PARSON RUSSELL TERRIER

Teriery to jedna z najliczniejszych grup Międzynarodowa Federacja Kynologiczna ( FCI) i obejmuje 33 rasy. Nazwa grupy pochodzi od łacińskiego „terra”, czyli ziemia. Grupa ta od stuleci była nieodłącznym towarzyszem człowieka. Ruchliwe, pełne pasji, cięte na drapieżniki i gryzonie doskonale sprawdzały się w myślistwie lub jako psy stajenne.
Ojczyzną większości ras terierów jest Wielka Brytania. Największy wpływ na kształtowanie się ras miał „English White Terrier” – Biały terier angielski. Był to pies nieduży (około 30 cm w kłębie), o białej maści, z niekiedy występującymi kolorowymi łatami. Uszy tradycyjnie były cięte, ogon pozostawiano długi (Smyczyński 1980).

Biały terier angielski przyczynił się do powstania wielu ras terierów, w tym również Parson Russell Terriera, Jack Russell Terriera oraz terierów typu Bull (Smyczyński 1980). Pomimo wielu lat hodowli, teriery nadal posiadają charakteryzujące je cechy: niesamowitą żywotność, ciętość, odwagę i nieustępliwość.

Krótki rys historyczny

Twórca tej rasy, John (Jack) Russell urodził się w Darthmouth w hrabstwie Devon w roku 1795. Gdy został pastorem, przeniósł się do swej parafii w Swymbridge, także w Devon, gdzie przyszło mu spędzić większą część życia. Jako zapalony jeździec i myśliwy, pasjonował się hodowlą i selekcją terierów. W roku 1873 został jednym z członków założycieli Kennel Clubu. Zmarł w roku 1883, w sędziwym wieku 88 lat (Chwalibóg 2000).

Podczas swoich studiów w Oxfordzie nabył pierwszego teriera: białą, szorstkowłosą sukę Trump (zdjęcie), z łatami na głowie, którą dziś uważa się za wzorcowy egzemplarz rasy.

Jack Russell dokonał licznych krzyżowań między różnymi rasami terierów użytkowych, o umaszczeniu jednolitym lub różnobarwnym. Celem tych eksperymentów było doskonalenie cech użytkowych rasy, jej wygląd miał dla pastora drugorzędne znaczenie. Zgodnie z tą tradycją, krzyżowań z innymi rasami terierów dokonywano aż do naszych czasów (Chwalibóg 2000).

Próbowano także mieszać Jack Russell z innymi rasami psów, ale potomkowie nie byli już podobni do starego typu rasy, i hodowcy zaniechali tych nieudanych eksperymentów. Po II wojnie światowej rasa ta cieszyła się rosnącą popularnością na kontynencie europejskim, szczególnie wśród myśliwych i jeźdźców.
Angielski Kennel Club 22 stycznia 1990 roku uznał rasę i opublikował oficjalny standard, nazywając ją Parson Jack Russell Terrier. Prowizoryczne zaakceptowanie rasy przez FCI nastąpiło 2 lipca 1990 r. (Chwalibóg, 2000). Rozdzielenie obu ras przez FCI nastąpiło w roku 2000.

Aktualna systematyka FCI rasy Parson Russell Terrier

Parson Russell Terrier
Standard FCI nr 339 /02.02.2000/
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego standardu: 22.01.1990
Użytkowanie: Wytrwały, mało wymagający terier pracują­cy, szczególnie przydatny jako norowiec.
Klasyfikacja FCI: Grupa III (teriery) Sekcja 1 (teriery duże i średnie) Wymaga się prób pracy.

Wrażenie ogólne
Pierwotnie Russell teriery były hodowane w Anglii w celu niszczenia gryzoni oraz w celach myśliwskich. Brały udział w polowaniach Par-force. Jechały w torbie, jednego z uczestników polowania, w trakcie pogoni za zwierzyną – często lisem. Gdy lis zdążył ukryć się w norze, wpuszczano tak Russell teriera. By pies nadawał się do takiego użytkowania, powinien spełniać następujące wymagania. Musiał być na tyle mały by zmieścić się w lisiej norze, oraz na tyle duży, by nadążyć za jeźdźcami na koniach, w razie gdyby lis uciekł z nory.

Jak podaje Capriari 2006 Russell teriery „do grona psów rasowych zaliczono dopiero w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, a wzorzec przewiduje, że im bardziej kundlowato wygląda pies tej rasy, tym jest cenniejszy.”

Parson Russell Terrier

Wygląd ogólny:
Aktywny, ruchliwy, chętny do pracy, zbudowany tak, by był szybki i wytrzymały. Chlubne blizny po potyczkach są tolerowane.

Ważne proporcje:
Długość psa mierzona od kłębu do nasady ogona odpowiada jego wysokości w kłębie. Odcinek od trufli nosowej do stopu jest nieco krótszy od odległości od stopu do guza potylicznego.

