JAMNIK - wielka osobowośc w niewielkim ciele

Te rzeczywiście niewielkie pieski należą w Polsce do najbardziej popularnych ras. Jedną z cech różnicujących je jest rodzaj i długość włosa. Jamniki długowłose oraz krótkowłose w większości utrzymywane są u nas w charakterze psa towarzysza, natomiast jamniki szorstkowłose częściej używane są do polowań.

Barwa szaty.
Największą gamę kolorów można spotkać u jamnika gładkowłosego: rude, czarne podpalane, czekoladowe podpalane, rudożółte, żółte z odcieniem czarnym lub bez, merle - marmurkowe (na jasnym czekoladowym, rudym, szarym lub białym tle nieregularne ciemne plamy w kolorze ciemnoszarym, brązowym, czerwonożółtym lub czarnym). Ciemniejsze pręgi na rudym lub żółtym tle mają jamniki pręgowane. Nos i pazury powinny być czarne.

Wszyscy znamy jamnika ale nie wszyscy wiedzą, że jest dziewięć ras jamników wyodrębnionych ze względu na ich wielkość i rodzaj włosa. Mówiąc ogólnie jest to pies małego wzrostu, o krótkich nogach i wydłużonym tułowiu, mocno zbudowany, muskularny. Pomimo bardzo krótkich kończyn w relacji do długiego tułowia, nie ma wyglądu zwierzęcia niesprawnego, niezgrabnego ani o ograniczonej zdolności ruchów. Jego tułów jest wypełniony, nie łasicowato wysmukły. Charakterystyczna głowa wydłużona, sucha, widziana z boku i z góry zwęża się równomiernie w kierunku kufy. Czoło płasko wysklepione, niemalże bez krawędzi czołowej, łagodnie przechodzi w linię lekko wysklepionego grzbietu nosa.

Jamniki występują w trzech odmianach wielkości. Ustala się to w wieku 15 miesięcy: standard 6 - 8 kg ale nie więcej niż 9 kg (obwód klatki piersiowej ponad 35 cm), miniatura do 4 kg (obwód klatki piersiowej nie powinien przekraczać 35 cm), króliczy do 3,5 kg (obwód klatki piersiowej - do 30 cm)

Ze względu na rodzaj włosa jamniki dzielą się na: szorstkowłose, długowłose i krótkowłose. Wg wymienionych kryteriów podziału mamy 9 ras jamników, które występują na wystawach psów rasowych oddzielnie i nie konkurują ze sobą o kwalifikacje championatu. Z tego być może wynika fakt, że wymienione psy najliczniej (obok sznaucerów) są prezentowane na wszelkich imprezach kynologicznych.

Wszystkie rasy jamników odznaczają się, mimo nieznacznych różnic, wspólnymi właściwościami psychicznymi: są bardzo pojętne, mają żywe a zarazem komunikatywne usposobienie. Bardzo przywiązują się do opiekuna. Cechuje je nieprzeciętna odwaga, silnie zakorzeniony instynkt łowiecki i ciętość w stosunku do zwierzyny. Dzięki tym cechom jamniki są zarówno miłymi towarzyszami w mieszkaniu czy na spacerze jak i dobrymi psami myśliwskimi. Doskonały węch, znaczna wytrzymałość fizyczna, samodzielność, determinacja działania to cechy doskonałego kompana na polowaniu.

Miarą odwagi i sprawności tego przecież niewielkiego pieska jest sukcesem zazwyczaj kończąca się akcja w norze lisa czy borsuka, który przecież walczy o życie. Jamniki używane są jako płochacze i aportery do polowania na ptactwoi króliki, jako psy gończe (z wyjątkiem długowłosych), na dziki oraz w charakterze posokowców do tropienia postrzałków zwierzyny grubej. Sprawność, dzielność jamnika, jego przydatność użytkową sprawdza się na tzw próbach polowych.

Jamnik to charakter. Powiedzenie, że psy dzielą się na jamniki i inne rasy jest symptomatyczne i stąd pewno bierze się przekonanie, że kto raz miał jamnika, nie zmieni tej rasy na inną. Jamnik "wie swoje", kocha swego pana, pracę i jedzenie. Jest zaradny. Sprowadza się to do znacznej przedsiębiorczości. Wyżebrać coś przy stole a jak nie to upolować lub wyszperać w śmietniku, wszystko jest w zasięgu jego możliwości. Są bardzo szybkie co procentuje im w polowaniu na szczury. Ich pasja łowiecka gorzej manifestuje się w polowaniu na krety. Potrafią zryć trawnik, powodując spustoszenie większe niż uczyniłby to sam kret.

Lubią ciepło i być może m.in. z tego powodu (oraz w skojarzeniu z norą) chętnie wchodzą pod kołdrę, również opuszczonego przez właściciela łóżka. Istnieje anegdota, że właściciele jamników dzielą się na tych, którzy śpią z nimi i na tych, co się do tego nie przyznają....

Pamiętam humorystyczne, poranne sceny, kiedy babcia po powrocie z bułeczkami i mlekiem fukała na Mikusię, czarną podpalaną jamniczkę, która zawsze, chociaż pół godziny, musiała wygrzać się pod jej kołdrą. Ta starsza pani należała najwyraźniej do wyjątków.

Mając jamnika, od małego należy uczyć go posłuszeństwa, przypominając zarazem kto kogo ma. Oznacza to również "sterowane" zabawy piłką, chowanie się, rzucanie patyka itp. inaczej kontrolowanie jego przedsiębiorczości co uchroni nas przed szukaniem naszej pociechy, która gdzieś "zaplątała się" w krzakach w sobie wiadomych sprawach. Spacer to zarazem nawiązywanie nowych znajomości. Tu należy uważać ażeby konfrontacja nie zakończyła się bójką. Jamnik lubi dominować a ewentualność podjęcia awantury ze znacznie silniejszym psem może się dla niego źle skończyć.

Szkolenie jamnika to osobna i nie najłatwiejsza sprawa. Jego siła osobowości, upór a zarazem spryt sprawiają, że szkoleniowiec musi użyć całej swojej inteligencji, wiedzy i dyplomacji ażeby wyegzekwować oczekiwane zachowania pieska. Inny problem to kondycja jamnika. Powinien być utrzymany w suchej, sportowej kondycji z dobrym umięśnieniem. Ograniczy to w pewnym stopniu skłonność do dyskopatii, która wiąże się z wydłużoną sylwetką. Dlatego też lepiej unikać stromych schodów i po prostu wnieść go na górę. Ze względu na wspomnianą kondycję, jamnika lepiej nie przekarmiać, zachowywać dietę niskobiałkową i ograniczać dokarmianie smakołykami.

Zabiegi pielęgnacyjne omawianego pieska są bardzo proste i nie wymagają żadnych nakładów. W zależności od rodzaju sierści (gładkowłose, długowłose, szorstkowłose) - należy szczotkować, rozczesywać, trymować.

Jamniki nie są psami hałaśliwymi ale ich czujność objawi się szczekaniem kiedy ktoś niepowołany zacznie gmerać przy zamku naszych drzwi.....

Jan Borzymowski
WORTAL PSY24.PL