Dog niemiecki zwany przez Anglików The Great Dane (Wielki Duńczyk), gdyż od antycznych czasów Danię postrzegano jako kraj, gdzie rzekomo miała powstać ta rasa, stanowi niewątpliwie rezultat działań kynologii niemieckiej. Przodkowie doga, w wiekach średnich, występowali zarówno na południowo-zachodnich obszarach Europy jak również na Wyspach Brytyjskich. Pochodzenie rasy, z ograniczoną dokładnością można prześledzić, cofając się do psów przywiezionych do Europy przez Scytów, pochodzących z terenów azjatyckiej części Rosji. Innym świadectwem pochodzenia doga mogą być płaskorzeźby na egipskich, rzymskich, babilońskich i asyryjskich pomnikach architektury, sprzed kilkunastu wieków p.n.e. jak również na ówczesnych monetach, na których widnieją podobizny molosów czy mastifów zbliżonych wyglądem do dzisiejszego doga.
Używano ich jako psów myśliwskich do polowania m.in. na wilki i niedźwiedzie bądź jako psów bojowych podczas prowadzonych wojen. W późniejszych czasach, te walczące mastify były prawdopodobnie krzyżowane m.in z chartami co wysmukliło ich sylwetkę, doprowadzając do eleganckiej "linii" dzisiejszego psa. Jako znaczący akcent, dotyczący kształtowania omawianej rasy i jej nazwy, uznaje się doga z Ulm, wyhodowanego na dworze wirtemberskim na przełomie XIX i XX wieku.
Łagodny, przyjacielski i serdeczny, zrównoważony, lubi dzieci, wykazuje nadzwyczajną ostrożność, doskonale komponuje się z rodziną. Pamiętać jednak należy, że młody, infantylny osobnik, o znacznej dynamice, może mieć trudności z ostrożnym i delikatnym poruszaniem się, zwłaszcza w relacji do 4 - 7 letnich dzieci. Biorąc pod uwagę kilkadziesiąt kilogramów wagi psa, potrącenie przez takiego, rozbrykanego "młodzieńca" może mieć złe skutki.
Równowaga psychiczna i opanowanie dogów może nieco inaczej wyglądać w przypadku starych psów. Nie należy wystawiać ich na zbyt drastyczne próby. Ogromny wzrost, masa ciała, umiarkowana inteligencja, jak również średnie predyspozycje do szkolenia, nie kwalifikują naszego ulubieńca do pracy w policji. Nie oznacza to, że nie nadają się do szkolenia. Warunkiem koniecznym jednak jest aby człowiek układający znał specyfikę rasy, w przeciwnym razie doprowadzić można do wypaczenia charakteru tego niepospolitego psa.
Dogi dojrzewają około trzeciego roku życia. Są posłuszne i zdyscyplinowane pod warunkiem, że pomoże się im w rozwinięciu tych predyspozycji poprzez stanowcze, konsekwentne prowadzenie, spokojne traktowanie, zupełnie pozbawione brutalności, przemocy i krzyku. Wskazany jest długi trening w zakresie posłuszeństwa i dopiero kiedy istnieje absolutna pewność panowania nad psem można rozpocząć trening obronny. W przeciwnym razie, może dojśćdo niekontrolowanych sytuacji atakowania przez bardzo dużego i silne-go psa jakim niewątpliwie jest dog niemiecki, co w warunkach braku panowania nad nim, prowadzi do nieobliczalnych, złych skutków.
Ważnym przypomnieniem jest aby w okresie dojrzewania "psi młodzieniec" miał kontakt z innymi przedstawicielami swego gatunku jak również z ludźmi spoza kręgu najbliższego otoczenia i potrafił z nimi spokojnie koegzystować. Brak socjalizacji bowiem może w konsekwencji dać agresywnego ponuraka, który nie będzie zachowywał się spokojnie ani wśród ludzi, ani wśród psów. Wyniosła monumentalność tego psa, równie miłego dla domowników, co powściągliwego i nieufnego w stosunku do obcych, w połączeniu z groźnym wyglądem, czyni go świetnym stróżem. Nie oznacza to jednak, że jest to "pies do budy". To kompromitujące skojarzenie jest ciągle aktualne w krajobrazie polskim (mimo istnienia ustawy o ochronie zwierząt). Historycznie nasz bohater zawsze związany był z arystokracją i pałacami. Obecnie, może w mniej reprezentacyjnej aranżacji, ale powinien być trzymany w domu a nie w garażu czy szopie. Pamiętać należy, że jest to wysoki pies, z ogonem i stojące w jego zasięgu, zwłaszcza porcelanowe, przedmioty mogą być zagrożone....
