używany do tropienia po farbie. Konkurencji podczas konkursu w klasie wyżłów wszechstronnych jest 26. Wyżeł wszechstronny jest nie tylko oceniany za stójkę, wiatr i szukanie, ale także za bobrowanie bez kaczki, za dziką nielotną kaczką, za włóczkę ptaka łownego, królika, drapieżnika, buszowanie, wyparowywanie.

Praca w polu obejmuje zarówno górny jak i dolny wiatr. Stójka wyżła niemieckiego może być w postawie stojącej lub leżącej. Przekładając pole chodzi dość szeroko i szybko, wysoko trzymając głowę. Zwietrzoną zwierzynę zaznacza ściąganiem. Stójkę ma zdecydowaną, dość twardą z nieco uniesioną łapą i wyprężonym nieruchomym ogonem.

PSYCHIKA:
Od kilku lat wyżeł niemiecki krótkowłosy to nie tylko elegancki pies myśliwski i towarzysz myśliwych, ale także pies towarzysz w życiu codziennym. Jego łagodność nie ujmuje mu temperamentu i ducha walki w pracy. Oddany i silny ujmuje niezwykłą pasją.

Rasę charakteryzuje szczególnie równowaga – nie jest to pies ani nadmiernie lękliwy, ani nerwowy czy agresywny. Wielu myśliwych ceni sobie niezależność wyżła niemieckiego krótkowłosego w pracy. Pies wchodząc w teren zmienia się z łagodnego, spokojnego psa w dynamicznego i pochłoniętego pracą. Czujny w mgnieniu oka reaguje na każdy bodziec – zdarza się że w sile pasji na moment zapomina o przewodniku, ale pasja z jaką pracuje jest ujmującym widokiem.

Na co dzień zmienia się w spokojnego towarzysza, nie reaguje na inne psy, nie jest też nadmiernie agresywny w stosunku do innych psów, jednak wiele osobników – „na zaczepkę” zareaguje i nie odpuści za szybko.

EKSTERIER:

GŁOWA:
Sucha, kształtna, ani za ciężka, ani zbyt delikatna; odpowiednia do wielkości i płci psa.

SZYJA:
O długości proporcjonalnej do wielkości psa, stopniowo rozszerzająca się ku barkom. Mocno umięśniona, lekko wygięta. Na podgardlu skóra ściśle przylegająca.

TUŁÓW:
Linia grzbietu: prosta, lekko spadzista.
Kłąb: zaznaczony.
Grzbiet: silny, dobrze umięśniony. Wyrostki kolczyste powinny być przykryte mięśniami.
Lędźwie: krótkie, szerokie dobrze umięśnione, płaskie lub lekko wypukłe, dobrze związane.
Zad: szeroki, dobrze umięśniony i odpowiednio długi, niegwałtownie ścięty, łagodnie opadający do ogona.
Klatka piersiowa: bardziej głęboka niż szeroka, dobrze rozwinięta w części przedniej. Mostek musi sięgać jak najdalej do tyłu. Mostek i staw łokciowy na tej samej wysokości. Żebra mocno wysklepione, nie powinny być ani płaskie, ani beczkowate. Ostatnie żebra nisko opadające.
Linia brzucha: sucha, unosząca się ku tyłowi regularnym łukiem.

CHODY:
Krok kryjący dużo terenu, wydatny. Kończyny przednie i tylne poruszają
się równolegle w linii prostej. Pies porusza się dumnie.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: krótki i gęsty, w dotyku suchy i twardy. Na głowie i uszach włos cieńszy i krótszy; włos wyraźnie dłuższy pod ogonem. Sierść musi pokrywać całe ciało psa.
Umaszczenie:
- brązowe, bez znaczeń,
- brązowe z drobnymi białymi plamkami lub cętkami na piersi i na kończynach,
- brązowo-dereszowate z brązową głową, plamy lub cętki brązowe. Tło takiego umaszczenia nie jest ani brązowe z białym, ani białe z brązowym, lecz stanowi zwartą mieszaninę brązowo-białą, która daje
szatę w mało rzucającym się w oczy kolorze, bardzo cenioną przez myśliwych. Na wewnętrznej stronie kończyn tylnych oraz na końcu ogona kolor jest często o ton jaśniejszy.
- dereszowate jasnobrązowe z brązową głową i z brązowymi łatami lub cętkami, lub bez łat. W tym przypadku włosów w kolorze brązowym jest mniej, a dominująca jest sierść biała.
- białe z brązowymi znaczeniami na głowie, z brązowymi łatami lub cętkami,
- czarne z tymi samymi odmianami co w przypadku koloru brązowego lub dereszowatego,
- żółte znaczenia (podpalanie) są dopuszczalne,
- strzałka, plamiste i centkowane wargi są dopuszczalne.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 62 - 66 cm , suki: 58 - 63 cm

POWAŻNE WADY:
- Ciężka budowa ciała, limfatyczność, gruby kościec.
- Wyraźnie zaznaczony stop.
- Nos barwy cielistej lub plamisty (z wyjątkiem psów, u którtych podstawowym kolorem umaszczenia jest biały).
- Kufa spiczasta, wklęsły grzbiet nosa.
- Zgryz cęgowy lub częściowo cęgowy (u psów w wieku powyżej 4 lat zgryz cęgowy powstały z wiekiem nie ma żadnego wpływu na ocenę pod warunkiem, że stwierdzono prawidłowy zgryz na poprzednich wystawach).
- Grzbiet wyraźnie karpiowaty lub lekko łękowaty.
- Klatka piersiowa niedostatecznie głęboka, słabo zaznaczone przedpiersie; klatka piersiowa zbyt płaska lub beczkowata.
- Łokcie znacznie wystające na zewnątrz lub skierowane do wewnątrz.
- Nadgarstek zbyt miękki lub zdeformowany.
- Pionowe śródręcze.
- Postawa tylnych kończyn wyraźnie krowia lub beczkowata, zarówno w postawie jak i w ruchu.
- Przebudowany zad.
- Szeroko rozstawione palce.
- Miękkie łapy.
- Ciężki chód.
- Przekraczające 2 cm różnice wymiarów w stosunku do norm podanych we wzorcu.

Całość opracowana na podstawie artykułów i zbiorów własnych, systematyki ras FCI – grupa VII, publikacji Jana Gierzyńskiego i Erwina Dembinioka.

Fot: J. Szumer, M. Sawicki
Joanna Szumer ( www.wyzel.net, www.psysportowe.pl  )