Historia rottweilera: Hodowla czystej rasy

Pierwszy wzorzec dla psa rzeźnickiego z Rottweilu został ustanowiony ok. roku 1883 malarz zwierząt Albert Kull. On także jest autorem rysunków, które umieściliśmy z dzieła Bylandta.

Następne wzorce opracowane przez Bylandta (1894) i Strebela (1905) różniły sie od siebie. Oto zestawienie najważniejszych różnic:

Obaj autorzy byli zgodni co do maści: podawali czarną podpalaną i barwę żółtą z czarnymi cieniami dookoła uszu i na siodle oraz popielatoszarą z czarnymi łatami i żółtymi znaczeniami. Białe znaczenia na czole, piersi i łapach nie były uznawane za wadę.

Po tym, jak pod koniec XIX wieku wszedł w życie zakaz gonienia bydła przy użyciu psów zaganiających, populacja psów rzeźnickich znacznie się zmniejszyła. Wg Zimmermana w mieście Rottweil w 1905 roku żyła tylko 1 suka zaganiająca. W 1906 roku Albert Graf z Heidelbergu, późniejszy pierwszy sekretarz klubu hodowców rottweilera, nawoływał do ratowania rzadkich już wówczas psów rzeźnickich. 13 stycznia 1907 roku powstał pierwszy klub hodowców rottweilera, w tym samym roku 26 kwietnia powstał Południowoniemiecki Klub Rottweilera, a nieco później Międzynarodowy Klub Rottweilera . Wszystkie kluby połączyły się 14 sierpnia 1921 roku i stworzyły Ogólnoniemiecki Klub rottweilera (ARDK). Zakładanie Klubów miało uchronić rasę przed wyginięciem.

Pewne znaczenie miał potem fakt, iż hamburscy policjanci: Hinsch, Bobzin, Grosse i Zimmerman - zaczęli używać rottweilerów jako psów policyjnych. Oba psy "Max von der Strahlenburg" i "Flock" służyły tak dobrze, że w roku 1910 "Pierwszy Niemiecki Związek Psów Policyjnych" oficjalnie uznał rottweilery za rasę psów policyjnych. tego samego roku komisja delegatów uznała ich jako czystą rasę.

Wróćmy jednak do A.Grafa. Podczas wystawy psów w Heidelbergu (1905) honorowemu przewodniczącemu wystawy miano wręczyć pięknego i rzadkiego psa. O psa wystarał sie jeden z górników kopalni łupków, opiekę przejął nad nim A. Graf. Graf - wówczas hodowca jamników, pojechał do Rottweil i kupił tam jedyną żyjącą jeszcze sukę rasy rottweiler o imieniu Miss.
Na wspomnianej wystawie pojawiły się 3 rottweilery, żaden z nich jednak nie odpowiadał wyobrażeniu sędziego o wzorcu tej rasy. Graf szukał dalej i znalazł psa o imieniu Russ. Zakupił go pomimo żałosnego stanu w jakim znajdował się pies. Russ stał się podporą nowoczesnej hodowli rottweilerów. A.Graf i Hans Gennerich z Hamburga założyli pierwszą księgę hodowlaną rottweilera, w której rejestrowano psy pochodzące z hodowli czystej rasy, które na wystawie wyróżnione zostały przynajmniej "przychylną wzmianką".

Początkowo osobno był hodowany typ cięższy i lżejszy. W typie lżejszym na pierwszy plan wysuwały sie cechy użytkowe, tolerowano w nim np. białe znaczenie - w typie cięższym było to już wówczas niedopuszczalne. Pewne problemy hodowlane nastręczało również czyste umaszczenie. Przez brązowy włos przebijał szary lub brązowy podszerstek, wskutek czego pies wyglądał jak kundel. Ten sam problem mieli (a częściowo mają do dzisiaj) także hodowcy szwajcarskich psów pasterskich.

Poważnym konkurentem dla rottweilera stał sie w późniejszym czasie doberman. Doberman miał początkowo mniej elegancką sylwetkę niż obecnie, był dużo cięższy. Pominąwszy uszy, różnica pomiędzy dobermanem i rottweilerem nie była wówczas duża. W sprawozdaniu sędziowskim z 1907 roku podniesiono -słusznie - żądanie: " Niezależnie od okoliczności rottweiler musi zachować zwartą budowę ciała i krępą sylwetkę, należy unikać jakiejkolwiek domieszki obcej krwi".

Przodującymi hodowcami na przełomie wieków byli:
Albert Graf z Heidelbergu przydomek hodowlany "von Bruckenbuckel"
W. Schrader z Dessau, przydomek "von Neckar"
O. Hell z Altona, przydomek "von Holstein"
H. Gennerisch z Hamburga, przydomek "von der Waterkant"

Decydującymi samcami były:
Russ von Bruckenbuckel, urodzony w 1906 roku
Ralph von Neckar, ur. w 1906
Max von der Strahlenburg - nie był pięknością, ale był najlepszym psem policyjnym

Jednym z ich najwiekszych następców był zwyciężca "Lord von der Teck", urodzony w roku 1914, po nim jego syn "Arco von Torfwerk", którego matką była siostra "Lorda". Najważniejszą suką hodowlaną była "Herta von Teck", urodzona w 1919.

Wady jakie wówczas najczęściej wytykano psom to:
- nieprawidłowy chód ("większość z nich kołysała się, chwiała i wysuwała barkami ku przodowi" - pisał A.Pienkoss),
- miękki, łęgowany grzbiet,
- stromo ustawiona tylna kończyna,
- "głowa psa myśliwskiego" o niezaznaczonym stopie.

Kwestią sporną była również wysokość w kłębie. Wg wzorca z roku 1913 samiec miał mieć od 60 do 65 cm wysokości w kłębie, a suka 55-60, ale psy o dobrym pokroju przekraczały często 70cm. W 1921 roku górną granicę dla samca ustalono na 68 cm - dzisiaj psy nie mogą być wyższe niż 68 cm, a suki 63cm.

Mając w pamięci, że rottweiler był kiedyś psem zaganiającym, chciano utrzymać także jego predyspozycje do pędzenia stada. W 1924 roku stworzono regulamin "konkursu psa zaganiającego". Jednak pomysł ten nie spotkał się z oddźwiękiem, a obecnie tego rodzaju konkursy są w Niemczech prawnie zabronione.

Rottweiler znalazł jednak stałe miejsce na liście psów użytkowych, pełni służbę w policji, pomaga w pracy celnikom i służbie granicznej.

	Zdjęcie odpowiadające wzorcowi dzisiejszego rottweilera : zwarty i mocny, lecz mimo to ruchliwy, jest idealnym psem użytkowym (fot. Eva-Maria Kramer)
	Zwycięzca Świata z roku 1981 i 1983, zwycięzca Klubu z roku 1981, zwycięzca Niemiec z roku 1982 i 1984, zwycięzca Europy z roku 1983: "Nero von Schloss Rietheim", urodzony 5 czerwca 1978 roku
Rudobrązowe łaty na piersi powinny być oddzielone czarnym pasem. (fot. Eva-Maria Kramer)

opracowanie na podstawie: Encyklopedia psów rasowych, spore fragmenty cytowano ( nie zaznaczone)
dzięki uprzejmości / wydawnictwo: MULTICO Oficyna Wydawnicza www.multicobooks.pl