SZNAUCER OLBRZYM

Historia rasy
Sznaucery olbrzymy czarne przed II wojną światową były w Polsce prawie nieznane, jak zresztą i pozostałe odmiany sznaucerów. Było ich zaledwie kilkanaście sztuk, głównie na południu Polski. W 1938 r. dwa olbrzymy "pieprz i sól" Ralph i Helxi pokazano na wystawie psów rasowych. Para ta maiła potomstwo, jednak wojna przerwała, jak i w innych rasach, wielkie prace hodowlane.

Po wojnie w latach pięćdziesiątych p. Żołnierczyk z Jeleniej Góry sprowadził z Czechosłowacji czarną suczkę sznaucera olbrzyma. O potomstwie suki nie ma bliższych danych, lecz publikacja zdjęć i artykułów o niej przyczyniła się niewątpliwie do zainteresowania ta rasą wielu osób w Polsce. Na początku lat pięćdziesiątych Służba Ochrony Kolei sprowadziła z NRD kilka sztuk sznaucerów olbrzymów czarnych, które z dobrymi wynikami pracowały w Polsce przez kilka lat. Niektóre z nich były pokazywane na wystawach psów rasowych jak np. pies Horyń i suka Fuksja. Z tych też psów rozpoczęła pierwszą amatorską hodowlę sznaucerów olbrzymów Zofia Wielowieyska, właścicielka hodowli "Z Czarnego szlaku". Było to na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Rok 1964 był ważnym dla rozwoju hodowli sznaucerów olbrzymów w Polsce, zważywszy na fakty:

- Władysław Kłodziński sprowadził do Polski z NRD rodowodową sukę o imieniu Ona von Hutberg, ur. w 1962 r., po matce ze słynnej hodowli Kasperhausen. W tym samym roku suka została pokryta w Czechosłowacji w jednym z najwybitniejszych ówczesnych reproduktorów, psem o imieniu Danilo Martep.

- w tym samym czasie Zofia Wielowieyska pokryła sukę ze swej hodowli Dzinę, tym samym wybitnym psem. W hodowli Margo Władysława Kłodzińskiego Ona von Hurberg urodziła wspaniały miot, który w całości stał się podstawą polskiej hodowli. Były to: Atos, Akim, Aida, Alma, Afra i Ava Margo. Z hodowli " Z Czarnego Szlaku" z pary Dzina i Danillo Martep urodził się pies Esauł, późniejszy ojciec jednego z najwybitniejszych polskich reproduktorów o imieniu Funt Skolimów. Córki Ona von Hutberg, urodzone w hod. Margo zapoczątkowały trzy hod. olbrzymów: Ava Margo - hodowlę Skolimów J. Motza, Aida i Alma Margo - hodowlę Czarne Diabły J. Nowaka, Afra Margo - hod. Cedrus A.Psyka.

W końcu lat sześćdziesiątych Alfred Wiaterek, właściciel hodowli Rio Bravo ze Śląska, sprowadził z NRD sukę Eule von Dreinagel, którą krył kilkakrotnie różnymi psami z hodowli niemieckich.

Zdzisław Piwoński z Rzeszowa, wł. hod. Z Dworca Kolejowego nawiązał kontakt z Węgrami i sprowadził psa, którego wprowadzenie nie odegrało większej roli w polskiej hodowli, lecz kilka psów wysłanych na Węgry wykorzystano tam, propagując Polską hodowlę sznaucera olbrzyma.
W Polsce połączenie wymienionych linii hodowlanych dało początek błyskawicznie rozwijającej się hodowli sznaucera olbrzyma, opartej na bardzo dobrym materiale wyjściowym.

