GRYFONIK

Historia

Historia powstania rasy gryfonika nie jest jednoznaczna.W Belgii pieski przypominające gryfonika były ulubieńcami miastowych stangretów i dorożkarzy i nazywano je "Małym Ulicznym Łobuziakiem". Trzymano je w stajniach i wozowniach jako łapaczy szczurów. Wożone przez dorożkarzy zostały zauważone przez wytworne damy i tak trafiły na salony.

W Belgii Klub Gryfona powstał w 1880 roku, a w 1883 pierwszy raz zaprezentowano te rasę na wystawie. Jednakże dopiero w 1885 r od momentu pojawienia sie gryfonika w Anglii można śledzić jego historie i rozpoczęto planowa hodowle. Gryfoniki były to bardzo luksusowe pieski i zdobywały coraz więcej zwolenników. Juz w 1896 roku Pani Handley Spicer założyła Klub Miłośników Gryfona, a dwa lata później rasa została uznana przez English Kennel Club.

Pomimo zainteresowania sie rasa popularność tych piesków nie była aż tak wielka jak tego oczekiwano. Powodem było to, ze rasa nie była jednolita w typie. W Polsce gryfonik jest wciąż mało znany, chociaż w ostatnim czasie jego popularność wyraźnie wzrasta. Najwięcej hodowli gryfoników jest w USA, Skandynawii, Rosji i Czechach.

Dzięki swemu łagodnemu i wesołemu usposobieniu i małemu wzrostowi jest doskonałym psim terepeuta. Gryfoniki nie są psami chorowitymi, jednak trzeba zwrócić uwagę na ich duże oczy, które są narażone na urazy i bruzdę w kolo nosa, która należy systematycznie przecierać płynem do pielęgnacji oczu. U gryfoników zdąża się również wypadanie rzepki i czasami dysplazja stawu biodrowego. Jednakże u nas w Polsce nie ma obowiązku prześwietlania psów tej rasy w tym kierunku.

Gryfonik
Gryfoniki występują w trzech odmianach różnią sie od siebie kolorem sierści i jej długością.

Gryfonik brukselski - piesek szorstkowłosy w różnych odcieniach rudego (pożądany kolor najbardziej intensywny)


Gryfonik belgijski - piesek szorstkowłosy czarny, czarny z przesianiem i czarny podpalany.


Gryfonik brabancki (Brabantczyk) - odmiana gładkowłosa o kolorze rudym z maska, czarnym przesianym, czarnym i czarnym podpalanym.


Rasa prawdopodobnie wywodzi sie ze wspólnego pniaz affenpinscherem na co wskazuje podobieństwo obu ras. W tworzeniu rasy brały udział również małe odmiany spanieli, terier irlandzki, yorkshire terrier i mops. Gryfonik to mały żywy piesek o zwartej budowie, krępy, harmonijny i swobodny w ruchu. Jest bardzo inteligentny i lubi stały kontakt z właścicielem. Jego pyszczek zwraca uwagę niemal ludzkim wyrazem. Ponieważ do hodowli używa sie wszystkich trzech odmian gryfonika, mieszając je, w miocie mogą urodzić sie rożneodmiany gryfonika.

Mimo różnicy w wyglądzie wszystkie odmiany maja taki sam charakter. Ten niewielki i inteligentny piesek może stać sie znakomitym towarzyszem współczesnego człowieka. Idealnie nadaje się by mieszkać w mieście. Mało wymagający, czujnyi oddany. Kocha swego pana i jego rodzinę, jest czuły i wierny

Lubi zabawy z dziećmi i długi czas spędzony na kolanach swej pani lub pana. Jest pieskiem wszechstronnym, może brać udział w zawodach mini agility i byc sportowcem., ale może zostać również typowym kanapowcem. W obu wersjach sprawdza sie znakomicie. Nie należy jednak zostawiać gryfonika samego na długo. Każdy powrót właściciela do domu nawet po niedługiej nieobecności wiąże się z długim i serdecznym powitaniem. Gryfoniki doskonale czuja się w grupie innych piesków. Nie są konfliktowe.

Wzorzec

Rasa nalezy do grupy IX
Psy ozdobne i do towarzystwa
wpisana w rejestr FCI pod numerami
gryfonik brukselski 80a
gryfonik belgijski 81a
Brabantczyk 82

Glowa: szeroka i okrągła, czoło wypukłe. U odmian szorstkowłosych charakterystyczna bródka i wąsy modelujące kształt głowy.

Oczy: szeroko rozstawione, duże i okrągłe, bardzo ciemne, krawędzie powiek dobrze pigmentowane

Nos: czarny, jak najkrótszy, osadzony na jednej linii z oczami, stop wyraźnie zaznaczony.

Uszy: obecnie niecięte, załamane w trójkąt, niezbyt duże.

Zęby: kompletne uzębienie, żeby ustawione w przodozgryzie

Tułów: prosty, zwarty, krótki, dobrze umięśniony grzbiet, głęboka klatka piersiowa

Ogon: wysoko osadzony i noszony, obcięty do 1/3 długości lub naturalny.

Nogi: średniej długości, przednie proste pionowo ustawione, tylne dobrze katowane, stopy okrągłe i zwarte, pazury czarne.

Szata:
- gryfonik brukselski - szata twarda szorstka, gęsta i błyszcząca we wszystkich odcieniach rudego,
- gryfonik belgijski - szata twarda szorstka, gęsta i błyszcząca czarna, czarna przesiana lub czarna podpalana
- brabantczyk- szata krótka, gładka i lśniąca, nasycony kolor rudy z czarna maska, czarny przesiany, czarny i czarny podpalany.

Wady: wnętrostwo u samców, jedwabista sierść, białe laty, pigmentacja nosa i warg inna niz czarna, widoczne zęby i język, małe oko, zrośnięte palce, psy kulejące i waga znacznie odbiegająca od wzorca

Pielęgnacja:
gryfoniki brukselski i belgijski to pieski szorstkowłose, aby utrzymały swój estetyczny wygląd należy trymować je 3-4 razy w roku. Trzeba zwrócić tez szczególna uwagę na bruzdę w kolo nosa, należy ja przemywać sola fizjologiczna lub płynem do pielęgnacji oczu i powiek. Trymowany gryfonik nie lnieje.

Artykuł napisała: Lidia Rokicka (za wył. wzorca)
Hodowla Bargest
www.bargest.izet.pl