ROSYJSKI TOY TERRIER

W lutym 2006 roku oficjalnie została uznana rasa rosyjski toy, która jeszcze niedawno był lepiej znany jako "moskiewski toy terier". Rasa ta, jedna z najmniejszych na świecie, została zaliczona do grupy IX i sekcji 9- tej wspólnie ze spanielami kontynentalnymi, a nie do grupy III, jak mogłaby sugerować pierwotna nazwa.

W Rosji miniaturowe pieski były bardzo modne już za czasów carycy Katarzyny, a w czasach napoleońskich posiadanie maleńkiego czworonoga  należało do dobrego tonu. Na początku XX wieku, jako pieski do towarzystwa, wielką popularnością cieszyły się Rosji miniaturowe teriery angielskie. Niestety wojna, a następnie rewolucja i następujące po niej lata to nie był to czas dobry dla hodowli luksusowych miniaturowych piesków do towarzystwa. Jednak mimo dziejowej zawieruchy, Rosjanie nadal chętnie trzymali w domach malutkie pieski, z tym że często były to po prostu miniaturowe mieszańce w typie teriera. W latach pięćdziesiątych przystąpiono do planowej hodowli i populacja miniaturowych terierów szybko rosła, zyskując coraz więcej miłośników, gdyż trudne warunki miejskie nie sprzyjały trzymaniu w ciasnych mieszkaniach dużych psów.

Praca hodowlana dążyła do otrzymania jak najmniejszego pieska o efektownej urodzie a jednocześnie zbliżonego charakterem do większych ras - odważnego i sprawnego fizycznie. 12 października 1958 w miocie po rodzicach, z nieznacznie dłuższą sierścią, narodził się piesek o wyjątkowo obficie owłosionych uszach - połączony z suczką o nieco przedłużonym włosie, stał się on ojcem szczeniąt, które już wyraźnie posiadały bujniejsze owłosienie - w ten sposób narodziła się długowłosa odmiana, do której utrwalenia przyczyniła się moskiewska hodowczyni Eugenia F.Zarowa.

Nowa rasa szybko zyskiwało zapalonych miłośników, do Polski sprowadziła ją już w latach osiemdziesiątych znana hodowczyni ras miniaturowych Anna Fangor-Witalis (hodowla Fangor). Niestety, ponieważ rasa była uznana wyłącznie lokalnie w ZSRR, po kilku latach zniknęła z polskich wystawowych ringów. Jednak na terenach byłego ZSRR moskiewskie toy teriery były nadal bardzo popularne, szczególnie w miastach, a uzdolnieni hodowcy uzyskali bardzo małe, efektowne pieski o dość wyrównanym typie, ekonomiczne w utrzymaniu i niewymagające skomplikowanej pielęgnacji. Szczególnie oryginalnie prezentują się długowłose toye, podczas gdy w przypadku odmiany krótkowłosej zwrócono nacisk na efektowne umaszczenie: obok najbardziej powszechnych rudych, sobolowych czarnych podpalanych, można zobaczyć toy teriery brązowe - podpalane i błękitne - podpalane - te ostatnie: tak zwane "gołębie" są szczególnie cenione i poszukiwane.

Dzisiejszy rosyjski toy to maleńki, elegancki piesek o kwadratowej sylwetce, wysokonożny i drobnokościsty. Dymorfizm płciowy jest tylko nieznacznie zaznaczony, natomiast psy i suki wyraźnie się różnią charakterem.

Te miniaturowe pieski są bardzo serdeczne i wyjątkowo przywiązane do opiekuna, ale (uwaga!) są też o niego bardzo zazdrosne. Dolew krwi teriera i pinczera obdarzył je bujnym temperamentem i odwagą, jeśli uznają, że ich właściciel może być zagrożony, potrafią bezpardonowo  zaatakować nawet ludzi i duże psy.