W roku 1972 Bogusław i Irena Krassowscy kupili sukę Armę Novi, która stała się założycielką ich hodowli "Nanda Devi". Arma Novi, córka Ch. Atosa Margo, oznaczała się wspaniałą psychiką. Ukończyła kurs PO III oraz zdobyła tytuł Mistrza Polski w pracy na śladzie i tytuł wicemistrza w obronie, jak również Ch.PL. Kryta dwa razy dała pięć championów i trzy reproduktory, m. in. Orion Nanda Devi. Z linii Army powstały hodowle: Mamba, Czarna Zjawa, Lokis, Znad Dużego Jeziorka, Annopolis, Gośmir.
W 1982 r. do hodowli Nanda Devi zaimportowana została z Niemiec Rieke v.d Hoden Ward, przyszła Ch.PL, Zwyciężczyni Świata. Ze skojarzenia Rieke z Orionem Nanda Devi urodziły się dwa przyszłe Championy: Prim I Poker - Beng. W drugim miocie po psie Janneck v. Schwarzen Riesen urodziły się trzy przyszłe Interchampiony.
Najwybitniejsze sprowadzone reproduktory, które wywarły duży wpływ na naszą hodowlę to: Axel von Biesenhorst, Dyron z Danova, Bivoj Impression, Basco von Rothenburg, Bledax Ardocide, Ino von Montana oraz z nowszych czasów: Zw. Janneck von Schwarzen Riessen i Ch. Igor v.d Hahen Ward.
Pierwszą polską olbrzymką o umaszczeniu pieprz i sól była sprowadzona z Czechosłowacji przez Ewę Dąbrowiecką nieduża, bardzo elegancka, o pięknej głowie suka - Agi Jurben. Była kryta w NRD psem Joster von Felsental. W wyniku tego krycia urodził się pierwszy w Polsce miot sznaucerów olbrzymów pieprz i sól.

Historia olbrzyma na świecie

Sznaucer olbrzym wyhodowany był z dużych, ostrych psów wiejskich, które używane były do pilnowania obejścia, stad i furmanek. Ludność pasterska bardzo je ceniła, gdyż były opanowanymi, spokojnymi, lecz gdy zaszła potrzeba, ostrymi strażnikami domu, podwórza i stad. Były to psy mocne, o grubej, twardej sierści, najczęściej czarno umaszczone. Psy te "żyły w zgodzie z bydłem i trzodą chlewną". Pod koniec minionego stulecia psami tymi zajęła się grupa hodowców. Byli to, między innymi, wielcy hodowcy: dr Calaminus, właściciel hodowli Kinziglat oraz Kluftinger - właściciel hodowli Wetterstein..

Prawdopodobnie w doskonaleniu rasy mogły mieć udział inne wielkie psy - czarny dog i czarny duży pudel. Do ostatecznego ukształtowania się sznaucera olbrzyma przyczyniło się kilka egzemplarzy tej rasy: Bazi, Schuft i Russi z hodowli Wetterstein Kluftingera, który hodował swe psy wysoko w górach. Bazi był potężnym psem o wzroście 72cm. Dr Calaminus z hodowli Kinzigtal posiadał wspaniałego reproduktora imieniem Fels von Kinzigtal, który przekazywał wiele cech, brakujących psom z hodowli Wetterstein. W połączeniu z tą linią powstały doskonałe egzemplarze. Były to psy czarne. Równocześnie z rozwojem hodowli w Niemczech rozwijała się ona w Szwajcarii. Wielkie zasługi położył tu kynolog Qilgelm Tschudy.

Czynione były również próby wyhodowania sznaucera olbrzyma o umaszczeniu typu "pieprz i sól". Jak podają niektóre źródła, użyto do tego psa czarnego czarnego imieniu Arab won Alt Worms i sukę średnią "pieprz i sól" o imieniu Christel von Furstenwall. Pierwszy hodowlany sznaucer olbrzym miał nazywać się Bill von Hohland. Wiadomości te nie są zupełnie pewne.

