ALPEJSKI GOŃCZY KRÓTKONOŻNY

Użytkowość

Alpejskie gończe krótkonożne to niewielkie, krzepkie psy o wielkiej pasji i ciętości. Z uwagi na swą krótkonożność wolniej gonią po tropie, przez co zwierzyna nie uchodzi przed nimi zbyt szybko.

W Polsce nadal mało liczne, pracują głównie jako posokowce, ale są również doskonyłymi dzikarzami. Chętnie idą do wody, dobrze aportują. W praktyce stwierdziliśmy także dużą ciętość do drapieżników. W niektórych krajach wykorzystywane są jako gończe do polowania na zające, a nawet jako norowce. Niemniej jednak "świat poznają dolnym wiatrem" i to predysponuje je do pracy na tropach. Z naszych doświadczeń wynika, że już 6-cio miesięczne szczenięta po paru treningach, są w stanie bez większych problemów rozpracowywać kilkugodzinne tropy sztuczne (bez farby) położone w butach tropowych lub kołem tropowym.

Z natury są przyjacielskie, ale nieufne wobec obcych. Wykazują ogromną cierpliwość w stosunku do małych dzieci - co "przerabiamy" z naszymi. Z uwagi na niewielki wzrost i krótki włos są niekłopotliwe w mieszkaniach, choć pozostawione same sobie potrafią nieźle narozrabiać.

Dojrzewają psychicznie szybciej niż posokowce hanowerskie czy bawarskie, co gwarantuje nam możliwość wcześniejszego wykorzystania psa w łowisku. I co najważniejsze: rzadko trafiają w ręce niemyśliwych, prawdopodobnie z uwagi na swą umiarkowanie atrakcyjną powierzchowność, choć zdarza się i tak, że myśliwy kupi psa w nadziei, że będzie miał wiernego towarzysza łowów, przywiezie do domu i ... po kilku dniach domownicy (głównie płci żeńskiej) mówią, to jest już ich piesek i do lasu go nie puszczą - historia autentyczna

Na podsumowanie stwierdzić trzeba, że jamnikogończe choć niedużej postury, mają wielkie serce do łowów i są rasą z możliwą do wykorzystania w różnych łowiskach - nie tylko tych ze zwierzyną grubą.

Historia rasy

- Starożytność: z tego okresu znane są malowidła psów zbliżonych w typie do alpejskiego gończego
- 1881r. : Rudolf Habsburg w książce "Podróże wschodnie 1881r." opisuje myśliwych, którym towarzyszyły jamnikowate gończe
- 1886r. : Ludwik Beckman i Otto Grashey uwieczniają Dachsbracke na swych obrazach
- 1896r. : w Austrii powstaje organizacja związkowa, która ustala podstawy hodowli i zasady organizowania wystaw, działalność organizacji niweczy wybuch I wojny światowej, która powoduje również upadek hodowli rasy
- 1919r. : reaktywacja klubu - odbywa się I zebranie z ponad 200 uczestnikami
- 1923r. : powstają oddziały klubu Dachsbracke w Niemczech, Czechach, Słowacji i Słowenii
- 1932r. : austriackie organizacje kynologiczne uznają alpejskiego gończego trzecią rasą posokowca
- 1934r. : August Baumann wydaje książkę pt. "Alpejski jamnikogończy gór kruszcowych"
- 1938r. : Austria traci suwerenność i klub austriacki zostaje wchłonięty przez Niemców
- 1946r. : Max Zermatto odbudowuje klub i przeprowadza pierwsze próby użytkowe
- 1975r. : FCI rejestruje rasę pod nazwą Alpejski Gończy Krótkonożny nr 254, klub przeprowadza 200-tny egzamin użytkowości
- 1990r. : Josef Stangl wydaje książkę pt. "Alpejski jamnikogończy"
- 1996r. : 100-lecie Klubu Dachsbracke
- 1999r. : 400-tny egzamin użytkowości, następuje rozwój międzynarodowej współpracy klubów alpejskiego gończego krótkonożnego po 2000 r. z inicjatywy Kol. Józefa Głowniaka podjęto próbę powołania Polskiego Klubu Dachsbracke
- 2005 r. : w kwietniu odbywa się Walne Zebranie Członków Założycieli Polskiego Klubu Dachsbracke, wybrano władze i organy Klubu, Klub rozpoczyna działalność

