MUDI

Historia:

Rasa ta pochodzi z Węgier, gdzie była używana do wypasu owiec oraz bydła, a także do polowań na dziki. W czasach bardziej współczesnych służył również jako pies obronny oraz do wypłaszania gryzoni. Rasa ta dopiero niedawno została uznana przez FCI i rzadko widuje się ją na wystawach psów.

Wymiary:

Wysokość: 35,5- 48,5 cm

Waga: 8,1- 13,1 kg

Szata:

Włosy długości około 5 cm, na głowie i przednich partiach kończyn krótsze, szczeciniaste i szorstkie, ze skłonnością do zwijania się. Maść czarna lub biała, niekiedy mieszanina obu barw z rozproszonymi plamkami mniej lub bardziej równej wielkości.

Charakter:

Mudi jest odważnym psem, o żywym i inteligentnym usposobieniu.  Rasa ta jest lojalna i przywiązana do właściciela. To także bardzo dobrzy stróże. Wymagają dużej ilości ruchu i zajęcia, dlatego nie nadają się zbytnio do życia w mieście.

Wzorzec FCI nr 238, MUDI
Kraj pochodzenia: Węgry
Data publikacji obowiązującego wzorca: 09.11.2004

Użytkowanie: Pies pasterski. Dzięki swej odwadze chętnie wykorzystywany przez pasterzy do pracy z trudnymi do prowadzenia zwierzętami. Nadaje się nawet do osaczania dzika. Jest doskonałym psem do towarzystwa i stróżem, wykorzystywany jest te ż do wykrywania narkotyków. Łatwa w pielęgnacji sierść i duża zdolność przystosowania się do rozmaitych warunków czynią z niego niekłopotliwego psa domowego.

Klasyfikacja FCI: Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy nie wymagane.

RYS HISTORYCZNY:
Rasa powstała w XVIII i XIX wieku, najprawdopodobniej drogą kojarzeń węgierskich psów pasterskich z najrozmaitszymi niemieckimi psami pasterskimi o stojących uszach.

WYGLĄD OGÓLNY:
Średniej wielkości pies pasterski o głowie w kształcie klina i stojących uszach. Linia górna wyraźnie opadająca w kierunku zadu. Głowa i kończyny pokryte włosem krótkim i gładkim, na reszcie ciała włos dłuższy, mocno pofalowany albo lekko kędzierzawy. Występują rozmaite umaszczenia.

WAŻNE PROPORCJE:
- długość tułowia mniej więcej taka sama, jak wysokość w kłębie,
- głębokość klatki piersiowej nieco mniejsza, niż połowa wysokości w kłębie,
- długość kufy wynosi nieco mniej, niż połowa długości głowy.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Mudi uczy się bardzo szybko, jest pełen temperamentu, odważny, czujny i chętny do pracy. Łatwo przystosowuje się do różnych warunków.

GŁOWA:
Najbardziej charakterystyczna dla mudi jest niewątpliwie głowa, klinowatego kształtu, zwężająca się ku nosowi. Wyraz jest bardzo czujny, pełen energii, inteligentny i przyjazny, bez śladu lękliwości czy agresji.

Mózgoczaszka:
Czaszka i czoło lekko wysklepione, guz potyliczny niewidoczny, łuki brwiowe mało wyraźne.
Stop: Ledwie widoczny.
Trzewioczaszka:
Nos: Trufla wąska, od przodu zaokrąglona, o średnio szerokich nozdrzach.
U psów maści czarnej, białej, płowej i niebieskiej marmurkowej musi być czarny, u innych harmonizuje z maścią, np.
u psów czekoladowych jest czekoladowy, u szarych - szary.
U psów czekoladowych pigmentacja nosa i oczu odpowiada maści.
Kufa: średnio mocna, grzbiet nosa prosty.
Wargi: ściśle przylegające do zębów, w kącikach lekko postrzępione. Pigmentacja warg odpowiada pigmentacji nosa.
Uzębienie: kompletne zgodnie ze wzorem zębowym. Zęby średniej wielkości, równo rozmieszczone.
Oczy: wąskie, o ostrych kącikach, skośne, co daje im szelmowski, pełen energii wyraz, jak najciemniejsze. Jedynie u psów maści marmurkowej oczy mogą być porcelanowe lub niebieskie. Powieki dobrze przylegające i pigmentowane.
Uszy: wysoko osadzone, stojące, w kształcie odwróconej litery V, obficie porośnięte włosem, wystającym poza krawędzie małżowiny, bardzo ruchliwe, jak radar wychwytujące wszelkie dźwięki. Pies może poruszać każdym uchem osobno. Długość ucha jest o 10- 15% większa od jego szerokości u podstawy.