Wzorzec sznaucera olbrzyma
Wzorzec FCI nr 183 d
Kraj pochodzenia: Niemcy
Prawidłowe nazewnictwo, według rejestru FCI:
niem. Reisenschnauzer
franc. Schnauzer geant
ang. Gigant schnauzer
hiszp. Schnauzer gigante
Należy zauważyć, że nazwa sznaucer olbrzymi, używana niekiedy, jest nieprawidłowa. W języku niemieckim słowo "Riese" znaczy "olbrzym", natomiast "olbrzymi" to "riesig". Również w języku francuskim słowo "geant" znaczy "olbrzym", natomiast "olbrzymi" to "gigantesque".

I. Wygląd ogólny:
Sznaucer olbrzym powinien być psem o mocnej budowie. Mimo swej wielkości i wagi - zwrotnym. Powinien być szlachetny w wyrazie i ruchu. Sylwetka powinna zamykać się w kwadracie, przy czym suki mogą być nieco dłuższe niż psy. Proporcje ciała muszą być doskonale wyważone.

ISTOTNE PROPORCJE:
Budowa kwadratowa, przy czym wysokość w kłębie odpowiada mniej więcej długości tułowia.
Całkowita długość głowy (od wierzchołka nosa do guza potylicznego) odpowiada połowie długości grzbietu (od kłębu do nasady ogona).

II. Cechy szczególne:
GŁOWA
Głowa powinna być długa, dość wąska ale nie nie w typie terierowatym. Długość głowy od nosa do guza potylicznego ma stanowić połowę długości grzbietu. Głowa zwęża się stopniowo od oczu do wierzchołka nosa . Długość czaszki w stosunku do długości kufy powinna być jak 2:3. Nozdrza duże, otwarte, czarne. Wargi przylegające czarne. Czoło płaskie, fałdy są wadą. Kufa zakończona w formie ściętego klina.
Szczęka i uzębienie: silna szczęka górna i żuchwa. Uzębienie pełne, zgryz nożycowy (42 zęby zgodnie z definicją) zęby silne i czysto białe. Mięśnie żuchwy są dobrze rozwinięte, lecz zbyt mięsiste mięśnie policzkowe nie mogą naruszać prostokątnego kształtu głowy (z brodą).
Oczy średniej wielkości, owalne, skierowane ku przodowi, ciemne z żywym wyrazem. Powieki dobrze przylegające.
Uszy mogą być cięte lub nie cięte. Zarówno jedne jak i drugie powinny być osadzone wysoko. Uszy cięte zwrócone ku przodowi, noszone sztywno. Uszy nie cięte mają kształt litery "V", są w pół złamane i przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy. Mogą również stać pionowo przy czym płat uszny powinien być mały.
Szyja długa, o szlachetnie wysklepionym karku, bez luźnej skóry na podgardlu. Grubość skóry powinna być zróżnicowana. Kark mocny, szlachetnie wysklepiony, podobnie jak u rasowego konia. Skóra na spodzie szyi powinna być sucha i przylegająca.

TUŁÓW:
o grzbiecie krótkim, mocnym, lekko opadającym. Górna linia grzbietu powinna być lekko falista, płynna, utworzona przez pierwszy krąg kłębu, grzbiet i lekko zaokrąglony zad. Klatka piersiowa umiarkowanej szerokości, o owalnym przekroju, głęboka i długa. Żebra płaskie. Głębokość klatki piersiowej powinna stanowić połowę wysokości psa, mierzonej w kłębie. Przedpiersie powinno być dobrze rozwinięte.
Grzbiet miękki, łękowaty lub karpiowaty jest wadą.
Ogon: cięty na długości ok. 3 kręgów, wysoko osadzony, noszony ku górze lub nie cięty także wysoko osadzony, noszony ku górze.