Potężna ale zgrabna sylwetka, elegancka i jednocześnie "dumna" postawa, znaczne urozmaicenie umaszczenia, czyni doga Apollinem wśród psich ras. Zgodny ze standardem dog jest psem opanowanym i w warunkach podniecenia nie zachowuje się nerwowo, chociaż reaguje zdecydowanie. Nawet nie szkolony posiada znakomite wyczucie ewentualnego zagrożenia. Oznacza to komfort bezpieczeństwa dla właściciela posesji czy mieszkania gdyż obecność doga niemieckiego w dużym stopniu ogranicza sytuację "okazja czyni złodzieja" a próba spacyfikowania naszego przyjaciela kopniakiem na pewno nie wyjdzie intruzowi na zdrowie.... Tak jak większość przedstawicieli omawianego tu gatunku zwierząt - potrzebuje ruchu.
Wygląd doga niemieckiego: wzrost psa - co najmniej 80 cm, suki co najmniej 72 cm. Wskazane jest znaczne przekroczenie tych limitów. Zgrabna sylwetka zamykająca się w krótkim prostokącie, zwieńczona jest suchą, muskularną, lekko wygiętą szyją. Głowa stosunkowo wąska, o dobrze rozwiniętych łukach brwiowych, oczy średniej wielkości, okrągłe, dość ciemne, o żywym wyrazie. Wymagany zgryz - nożycowy. Prostopadle ścięty, głęboki pysk stanowiący równoległe przedłużenie pozostałej części głowy ozdobionej długo ciętymi "w gotyckie wieże" lub "w płomień" uszami, zamyka niejako posągową sylwetkę tego pięknego psa. Obecnie coraz częściej spotyka się osobniki z nie modelowanymi uszami, co w moim przekonaniu znacznie zmienia wyraz głowy.
Zgodnie ze standardem FCI (nr 235) dogi występują w sześciu umaszczeniach: żółte, pręgowane, błękitne (stalowa szarość z lekko niebieskawym połyskiem), czarne (tu występują również płaszczowe - czerń z dużą ilością białych znaczeń), arlekiny - na białym tle czarne, nieregularne łaty. Można spotkać dogi o maści arlekinowej na szarym tle co jest cechą dyskwalifikującą.
Popularność omawianej rasy jest znaczna. Niemcy, Anglia, Francja to znaczne skupiska dogów. W Polsce już na początku lat 1980-tych pogłowie "Wielkich Duńczyków" przekraczało 2000 sztuk. Obecnie na wystawach psów stawka omawianej rasy waha się około liczby 70 - to znaczy jest to jedna z lepiej obstawionych konkurencji.
Osobnym problemem jest właściwe żywienie doga, co wiąże się ze znacznymi nakładami finansowymi. Chodzi tu o odpowiedni skład paszy, jej jakość i ilość. Nasz, w założeniu "psi pomnik", karmiony resztkami ze stołówki na pewno wyrośnie na karykaturę psa czy wręcz kalekę. Zwłaszcza w okresie rozwoju, dynamicznie rosnący dog, osiągający po roku ponad 50 kg, musi dostawać karmę najwyższej jakości w zakresie składników energetycznych, budulcowych, witamin itd. Wiele psów dogowatych w tym również tu opisywana rasa, ma skłonność do skrętów żołądka. Jest to groźna dla życia naszego bohatera dolegliwość. Ażeby zmniejszyć prawdopodobieństwo jej zaistnienia należy przestrzegać pewnych zasad a mianowicie: dobową porcję karmy rozłożyć na 2 - 3 posiłki, miska powinna być ustawiona na podwyższeniu, powinno się unikać spacerów z psem dopiero co najedzonym, skakania i galopad.
Dobrze odżywiony, czysty, socjalizowany i ułożony dog niemiecki jest wyjątkowo reprezentacyjnym psem, dodającym splendoru naszemu domowi, ale do posiadania tego psa należy przygotować się w szerokim pojęciu tego słowa.
Jan Borzymowski
WORTAl PSY24.PL
P.S. Informacje szczegółowe dotyczące ras psów ulegają z czasem modyfikacji. Jest to nieomalże reguła. Nie inaczej dzieje się w przypadku doga niemieckiego. Dlatego ważną informację uzupełniającą stanowi aktualny wzorzec rasy. Porównanie może stanowić materiał poglądowy, dotyczący kształtowania zmieniających się wymagań ideału przedstawiciela rasy