W stosunku do reszty ciała toy posiada stosunkowo niewielką, raczej wąską głowę o zaznaczonym stopie. Nos jest niewielki, a jego kolor zależy od umaszczenia psa. Kufa delikatna i ostro zakończoną, nieznacznie krótsza niż mózgoczaszka, wargi delikatne i przylegające. zęby niewielkie, białe o zgryzie nożycowym, dopuszczalny jest brak 2 siekaczy w każdej szczęce. Policzki nieznacznie zaznaczone. Oczy stosunkowo duże, ciemne, nieco wypukłe, powieki przylegające, ich kolor również zależy od umaszczenia pieska. Uszy osadzone wysoko, duże i delikatne, stojące.

Szyja dość długa i delikatna, noszona wysoko, lekko łukowata. Linia górna lekko opadająca od nieznacznie zaznaczonego kłębu do nasady ogona. Grzbiet prosty i mocny, lędźwie krótkie i lekko wypukle. Zad okrągły i nieznacznie opadający.

Klatka piersiowa niezbyt szeroka, raczej głęboka, o kształcie owalnym. Linia dolna wznosząca się od klatki piersiowej aż do słabizny biodrowej. Ogon kopiowany krotko (na wysokości 2- 3 kręgu) lub pozostawiony długi, noszony wysoko, w kształcie sierpa- nigdy nie powinien być noszony poniżej linii grzbietu. Kończyny delikatne, ale proste i równolegle. Łopatka umiarkowanie długa, powinna tworzyć z ramieniem kąt około 105 ° i być podobnej długości. Łapy niewielkie zwarte, kolor pazurów zależy od umaszczenia. Tylne kończyny również proste i równolegle, ale rozstawione nieco szerzej niż przednie, dobrze kątowane. Mięśnie delikatne, ale w części zadu dobrze rozwinięte, ruch swobodny i dość szybki. Linia grzbietu w ruchu powinna się prezentować tak jak w statyce. Skora cienka sucha i dobrze przylegająca.

Szata: rasa istnieje w dwóch odmianach: krótkowłosej (krótki, dobrze przylegający, połyskliwy włos bez podszerstka i bez łysinek) oraz długowłosej (ciało pokryte umiarkowanie długim (3- 5 cm) delikatnym włosem, prostym lub lekko kędzierzawym, który jednak nie powinien zasłaniać naturalnego zarysu ciała. Włos na głowie i przedniej części kończyn krotki i przylegający, podczas gdy na tylnej stronie łap wyraźne pióra. Łapy przykryte jedwabistym włosem, który powinien całkowicie zasłaniać pazury. Uszy porośnięte długimi włosami, tworzącymi bujną grzywkę. Psy starsze niż 3- letnie powinny mieć uszy całkiem porośnięte sierścią tworzącą grzywę osłaniającą od nasady całe uszy. Sierść pokrywająca ciało nie powinna być kędzierzawa ani też zbyt krótka (mniej niż 2 cm). Umaszczenie:: czarne podpalana, brązowe podpalane, czerwone we wszystkich odcieniach, także z nalotem czarnym (sobolowe) lub brązowym. Intensywne podpalanie- bardzo pożądane. Wzrost (psy i suki) 20- 28 cm (tolerancja +/- 1 cm), waga do 3 kg.

Wady: wszelkie odstępstwa od wzorca, w zależności od stopnia nasilenia wady, tchórzliwość, przodozgryz załamane uszy (w przypadku długowłosych psów o mocno owłosionych uszach dopuszczalne, acz niepożądane), nisko noszony ogon, łysinki u psów o krótkiej sierści, niewielkie białe znaczenia na piersi i koniuszkach palców, jednolity czarny, brązowy lub błękitny kolor. Podpalanie zbyt wysokie lub z czarnym nalotem.

Wady eliminujące: agresywność lub nadmierna tchórzliwość, tyłozgryz, wyraźny przodozgryz, brak 1 kła lub brak więcej niż 2 siekaczy w każdej  szczęce, zwisające uszy, krótkonożność, wyraźne łysiny u psów krótkowłosych, u psów długowłosych brak grzywki na uszach i kędzierzawy włos.

Małgorzata Caprari
http://www.bloodhound.aristos.vanti.eu/pl