KOŃCZYNY
Kończyny przednie: są kończynami podporowymi. W czasie ruchu, w momencie stykania się z ziemią, przejmują na siebie ciężar ciała. Składają się z łopatki, ramienia, przedramienia, śródręcza i łapy. Łopatka i ramię zwane dźwigniami ruchu, powinny być długie. Łopatka dobrze umięśniona, przylegająca do tułowia, ustawiona w stosunku do poziomu pod kątem 45 stopni. Ramię dobrze umięśnione, o przylegających łokciach, powinno tworzyć z łapą kąt 90 stopni. Kończyny przednie widziane z przody powinny być równoległe. Łapa okrągła "kocia", o krótkich, wypukłych palcach, z twardymi jędrnymi opuszkami i czarnymi pazurami.
Kończyny tylne: czyli napędowe. Przy ich pomocy ciało psa odbija się od ziemi. Składają się z uda, podudzia, śródstopia i stopy. Tylne dźwignie ruchu czyli udo i podudzie powinny być długie i dobrze umięśnione. Pięta, a więc i staw skokowy, umieszczona nisko. Często spotykane krótkie podudzie jest wadą nie tylko ze względu na ruch, lecz powoduje nieładne ustawienie się psa. Kąt między miednicą i udem powinien wynosić ok. 100 stopni. Śródstopie ustawione pionowo do poziomu. Łapa okrągła "kocia", o krótkich, wypukłych palcach, z twardymi jędrnymi opuszkami i czarnymi pazurami.

RUCH
jest bardzo ważnym elementem kryterium oceny olbrzyma. Powinien on poruszać się swobodnie i płynnie. W ruchu ujawniają się w wszelkie wady w budowie anatomicznej.

SZATA
sznaucera składa się z miękkiego, zwartego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy, gęsty, ani kręcony, ani nastroszony. Na kufie charakterystyczna broda, a nad oczami krzaczaste brwi.

UMASZCZENIE
przewidziane przez wzorzec pieprz i sól lub czarne. Umaszczenie czarne powinno być bez białych włosów, plam i łat. Natomiast jeśli chodzi o umaszczenie pieprz i sól, to ideałem hodowli jest otrzymanie barwy średnio intensywnej, rozłożonej równomiernie na całym ciele o podszerstku szarym. Sznaucery olbrzymy "pieprz i sól" są nadal rzadsze w Polsce.

WIELKOŚĆ I CIĘŻAR
zarówno jak i u suk jak i u psów powinno mieścić się w granicach 60 - 70cm, przy czym u suk pożądana jest wysokość bliżej dolnej granicy, u psów - bliżej górnej.

III. Wady:
Każde odchylenie od wyżej wymienionych punktów należy traktować jako wadę, której waga powinna znajdować się w dokładnym stosunku do stopnia odchylenia.
W szczególności: ciężka lub okrągła czaszka, fałdy czołowe , krótka, szpiczasta lub wąska kufa, zgryz cęgowy, mocno wystające policzki lub kości policzkowe, jasne, za duże lub okrągłe oczy, uszy osadzone nisko lub też uszy bardzo długie, noszone niesymetrycznie, luźna skóra podgardla, wiszące podgardle, sucha szyja, grzbiet zbyt długi, łęgowaty lub miękki, grzbiet karpiowaty, opadający (ścięty) zad, nasada ogona nachylona w stronę głowy (zajęczy ogon), długie łapy, inochód, włos zbyt krótki, za długi, miękki, falisty, kudłaty, jedwabisty, brązowy podszerstek.

Poważne wady: budowa ociężała lub zbyt lekka, kończyny za niskie lub za wysokie, odwrócone cechy płciowe - dymorfizm płciowy, łokcie odstające na zewnątrz, stroma lub beczkowata kończyna tylna, zbyt długie podudzie, stawy skokowe zwrócone do środka, za krótkie śródstopie kończyny tylnej, włos biały lub łaciaty.
Wady dyskwalifikujące: deformacje wszelkiego rodzaju, wadliwy typ, wady zgryzu takie jak przodozgryz, zgryz naprzemienny, poważne wady poszczególnych partii, takie jak wady budowy, umaszczenia włosa, nadmierna wysokość lub niedomiar powyżej 2 cm, zachowanie nieśmiałe, agresywne, złośliwe, nadmiernie nieufne, nerwowe.
Psy muszą mieć dwa normalne wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w mosznie.

