AKITA INU - Charakter akita inu

Charakter akita inu

Akita nie szczeka, jeżeli nie ma ku temu wystarczającego powodu. A jeśli już szczeka, to zwróć uwagę, co jest tego przyczyną. To cichy myśliwy, który poluje bez warczenia i zbędnego hałasu, podobnie jak koty. Może uważać małe zwierzęta za zdobycz i poluje na nie. Do zwierząt tych należą koty, gryzonie, ptaki i małe psy.

Może być wychowany w akceptacji do innych zwierząt w swoim miejscu zamieszkania. Niektóre, nawet dorosłe, mogą być nauczone przystosować się do domu, w którym przebywają już inne zwierzęta. Jakkolwiek czasami jest konieczna dokładna obserwacja do momentu, aż ustalone już zostanie ich wzajemne pokojowe nastawienie. Kurczęta, kaczki i inne ptactwo są naturalnym posiłkiem dla Akity, stąd też nie oczekuj od psa, aby nagle miał stać się przyjacielem drobiu.

W genach mają ochronę domu i nie wymagają jakiegokolwiek dodatkowego treningu, aby np. układać je jako pies stróżujący. Kiedy zaistnieje sytuacja, aby ochronić rodzinę i dom, twój Akita zachowa się tak, że spełni swoją rolę. Goście zostaną powitani tylko wtedy, gdy jesteś obecny w domu. Twoje bramy powinny być zamykane, aby ochronić tego, kto (jak np. dzieci sąsiada) choćby przypadkiem chciałby wtargnąć na twoją posesję.

Akity z natury są agresywne w stosunku do innych zwierząt i dlatego nie powinny być prowadzone bez smyczy lub biegać luźno, chyba że jesteście w terenie, w którym kontakt z innymi zwierzętami lub ludźmi jest mało prawdopodobny.

Męskie osobniki wykazują agresję w stosunku do innych psów tej samej płci, natomiast suki zwykle również nie będą tolerować innej suki. Akita może żyć spokojnie z psem płci przeciwnej, chociaż niektóre preferują samotność

Akity są bardzo łakome, a ponadto wyjątkowo traktują własną porcję jedzenia. Jeśli masz innego psa w domu, to możesz być prawie pewien, że Akita powinien dostać własną miskę z dala od jakichkolwiek innych zwierząt i żadne nie może podejść blisko, dopóki jedzenie się nie skończy. Dobrym pomysłem jest też nie pozwolić dzieciom zbliżać się do psa podczas jego posiłku.

Nie wychowywane z dziećmi nie zawsze są tolerancyjne wobec małych dzieci i nigdy nie powinny być pozostawiane sam na sam z dzieckiem, dopóki nie masz pewności, że masz psa, który poważa wszystkie dzieci. Często zdarza się, że wychowywany z dziećmi będzie tolerować dzieci-domowników, ale może nie akceptować dzieci z sąsiedztwa. Ogólnie przyjętą jest reguła, że nie powinno się zostawiać zarówno Akity, jak i jakiegokolwiek innego dużego psa samego z dziećmi poniżej 12 lat.

Nie lubi być drażniony i w odpowiedzi może ugryźć. Niektórym dzieciom pozwala się traktować zwierzęta bezceremonialnie, co często prowadzi u nich do przejawów okrucieństwa wobec zwierząt. Takie dzieci powinny być trzymane z dala od Akity, którego wielkość i instynkty myśliwskie może narazić na niebezpieczeństwo zdrowie lub nawet życie dziecka.

Może potraktować natarczywy kontakt wzrokowy jako wyzwanie i może zareagować agresywnie. Odradza się obniżać postawę do poziomu psa i zgliżać się zbytnio z twarzą, jeżeli nie znasz dobrze tego psa. Takie postawy mogą i często wywołują agresywną odpowiedź. Pochodzenie od wilka, jak u wszystkich zresztą psów, jest obciążeniem dziedzicznym. Stąd prawdopodobnie jak u wilków, stajecie w takiej sytuacji przed sobą w walce o przywództwo w stadzie. Takie zachowanie nie może być tolerowane i stanowcze a zarazem konsekwentne skarcenie powinno być twoją natychmiastową odpowiedzią. Akita z prawidłowym temperamentem dobrze znosi dyscyplinę - nie bicie, a właśnie dobrze rozumianą dyscyplinę. Porządne potrząśnięcie za skórę na karku jest efektywną formą zdyscyplinowania Akity. Często stanowczy ustny rozkaz będzie również stanowił punkt zwrotny.

Akita powinien być uczony posłuszeństwa przez swojego właściciela, a nie wysyłany do szkoły, jak inne rasy! Dobrze przeprowadzone szkolenie z tego zakresu zagwarantuje ci mocną więź z twoim psem i jego właściwe zachowanie. Pamiętać jednak należy przy tym, że Akity są nadzwyczajnie rozumne i mają tendencję do szybkiego znudzenia się szkoleniem. Uczą się szybko, więc proponowane są krótkie lekcje. To pozwala na to, że pies się nie nudzi.

Są ponadto bardzo uparte i kiedy pies pomyśli, że to strata czasu jeszcze kolejny raz "siad"-"zostań", to po prostu pójdzie sobie! Trening posłuszeństwa wymaga szczególnej cierpliwości! Akita może odpowiedzieć agresją, jeżeli zostanie potraktowany ostro - nie bij i nie kop żadnego psa, bowiem takie zachowanie oznacza, że to ty utraciłeś kontrolę nad sobą i swoim psem.

