POINTER

W kynologii zachwyca mnie to, że wszystkie psy hodowane były w konkretnym celu, jaki miały do spełnienia w relacji z człowiekiem. Mamy psy typowo towarzyszące, psy stróżujące, bojowe. Mamy tez psy myśliwskie i one stanowią lwią  cześć wszystkich ras psów. Do grupy psów myśliwskich zaliczyć możemy płochacze, posokowce, norowce, gończaki, retrievery, charty i łajki, a także legawce, czyli psy wystawiające. Na nich się skupimy, bo w tej grupie właśnie znajduje się omawiany przeze mnie pointer. 

Pointer należy do szerokiej rodziny psów wystawiających zwierzynę, które cieszą się niechybnie największą popularnością wśród myśliwych pracujących w lesie. Nie powinno to nas dziwić, wszak rasy legawców to niebywale wszechstronne w swojej użytkowości psy. Mogą pracować nad wodą, gdzie płoszą ptactwo z sitowia, oraz poszukują zestrzelonych osobników, mogą być używane do pracy w lesie, gdzie służą myśliwym przy wystawianiu zwierzyny oraz poszukiwania postrzałków. Właśnie z powodu tej wszechstronnej możliwości pracy psy z rodziny wyżłów są bardzo cenione, zwłaszcza po zdaniu (czasami jeszcze w hodowli) egzaminu z pracy po strzale. W Polsce już dla 6-cio miesięcznych psów organizowane są specjalne próby polowe dla wyżłów, w czasie których ocenie podlegają cechy wrodzone psów, a przede wszystkim szukanie i wystawianie zwierzyny w polu, skłonność do pracy w wodzie, szybkość chodów, posłuszeństwo oraz pasję, z jaką zwierzęta wykonują powierzone im zadania.

HISTORIA

Informacje o hodowli pointerów znajdujemy w hiszpańskich źródłach pochodzących z roku ok. 1200. Dowiadujemy się z nich, że wówczas pointer hodowany był przez Hiszpanów jako braco de Punta. Z czasem podczas wojny o sukcesję hiszpańską psy te także znalazły swoich fanów wśród Anglików i tak pointer trafił na Wysypy. Mniej więcej w XVIII wieku polowania z pointerami stały się dość powszechne w Wielkiej Brytanii. Anglicy ciężkiego (przypominającego braco Italiano) pointera krzyżowali z lżejszymi rasami, by poprawić jego szybkość i tak powstały znane nam dzisiaj czarno-białe, eleganckie, dobrze umięśnione psy.

UŻYTKOWOŚĆ I CHARAKTER

Pointery doskonale pracują w polu i wykorzystywane są przez myśliwych tam, gdzie są łowiska  mnóstwem zwierzyny drobnej. Pointery pracują z podniesionym nosem, co jest nijako cechą charakterystyczną , powołaniem tej rasy, dlatego w Anglii pointery tylko zwierzynę namierzają i wystawiają. Po sfarbowanym tropie zająca czy tropie wyciekającego bażanta pointery pracują wytrwale i wykorzystywane są do tej pracy poza Wyspami Brytyjskimi -np. w Polsce czy Niemczech.

Gdy idzie o zachowanie psa w domu, to pointer zachowuje się wręcz arystokratycznie, zresztą jego wygląd też jest majestatyczny, trzeba tylko pamiętać, że mimo arystokratycznego wyglądu pointer to pies czujny, wytrzymały i szybki, dlatego nie nadaje się do każdego domu, a z pewnością do takiego, gdzie wspólny spacer pełen pobudzających bodźców jest dla psa świąteczną rzadkością. Zresztą pointery rzadko są spotykane w roli psa pokojowego czy do towarzystwa, nie polecają kupowania ich w takim celu hodowcy pointerów, dla których przede wszystkim to pies użytkowy, pracujący w łowisku.

WYGLĄD

Pointer to pies o symetrycznej budowie i mocnym umięśnieniu i kośćcu oraz długich nogach. W ogólnym zarysie jego mocna, smukła sylwetka jest elegancko wygięta. We wzroście psy tej rasy osiągają średnią wielkość - ich wysokość w kłębie to 61-69 cm.
Głowa sucha, z wyraźnie zaznaczonym stopem, oczy ciemne o łagodnym wyrazie. Uszy średniej wielkości, przylegające. Szyja trzymana wysoko, długa i dobrze umięśniona. Grzbiet silny, dobrze związany.
Klatka piersiowa głęboka, ogon średniej długości sięgający stawu skokowego, prosty, noszony równo z grzbietem lub poniżej. Kończyny mocne, dobrze umięśnione i prosto stawiane.
Pointery mają sierść krótką, gładką i gęstą o umaszczeniu  cytrynowym, pomarańczowym, wątrobianym lub czarnym. Pointer może być łaciaty, łaciaty w cętki lub jednolity, bywają też umaszczenia czaprakowe tricolorowe.
W ruchu pointer ma chód płynny, o dalekim wykroku z silną akcją tylnych kończyn.

Pełny opis wyglądu, charakteru i przeznaczenia pointerów znajduje się we wzorcu rasy FCI.