SZYJA:
Trochę wysoko osadzona, pod kątem 50-55 stopni do poziomu, średniej długości, lekko łukowata i dobrze umięśniona. Bez podgardla ani wyraźnej grzywy - może być ona nieco bardziej zaznaczona u samców, ale nie aż tak, aby rzucała się w oczy.

TUŁÓW:
Linia górna: wyraźnie opadająca w kierunku zadu.
Kłąb: wyraźny, długi i dobrze umięśniony.
Grzebiet: prosty i krótki.
Lędźwie: średniej długości, dobrze związane.
Zad: krótki, leciutko spadzisty, średnio szeroki, dobrze umięśniony.
Klatka piersiowa: przedpiersie trochę widoczne, klatka dość szeroka, żebra płaskie.
Linia dolna: trochę podkasana.

OGON:
Osadzony średnio wysoko, w spoczynku zwisający, na ostatniej jednej trzeciej długości zawinięty niemal do poziomu. Przy pobudzeniu i w ru3 chu noszony szablasto powyżej linii grzbietu. Cięcie ogona niepożądane, ale nie wpływa na ocenę. Jeśli ogon jest obcięty, pozostawia się dwa lub trzy kręgi. Mudi rodzą się, choć rzadko, z ogonami szczątkowymi lub całkiem bez ogonów, co nie jest wadą. Ogon jest obficie owłosiony, na spodniej stronie długość sierści sięgać może 10-12 cm.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki: lekko skośne, dobrze umięśnione, przedpiersie zaokrąglone, z lekko wystającym ku przodowi mostkiem.
Ramiona: średniej długości, ustawione pod kątem 45 stopni do linii poziomej.
Łokcie: dobrze przylegające do tułowia.
Nadgarstki: mocne, suche.
Śródręcza: pionowe.
Łapy: okrągłe, z dobrze wysklepionymi palcami. Niewiele włosów między palcami. Opuszki sprężyste, pazury ciemnoszare i mocne.
Kończtnt tylne:
Lekko odstawione do tyłu.
Uda: długie, dobrze umięśnione.
Śródstopia: krótkie i pionowe.
Łapy: jak przednie. Wilcze pazury niepożądane.

CHODY:
Charakterystyczny dla mudi jest krok krótki i szybki.

SKÓRA:
Przylegająca, nie tworzy fałd.

OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść: głowa i przednie krawędzie nóg porośnięte włosem krótkim, prostym i przylegającym. Na pozostałych częściach ciała sierść równomiernie, bardzo mocno pofalowana, lub lekko kędzierzawa. Jest gęsta i lśniąca, długości 3 do 7 cm, gdzieniegdzie tworzy wicherki lub rośnie w przeciwnym kierunku. Sierść najdłuższa w okolicy łopatek i ramion, oraz na udach, gdzie tworzy wyraźne portki.

Maść:
- płowa,
- czarna,
- niebieska marmurkowa: czarne łatki, pręgi i cętki na błękitnoszarym, jaśniejszym lub ciemniejszym tle,
- barwa popiołu,
- czekoladowa
Dopuszczalne, ale niepożądane przy wyżej wymienionych maś-ciach są białe znaczenia: plamka na piersi o średnicy nie większej, jak 5 cm i białe końce palców.
- białe.

WZROST:
Wysokość w kłębie: pies 41 - 47 cm, najlepiej 43 - 45 cm
suka 38 - 44 cm, najlepiej 40 - 42 cm
Waga: pies 11 - 13 kg
suka 8 - 11 kg

WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość.
- Nos cielistej lub czekoladowej barwy, albo plamisty u psów maści czarnej, białej, płowej, szarej lub niebieskiej marmurkowej. Barwy cielistej lub plamisty u psów czekoladowej.
- Braki zębowe: więcej niż dwa P1 lub każdy inny ( bez uwzględniania M3).
- Przodozgryz lub tyłozgryz, krzywe szczęki, odstęp między górnymi i dolnymi siekaczami, przekraczający 2 cm.
- Żółte oczy u psów czarnych.
- Wiszące uszy.
- Włos krótki, gładki i przylegający na całym ciele, długi włos na głowie, włos z tendencja do tworzenia kołtunów.
- Maść wilczasta lub czarna podpalana.
- Wysokość w kłębie więcej jak 47 cm lub mniej jak 38 cm.
- Albinizm.

Każdy pies, wykazujący wyraźne wady budowy lub zaburzenia charakteru, powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

zdjęcia dzięki uprzejmości: http://www.reygladiador.com/