Springer spaniel walijski.
Pochodzenie spanieli nie jest do końca wyjaśnione. Istnieją poszlaki wskazujące na pochodzenie tych psów z rejonu Morza Śródziemnego. Wielu autorów piszących o spanielach traktuje jako pewnego rodzaju dowód tej tezy - monetę z podobizną Filipa II Macedońskiego (ur. 382 p.n.e. w Pelli, zm. 336 p.n.e. w Ajgaj). Monarcha dosiada rumaka, miedzy kopytami którego biegnie dość krótkonożny pies z wiszącymi uszami. Czy to może być dowód, że w owych czasach istniały spaniele(?). Czy autor wizerunku na monecie widział tego rodzaju psy? Czy to tylko twór artystycznej wyobraźni? Monety często nawiązują do występującej rzeczywistości, więc można je uznać jako informacja faktograficzna. Czy ma to obecnie jakieś znaczenie?
O istnieniu, a zwłaszcza rozwoju określonej rasy psów decyduje aktywność fanatyków, hodowców którzy pracują nad jej utrzymaniem. Ludzie tworzą rasy psów, najczęściej wg potrzeb, oczekiwań. Niezależnie od tego interesujące wydaje się prześledzenie przynajmniej zarysu historii. Wielu autorów upatruje związku pochodzenia naszego bohatera z springer spanielem bretońskim. Hans Räber twierdzi, że francuski e„ptaszniki” znalazły się na Wyspach Brytyjskich we wczesnym średniowieczu. Niezależnie od tego kynolodzy są zgodni, że springer spaniel walijski ma identyczne pochodzenia jak springer spaniel angielski. Różni się od angielskiego kuzyna mniejszymi i wyżej osadzonymi uszami, jaskrawo czerwono białym umaszczeniem, a także wzrostem. Jest nieco mniejszy (do 48 cm).
Szczególne zasługi dla rozwoju omawianej rasy ma A.T. Williams. Na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku czerwono białe springery walijskie z jego hodowli pojawiły się na wystawach. Odnosiły też sukcesy w konkursach field-trials. Te odporne i wytrzymałe czworonogi doskonale sprawdzały się na pagórkowatych terenach łowieckich Walii. Są bardzo cenione przez brytyjskich myśliwych jako niebywale wytrwałe psy pracujące. Być może dlatego te urocze czworonogi były bardziej kojarzone z pracą w łowisku niż z kynologicznymi konkursami piękności. Jednak coraz częściej pojawiają się na wystawach psów, również na kontynencie europejskim. W Polsce także już są zauważalne. Na Międzynarodowej Wystawie Psów Rasowych w Warszawie (2014r.) pokazano 4 springer spaniele walijskie. W tymże roku, w Stołecznym Oddziale Związku Kynologicznego, zarejestrowanych było 45 springerów angielskich i 10 walijskich.
Niezaprzeczalny urok, szlachetność, piękny koloryt, a także cechy psychiczne – aktywność, a jednocześnie zrównoważenie cechuje te psy. Jednym z wyróżników walijskiego springer spaniela jest występowanie w jednej - czerwono – białej odmianie maści. Psychiczne cechy tego pięknego, wesołego i miłego psa predestynują go do roli świetnego towarzysza, zwłaszcza ludzi aktywnych o sportowych zamiłowaniach. Kwestie żywienia, higieny poruszone są w wielu tekstach zamieszczonych na portalu. Warto jednak podkreślić konieczność szczególnego dbania o higienę narządu słuchu, zwłaszcza psów z wiszącymi uszami.
FCI-Standard N° 126 / 28.10.2009 /
GB SPRINGER SPANIEL WALIJSKI
POCHODZENIE : Wielka Brytania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 28.07.2009.
UŻYTKOWOŚĆ : Płochacz. KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 8 Aportery, płochacze, psy wodne . Sekcja 2 Płochacze .
Obowiązują próby pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE : Symetryczny, zwarty, nie wysokonożny, o budowie wyraźnie wskazującej na wytrzymałość i zdolność do ciężkiej pracy. Ruch szybki, wydajny i zdecydowany.
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT: Stara, wyraźnie odróżniająca się od innych rasa o czystym pochodzeniu. Pies wesoły, bardzo aktywny i zdecydowany, łagodny, bez śladu agresji czy nerwowości.
GŁOWA MÓZGOCZASZKA : Czaszka : Odpowiedniej długości, lekko wysklepiona i dobrze wyrzeźbiona pod oczami. Stop : Wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA : Nos : Barwy mięsa lub ciemniejszy, nozdrza dobrze rozwinięte. Kufa : Średniej długości, prosta, dość kanciasta. Uzębienie : Szczęki mocne, kompletny i regularny zgryz nożycowy. Oczy : Orzechowe lub ciemne, średniej wielkości, ani wypukłe, ani zapadnięte, nie ukazują trzeciej powieki. FCI-St. N°126 / 28.10.2009 3 Uszy: Osadzone umiarkowanie nisko, wiszące płasko przy policzkach. Stosunkowo małe, stopniowo zwężające się ku końcom, kształtem przypominające liść winorośli.
SZYJA : Długa, dobrze umięśniona, sucha, płynnie przechodząca w łopatki. TUŁÓW : Niedługi, mocny dobrze umięśniony; długość tułowia powinna być proporcjonalna do wysokości nóg. Lędźwie : Umięśnione i lekko wysklepione, dobrze związane. Klatka piersiowa : Głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach. OGON : Kiedyś zwyczajowo cięty. Osadzony nisko i głęboko, nigdy nie noszony powyżej grzbietu, w akcji ruchliwy. Niecięty: Z piórem, w harmonii z sylwetką psa.
KOŃCZYNY KOŃCZYNY PRZEDNIE : Średniej długości, proste, o mocnym kośćcu. Łapy: Okrągłe, o mocnych opuszkach, zwarte, kocie, nie duże ani nie płaskie. KOŃCZYNY TYLNE : Mocne, dobrze umięśnione i rozbudowane, szeroko rozstawione, z mocnym kośćcem. Kolano : Umiarkowanie kątowane, nie wykręcone na wewnątrz ani do wewnątrz. Podudzie : Dobrze wykształcone. Staw skokowy: Niski. Łapy: Okrągłe, o mocnych opuszkach, zwarte, kocie, nie duże ani nie płaskie.
CHODY: Płynne, swobodne i przestrzenne, z dobrym napędem kończyn tylnych. FCI-St. N°126 / 28.10.2009 4
SZATA SIERŚĆ : Prosta, przylegająca, jedwabista i gęsta, nigdy twarda ani falista. Sierść lokowata wysoce niepożądana. Na przednich nogach i na tylnych powyżej stawu skokowego niewielkie pióra, tak samo na uszach i ogonie. MAŚĆ: Wyłącznie biała z intensywnie czerwonymi łatami.
WIELKOŚĆ I WAGA : Przybliżona wysokość w kłębie: pies 48 cm. suka 46 cm . WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, dobre samopoczucie psa, i zdolność wykonywania tradycyjnej pracy.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: Agresja lub wyraźna lękliwość Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane. N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie.
Jan Borzymowski
PSY24.PL
zdjęcie: źródło, autor Udo Tjalsma