Akity to psy i w przeciwieństwie do ludzi, nie mają takiej samej pamięci jak człowiek. Nie karć swojego psa godziny po incydencie - pies nie skojarzy tego z dawnym (w jego rozumieniu) zdarzeniem, które zaistniało wcześniej. Jeśli widzisz psotę i przyłapałeś psa na gorącym uczynku, kara powinna być zdecydowana i natychmiastowa, aby była efektywna. Na przykład, jeżeli wróciłeś z pracy i stwierdziłeś, że twój pies pracowicie wykopał w ziemi dziurę, nie powinieneś go karać, ponieważ na pewno nie skojarzy kary z dziurą, wykopaną być może już wcześnie rano.

Nigdy nie przywołuj do siebie Akity w celu ukarania, to spowoduje, że pies będzie się bać twojej obecności i na wszelkie sposoby będzie starał cię ciebie unikać. Rozkaz "do mnie" jest ważny i pewnego dnia te słowa mogą mu uratować życie. Za każdym takim rozkazem, gdy pies przychodzi do ciebie, powinno być to nagrodzone.

Niektóre Akity to gaduły! Mogą chrząkać, jęczeć i mamrotać, zabawiając siebie i ciebie. To "konwersacyjne wysławianie się" to nie warkot i nie powinno być interpretowane jak typowe warczenie, które brzmi całkiem inaczej. "Mówienie" Akity jest oznaką przywiązania i nie powinno cię przestraszyć. Po jakimś czasie życia pod jednym dachem z twoim psem, łatwo będziesz odróżniać różnicę między mówieniem i warkotem.

Większość Akit lubi przenosić rzeczy w pysku, włączając w to przegub twojej ręki! Mogą także chwytać was za przegub, aby zaprowadzić do kredensu z ciasteczkami, albo zaprosić na spacer. To nie działanie agresywne, lecz oznaka przywiązania. Jeżeli te chwyty sprzykrzyły ci się, daj im pracę do wykonania: pozwól psu przynieść gazetę albo pocztę. One uwielbiają robić takie rzeczy.

Akity to psy bardzo rodzinne i nie są szczęśliwe, jeśli trzymane są oddzielnie od rodziny. Nabywają dziwacznych wzorców zachowań, kiedy są trzymane jako psy podwórzowe. Kiedy zostają w zagrodzie bez wzajemnego kontaktu z rodziną, pies uwstecznia się w socjalizacji, zaś nuda będzie powodować zachowania destrukcyjne. Jeśli nie planujesz trzymania psa wewnątrz swego domu, nie powinieneś na poważnie rozważać Akity jako twego domowego ulubieńca.

Akity nie są nadmiernie aktywne i są odpowiednie dla rodziny prowadzącej siedzący tryb życia, ale dla obopólnego dobra (i zdrowia) ważne są regularne treningi i spacery. Psy pozostawione na zewnątrz domu, podczas gdy ty wychodzisz, nie trenują, one oczekują aż do twojego powrotu.

Właściwie odżywiane i zadbane Akity mogą żyć 10 do 12 lat. Dobre pożywienie dla Akity to pokarm oparty na mięsie, z wysokowartościowym białkiem, a szczególnie z rybą. Ethoxyquina, konserwant znajdowany w niektórych psich karmach, prowadziła do nowotworów i powinna być unikana. Akita wywodzi się z Japonii, gdzie ryż, ryby i morskie rośliny sa dla nich podstawowym pożywieniem. Powinno się podawać dwa posiłki dziennie. Sucha karma powinna być wcześniej namoczona, z uwagi na możliwość skrętu żołądka. Zbytnia otyłość jest niebezpieczna z wielu przyczyn zdrowotnych, a u Akit nadwyżka wagi jest przede wszystkim powodem skłonności do problemów ze stawami, które mogą wymagać później leczenia chirurgicznego.

Niedoczynność tarczycy dotyczy około 70% rasy, jednak jest to łatwo leczone poprzez terapię wymiany hormonu. Proste badanie krwi, włączając w to T3 i T4 poziomu tarczycy określi stan zagrożenia. Symptomy wskazujące na problemy ze skórą i okrywą włosową, to między innymi nagłe napady agresji, swędzenie, ospałość, piżmowy zapach. Zanim potraktujesz stan skóry jako alergię, niech twój weterynarz sprawdzi, czy nie ma tu do czynienia ze świerzbem, sebaceous adenitis (łojowe zapalenie węzłów chłonnych) lub chorobą dotyczącą niedoczynności tarczycy.

Wg Barbara Bouyet, "Akita: Treasure of Japan", MIP Publishing, Montecito, Calif., 1992.

(Tłumaczenie własne)

Od siebie mogę dodać, że opisane wyżej cechy charakteru akity odnoszą się ogólnie do rasy. Co wcale nie oznacza, że wszystkie psy są jednakowe pod tym względem. Jedne są bardziej pojętne, inne znowu mniej agresywne w stosunku do innych psów, jeszcze inne można śmiało puszczać luzem, bez obawy, że nie wrócą. Wszystko zależy przede wszystkim od indywidualnych cech osobniczych, a także cech genetycznych, przekazanych przez przodków. Na dowód tego, jak akita może zachowywać w stosunku do małych dzieci, zamieszczam powyżej zdjęcie "Bushi i Szymek".

Krzysztof Gierczak
http://akita-club.pl/