Wzorzec FCI nr 254 z dnia 10.10.1995

- Nazwy rasy: Jamnikoogar , Jamnikogończy , Alpenländische Dachsbracke , Alpský jezevčíkovitý brakýř , Alpine Dachsbracke
- Kraj pochodzenia : Austria
- Użytkowość : pies wytrzymały, odporny na warunki pogodowe, wszechstronny myśliwski pies górski, używany jako posokowiec - do pracy na farbowanych tropach zwierzyny grubej oraz jako pies gończy na zająca i lisa

- Klasyfikacja FCI : grupa VI, sekcja II - posokowce
- Wygląd ogólny: krótkonogi, silny pies o krzepkiej, grubokościstej budowie ciała oraz gęstej okrywie włosowej i mocnej muskulaturze, stosunek wysokości w kłębie do długości ciała 2 : 3, stosunek długości trzewioczaszki do mózgoczaszki 9 : 10
- Zachowanie - charakter : pies rozumny i przyjacielski, o nieustraszonym usposobieniu

- Głowa: prosty grzbiet nosa, wyraźny stop, mózgoczaszka lekko wysklepiona, bruzda czołowa dobrze zaznaczona, guz potyliczny słabo rozwinięty, nos czarny, kufa mocna, fafle o czarnym pigmencie, dobrze przylegające, o umiarkowanie zaokrąglonych łukach wargowych; mocne, pełne uzębienie o zgryzie nożycowym lub cęgowym, oczy ciemnobrązowe, powieki przylegające, czarno wypigmentowane, uszy osadzone wysoko, bez fałd, wiszące, szerokie i gładkie, średniej długości (powinny sięgać do kłów), dobrze zaokrąglone na końcach
- Szyja : muskularna, niezbyt długa
- Korpus: mocny, wydłużony o dobrej muskulaturze, kłąb umiarkowanie zaznaczony, grzbiet prosty, lędźwie krótkie i szerokie, zad nieco opadający, klatka piersiowa głęboka i szeroka zaznaczona przedpiersiem, głębokość klatki powinna stanowić około połowy wysokości w kłębie, brzuch umiarkowanie podkasany
- Ogon : wysoko osadzony, gruby u nasady, sięgający prawie do ziemi, noszony lekko w dół, na spodniej stronie ogona włos dłuższy (szczotka)
- Kończyny : kończyny przednie proste i mocne, sprawiające wrażenie krótkich w stosunku do ciała, łopatki dobrze przylegające, długie, ukośne i mocno umięśnione, kończyny tylne umięśnione , mocne i dobrze kątowane, oglądane od tyłu proste i równoległe, łapy przednie i tylne mocne, zaokrąglone, palce zwarte, opuszki mocne, pazury czarne

- Chody : przestrzenne, preferowany kłus, ale pies w kłusie nie powinien drobić
- Skóra : elastyczna i silna bez fałd i zmarszczek
- Okrywa włosowa : włos złożony z bardzo gęstej okrywy i równie gęstego podszerstka, pokrywający całe ciało ściśle przylegając,
- Umaszczenie : idealnym jest czerwień jelenia z czarnymi włosami lub bez nich, ale również czarna podpalana z jasnym czerwonobrązowymi plamami na głowie, piersi, kończynach, łapach i dolnej powierzchni ogona, białe znamię na piersi dopuszczalne

- Wielkość: 34-42 cm, idealne wymiary: pies 37-38 cm, suka 36-37 cm
- Wady : każde odstępstwo od podanego wzorca jest wadą, której wielkość mierzy się stopniem odchylenia od powyższego wzorca, wadami są: zbyt krótka, zbyt szpiczasta lub zbyt długa kufa, zbyt jasne oko, nie przylegające do gałek ocznych i źle zamykające się powieki, krótkie lub szpiczasto zakończone uszy, słaby kościec, delikatna muskulatura, luźne łopatki, źle kontowane przednie lub tylne kończyny, zbyt cienki lub krótki włos, wadliwe umaszczenie Wady dyskwalifikujące: brak więcej niż dwóch zębów bocznych, wszystkie odchylenia upośledzające użytkowość łowiecką - słaby temperament, wysokość w kłębie mniejsza niż 34 cm i większa od 42 cm psy muszą mieć zdeponowane w worku mosznowym oba dobrze rozwinięte jądra .
(opracowane na podstawie publikacji Kol. Andrzeja Brabletza - ŁP IV 1999 r.)