Moskiewski pies stróżujący

Młoda rosyjska, narodowa rasa, uzyskana poprzez krzyżowanie bernardynów z owczarkami kaukaskimi. Została wyprowadzona w hodowli  „Czerwona Gwiazda” („Krasnaja Zwiezda”). Pierwsze pokolenia były zbliżone w typie do owczarka kaukaskiego. Kolejne krzyżówki z bernardynami spowodowały zbliżenie do tej rasy. W rzeczywistości w wyprowadzeniu rasy moskiewski stróżujący były użyte nie dwie a trzy wyjściowe rasy: bernardyn, owczarek kaukaski i rosyjski łaciaty gończy.

Nie wiadomo dlaczego często zapomina się o udziale ostatniej z wymienionych ras, zwłaszcza, że jej rola w hodowli nie była bynajmniej epizodem. Uważa się, że gończy przekazał opisywanej rasie konieczny węch i żwawość. Wymieniony udział trzeciej z ras pozwolił w pewnym stopniu ustabilizować temperament. Wg założeń twórców rasy, moskiewski stróżujący ma być wybitnym psem obronnym, stanowiącym połączenie potęgi i rozmiaru bernardyna z wybuchową agresją kaukaskiego owczarka. Te intencje ( w początkach lat 1990-ych. Przyp. J.B.) były dalekie od spełnienia. Wyhodowano psy bardzo różne. Wykazywały nadal nieustabilizowane cechy zarówno w zakresie eksterieru jak i w zakresie jakości użytkowej. Moskiewski stróżujący wbrew oczekiwaniom w żadnym stopniu nie utrwalił tradycyjnych cech ras stróżujących, które w jakimkolwiek stopniu świadczyłyby o tym, że z założenia, pies cięższy od kaukaza, jednocześnie będzie prezentował wzmocnienie psychiki. Obecnie moskiewskie stróżujące są nabywane przeważnie przez prywatne osoby. Moskiewski stróżujący prezentuje się jako bardzo duży, często ogromny pies. Najlepsi przedstawiciele rasy charakteryzują się znaczącym zewnętrznym podobieństwem do typowego bernardyna, od którego różnią się trochę mocniejszą i suchą budową ciała. „Dobre nogi” często postrzegane są wg jakości  odróżnienia od bernardyna („jakość aparatu ruchu”). Autorzy nie widzą znaczących różnic. Po pierwsze, u dobrego bernardyna powinny być dobre kończyny (to jest warunek jakości aparatu ruchu), w pewnym sensie nie gorsze niż u owczarka. Po drugie nieznany jest procent psów ze słabym aparatem ruchu, jako wyniku bezmyślnej hodowli. Wiadomo, że nie u wszystkich moskiewskich stróżujących ( a ostatnio i u niektórych kaukaskich owczarków) z nogami jest wszystko dobrze. Po trzecie „bernardyn z nogami kaukaza” – mityczna rzeczywistość, psy różnej budowy, proporcji i masywności nie mogą być jednakowo kątowane. Pies masy bernardyna musi mieć nogi bernardyna, a nie kaukaskiego owczarka!