WZORZEC FCI nr 1 z 24 czerwca 1987 r.
Inna nazwa: English Pointer
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 24.06.1987
Użytkowanie: pies wystawiający.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły. Sekcja 2 - Wyżły brytyjskie. Pointer.
Próby pracy wymagane.

WYGLĄD OGÓLNY:
Harmonijnie i pod każdym względem dobrze zbudowany, o sylwetce zarysowanej pełnymi gracji, łukowatymi liniami. Sprawiający wrażenie silnego i smukłego zarazem.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Arystokratyczny. Żywy, uosabiający siłę, wytrzymałość i szybkość. Przyjazne, zrównoważone usposobienie.

GŁOWA:
Mózgoczaszka: umiarkowanie szeroka, proporcjonalna do długości kufy. Guz potyliczny dobrze zaznaczony.
Stop: wyraźny. Trzewioczaszka:
Nos: ciemny; nieco jaśniejszy dopuszczalny u osobników o umaszczeniu cytrynowo-białym.  Nozdrza szerokie, miękkie i wilgotne.
Kufa: nieco wklęsła, kończąca się na poziomie nozdrzy. Pod oczami łagodne wklęśnięcie.
Wargi: dobrze rozwinięte, miękkie.
Szczęki/uzębienie: szczęki mocne, z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tj. siekacze górne powinny dokładnie pokrywać siekacze dolne. Zęby ustawione prostopadle do szczęk.
Policzki: kości jarzmowe niezbyt wyraziste.
Oczy: osadzone w tej samej odległości od guza potylicznego, co od nozdrzy, lśniące, o łagodnym wyrazie. Orzechowe lub brązowe, stosownie do umaszczenia. Spojrzenie nie powinno być wyzywające, uciekające, ani gapiowate. Oprawa oczu ciemna, lecz może być jaśniejsza u osobników o umaszczeniu cytrynowobiałym.
Uszy: o cienkiej skórze, osadzone dość wysoko, przylegające ściśle do głowy, średniej długości, zakończone delikatnym szpicem.

SZYJA:
Długa, dobrze umięśniona, lekko wygięta, wyraźnie wyłaniająca się z łopatek, bez obwisłego podgardla.

TUŁÓW:
Lędźwie: mocne, dobrze umięśnione i lekko wypukłe, dość krótkie.
Klatka piersiowa: w miarę szeroka, o dużej pojemności. Mostek nisko opuszczony, sięgający łokci. Żebra dobrze wysklepione, sięgające daleko ku tyłowi, stopniowo opadające w rejonie lędźwi.
OGON:
Średniej długości, gruby u nasady i stopniowo zwężający się ku końcowi. Dobrze okryty przylegającym włosem. Noszony na poziomie grzbietu, nie zakręcony ku górze. W ruchu pies powinien energicznie
machać nim na boki.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: proste i silne, o mocnej, owalnej w przekroju kości i wyraźnych ścięgnach.
Łopatki: długie, ukośne, zachodzące daleko ku tyłowi.
Stawy nadgarstkowe: z przodu płaskie, od strony wewnętrznej lekko wystające.
Śródręcza: wydłużone, mocne i sprężyste, ustawione nieco skośnie.
Kończyny tylne: bardzo dobrze umięśnione.
Kości biodrowe: szerokie i wyraźne, nie wyniesione powyżej linii grzbietu.
Uda: szerokie.
Stawy kolanowe: dobrze kątowane.
Podudzia: szerokie.
Stawy skokowe: nisko położone.
Łapy: owalne, zwarte, o dobrze wysklepionych palcach i mocnych opuszkach.

CHODY:
Płynne, o dalekim wykroku. Silna akcja kończyn tylnych. Łokcie nie skierowane do wewnątrz, ani na zewnątrz. Niedopuszczalna akcja kończyn typu „hackney" (wysokie podnoszenie kończyn).
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: cienki, krótki, twardy, równomiernie okrywający ciało. Idealnie gładki i prosty, o wyraźnym połysku.
Umaszczenie: najczęściej cytrynowo-białe, pomarańczowo-białe, wątrobiano-białe i czarno-białe. Maść jednolitej barwy oraz tricolor są również poprawne.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 63 - 69 cm
suki: 61 - 66 cm

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym

ZDROWIE
Rasa ma predylekcje do następujących chorób:  dystrofia mięśni, dermatoza cynkozależna, dysplazja mieszkowa czarnych włosów, łysienie wzorzyste, odbarwienie lusterka nosowego, trądzik, toczeń skórny krążkowy, amyloidowa nerek, głuchota wrodzona, martwicowe zapalenie naczyń i opon mózgowych, u szczeniąt może pojawić się rozszczep podniebienia i przepuklina pępkowa.

Poza tym to rasa zdrowa i wymienione choroby nie występują nagminnie, a jedynie niektóre linie mogą być niektórymi c nich obciążone.

Mariusz Antoszczuk
WORTAL PSY24.PL

Zdjęcia nr 1:  autor:Fir0002; licencja: GNU Free Documentation License, Version 1.2, link: flagstaffotos.com.au