Sznaucery:
Bez względu na gabaryty i umaszczenie są to psy mocnej budowy, sprężyste, dobrze umięśnione, inteligentne, chętne do pracy z człowiekiem i wymagające bliskiego z nim kontaktu. Szorstkowłose (co pociąga za sobą konieczność odpowiedniej dbałości o sierść, regularnego strzyżenia i trymowania - jeśli chcemy, by nasz pies naprawdę wyglądał jak sznaucer), o charakterystycznym wyglądzie głowy. Obfite owłosienie pyska na brodzie i brwiach skutkowało nadaniem mu polskiej nazwy: "brodacz". Sznaucery łatwo się uczą i powinny być szkolone. Dotyczy to także miniatur, których przedstawiciele nie raz już zdobywali czołowe miejsca na zawodach posłuszeństwa (Mistrzostwa Polski PT). Wszystkie wymagają aktywnego ruchu.

Sznaucer olbrzym: największy wśród sznaucerów - wzrost w kłębie waha się w granicach 60 - 70 cm. Umaszczenie czarne lub pieprz i sól, przy czym to drugie jest dużo rzadziej spotykane. Włos szorstki, gęsty, twardy, z podszerstkiem, co pozwala trzymać go poza domem. Trzeba jednak pamiętać o konieczności zapewnienia mu bliskiego kontaktu z człowiekiem: ten pies nie może po prostu mieszkać w ogródku. Pełen temperamentu, uwielbiający zabawy; nawet w dorosłym pozostaje coś z szczenięcia. Jednocześnie opanowany i zrównoważony. Wymaga szkolenia: uczy się łatwo pod warunkiem, że ufa uczącemu. Dobry stróż, obrońca i towarzysz.
sznaucer średni: wersja pośrednia między mini a maxi: wysokość w kłębie: 40 - 50 cm. Pies o dużym temperamencie, bardzo żywiołowy i energiczny. Powinien być szkolony, co pozwala prawidłowo ukierunkować jego temperament: jest inteligentny, szybko pojmuje sens poleceń, a właścicielowi pozostaje ich wyegzekwowanie. Wytrzymały, znakomity kompan długich wycieczek i rowerowych przejażdżek. Umaszczenie -podobnie jak u olbrzyma: czarne lub pieprz i sól, szorstki włos wymaga trymowania i strzyżenia. Dobry stróż, przez zapaleńców bywa także szkolony w kierunku obrony.
 

Sznaucer miniatura: to, że najmniejszy gabarytowo (30-35 cm w kłębie), nie oznacza bynajmniej, że najspokojniejszy. Wręcz przeciwnie. Jest psem pełnym energii, żywiołowym, wszędzie go pełno. Jeśli nie damy upustu jego temperamentowi, może być hałaśliwy, co jednak czyni z niego doskonałego stróża. Jest odważny, często zadziorny wobec większych psów. Występuje w najbogatszej gamie umaszczeń: białym, czarnym, czarno - srebrnym oraz pieprz z solą. Włos - podobnie jak u większych kuzynów - szorstki, gęsty, wymagający strzyżenia i trymowania. Miniatury powinno się szkolić. Często się im odpuszcza, bo mały piesek - mały kłopot, a szkoda. Są inteligentne, uczą się łatwo. Nauka pogłębia zrozumienie na linii pies - właściciel, pomaga rozwiązywać nieporozumienia i zapobiega wielu problemom, chociażby ucieczkom żywiołowego psa.

Halina Janiszewska
http://www.hajanpolonia.com/
zdjęcia dzięki uprzejmości:  http://www.asterniger.com/