 O ile na temat eksterieru moskiewskiego stróżującego wszystko jest zrozumiałe i składa się na jasny oczekiwany typ rasy (potężny, bardzo mocny, odbiegający od typu bernardyna z dobrym aparatem ruchu bez oznak niedoskonałości), to temperament tego psa jak dotąd trudno scharakteryzować jako w pełni określony. Dlatego wskazane jest prześledzenie historii wyprowadzenia rasy w celu zrozumienia przyczyny takiego stanu rzeczy. Z teorii rozwoju wiadomo, że nie należy krzyżować osobników z błędami i przeciwieństwem pożądanych cech: wyrównania nie będzie, a odpowiednie parametry u potomstwa będą różnorodne i jeszcze gorsze i  niż u rodziców. Jeżeli, z punktu widzenia twórców rasy, kaukaz posiada zbyt gwałtowną agresję, a bernardyn jest melancholijny i bez charakteru, to trudno oczekiwać, ażeby potomstwo z takiego skrzyżowania nie posiadało błędów obecnych u wyjściowych ras, a także zupełnie nowych. Dlatego stwierdzenie: ”Moskiewski stróżujący przejął od swoich przodków bernardynów zrównoważenie i dobroduszność, a od owczarka kaukaskiego zapożyczył agresję” – nie do końca jest prawdą. Jeśli problem sprowadzić do wzajemnie wykluczających się właściwości, nikt (oprócz miłośników metafor „biała wrona” i „żywy trup”) nie może zrozumieć co sobą reprezentuje „dobroduszny agresywny” pies. My nie uważamy, ażeby argumentacja wyboru wyjściowych ras była zbyt udana: można powiedzieć, obydwie wymienione cechy leżą na przeciwnych biegunach psich charakterów. Należy zwrócić uwagę, że na jakości rozwoju hodowli zaważyło częste posługiwanie się tzw. „zrezygnowanymi” (tzn tymi które wzięto z gospodarstw i przekazano do hodowli). Zrozumiałe jest, że wiele z tych psów charakterem znacznie różniło się od typowych przedstawicieli rasy ze względu na wady temperamentu. Dlatego od dziesięcioleci występują bardzo różnorodne wypowiedzi na temat charakteru wyprowadzanej rasy moskiewski pies stróżujący. Jako pożądany uznano zrównoważony temperament w połączeniu z dobrą obronną reakcją oraz z rozwiniętymi zaletami stróżowania.

Według: A.I. Inszakow, E.G. Cygielnickji. „Dogi i buldogi”, (rozdz.„Moskowskaja storożewaja”). Wyd. Bojara. 1995r.

Wzorzec. Moskiewski pies stróżujący.

Ogólne wrażenie. Potężna sylwetka. Masywny kościec, dobrze rozwinięta rzeźba muskulatury. Gruba, twarda, mocna skóra.

Wzrost.  Pies – powyżej 66 cm, suka – powyżej 63 cm.

Okrywa włosowa. Włos długi, gęsty. Rozwinięty podszerstek. Włos prosty albo sfalowany, ozdobny włos na uszach, szyi, grzbiecie, kończynach i ogonie.

Kolor szaty. Biały z  rudymi lub brunatnymi plamami, rude łatki - nakrapianie.

Głowa. Duża, masywna, szeroka mózgoczaszka, czoło wypukłe, przełom dobrze zaznaczony, głęboki.

Kufa. Dość krótka, nieznacznie zadarta, fafle mocne, grube, obwisłe, nie zakrywają żuchwy.

Uszy. Wiszące, trójkątne, wysoko zawieszone.

Oczy. Owalne, ciemne, prosto osadzone, powieki podciągnięte.

Nos. Mocny, czarny.

Uzębienie. Mocne, białe, zgryz nożycowy.

Szyja. Umiarkowanie długa, noszona wysoko.

Klatka piersiowa. Szeroka, głęboka, żebra dobrze wysklepione.

Brzuch. Podkasany.

Kłąb. Muskularny, ładnie rzeźbiony.

Grzbiet. Mocny, prosty, muskularny.

Lędźwie. Krótkie, lekko wysklepione.

Zad. Szeroki, ustawiony poziomo.

Ogon. Sięga stawów skokowych, opuszczony spokojnie minimalnie zagięty, w stanie podniecenia noszony powyżej linii grzbietu, zakręcony w kształcie sierpa.

Kończyny przednie. Proste, równoległe, kąt stawu barkowego wynosi ok. 100 stopni, przedramię proste, mocne, śródręcze mocne, nadgarstki obszerne.

Kończyny tylne. Muskularne, umiarkowanie kątowane, równolegle ustawione.

Łapy. Mocne, zwarte.

Chód. Równomierny, swobodny. Typowy jest kłus przechodzący w galop.

Według: A.I. Inszakow, E.G. Cygielnickji. „Dogi i buldogi”, (rozdz.„Moskowskaja storożewaja”). Wyd. Bojara. 1995r.

Tłumaczenie: Jan Borzymowski