Zachowanie i charakter:
W zasadzie terier użytkowy, z racji swej budowy i pasji łowieckiej nadaje się na norowca i umie podążyć za gończymi. Odważny i przyjacielski.

Głowa:
Mózgowioczaszka: płaska, średniej szerokości, stopniowo zwężająca się ku oczom. Stop mato zaznaczony.
Trzewioczaszka: Trufla nosowa czarna.
Uzębienie: szczęka i żuchwa silnie i dobrze umięśnione. Zgryz nożycowy, regularny i kompletny, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają w ścisłym kontakcie siekacze żuchwy i są ustawione pionowo.

Oczy: w kształcie migdała, dość głęboko osadzone, ciemne o bystrym wyrazie.
Uszy: małe, w kształcie litery "V", opadające do przodu, noszone ściśle przy głowie. Linia ich załamania nie powinna znajdować się wyżej, niż wierzch czaszki. Koniuszek ucha sięga zewnętrznego kąta oka. Małżowina jest średniej grubości.

Szyja:
Szlachetnie zarysowana, muskularna, dobrej długości, stopniowo poszerza się ku łopatkom.

Tułów:
Proporcjonalny. Ogólnie pies jest dłuższy niż wyższy. Grzbiet: mocny i prosty. Lędźwie: lekko uwypuklone. Klatka piersiowa: umiarkowanej głębokości. Wzięta tuż za łopatkami w obie średnio duże dłonie powinna dać się objąć. Żebra niezbyt wysklepione.

Ogon:
Prosty, mocny, średnio wysoko osadzony, podczas ruchu noszony do góry. Zwykle jest kopiowany w odpowiedniej proporcji do całości ciała. Powinien być takiej długości, by dobrze chwycić go w dłoń.

Kończyny:
Kończyny przednie: mocne i proste. Nie mogą być skierowane w stawach do wewnątrz, ani na zewnątrz. Łopatki: długie i skośne, dobrze pochylone ku tyłowi, wyraźnie zaznaczony kłąb. Łokcie: przylegające do ciała, poruszają się swobodnie po jego bokach. Kończyny tylne: mocne, muskularne, o dobrym kątowaniu. Stawy kolanowe o dobrych kątach. Stawy skokowe nisko położone. Śródstopia równoległe, wykrok jest mocny.
Łapy: o zwartych palcach, jędrnych opuszkach, nie zwracają się do wewnątrz, ani na zewnątrz.

Ruch:
Wydajny, dobrze wyważony (skoordynowany), przednie i tylne kończyny poruszają się prosto, ku przodowi.

Skóra:
Powinna być gruba i nie napięta.

Okrywa włosowa:
Włos twardy z natury, ścisły i gęsty u wszystkich odmian: szorstkiej, gładkiej i złamanej. Brzuch i spód korpusu są owłosione.

Umaszczenie:
Całkowicie białe lub dominujące białe z łatami barwy podpalanej (beżoworudymi), cytrynowymi lub czarnymi, mogą występować wszelkie kombinacje tych trzech barw. Preferowane są kolorowe znaczenia niewychodzące poza głowę i nasadę ogona.

Wzrost:
Psy - idealna wys. w kłębie 35 cm, suki - idealna wys. w kłębie 33 cm. Max wzrost psy 38 cm, suki 36 cm.
Psy, które nie mają idealnego wzrostu, nie powinny mieć z tej przyczyny obniżonej oceny wystawowej i są bez żadnych restrykcji traktowane jako hodowlane.

Wady: Wszelkie odstępstwa od powyższego standardu są traktowane jako wady i ocenia się je w zależności od stopnia odchylenia. Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie (Chwalibóg 2000)

Parson Russell Terrier jest niesamowitą rasą:
Pełne wigoru, wiecznie wesołe i chętne do pracy.
Bez zastanowienia podążają za właścicielem. Szybko się uczą, chętnie pracują.
Doskonale sprawdzają się w sportach – np. w Agility.
Są też niezrównanymi psami myśliwskimi.
Pomimo ogromnej i niespożytej pasji psy tej rasy biorą udział w zajęciach dogoterapii zarówno z dorosłymi jak i z dziećmi.
Wręcz kochają towarzystwo ludzi :)

Ale nie ma róży bez kolców. Psy tej rasy wymagają stanowczego podejścia i dużo zajęć fizycznych. Jeśli nie zapewnimy im wystarczającej ilości ruchu szybko się znudzą i wtedy szukają innych zajęć, na przykład sprawdzą odporność na psie zęby naszego ulubionego fotela, lub pary kapci.

Przyszli właściciele Parsona powinni się przygotować na psa bystrego i chętnego wykonać każdą naszą zachciankę o ile będzie ona na tyle ciekawa by się Parsonowi opłacało :)
Parson Russell Terrier to w sumie anioł i diabeł w jednym mały ciałku.

Wasiukiewicz Agnieszka, Hodowla Mysia Zagłada, www.mysia-zaglada.xt.pl