Mały Munsterlander

Widząc na jednej z wystaw po raz pierwszy w swoim życiu biegnącego w finałach małego wyżła misterlandzkiego popadłem w zachwyt. Stałem i nadziwić się nie mogłem proporcjonalnej i szlachetnej sylwetce tego średniej wielkości psa. W ruchu niewyobrażalnie harmonijny. Do tego pełen elegancji.

Mało znany w Polsce, więc pewnie dlatego mało kto wie, że mały munsterlander to nie tylko najmniejszy niemiecki wyżeł, ale to wręcz doskonała kopia średniowiecznych psów polujących przy zamczyskach królów i książąt na ptactwo. Rasa ginęła i dopiero na początku XX wieku udało  się naszym zachodnim sąsiadom ją odtworzyć. Żyjący dzisiaj przedstawiciele tego małego wyżła to najprawdopodobniej wynik krzyżowań staroniemieckiego wyżła długowłosego z długowłosym również wyżłem francuskim i różnymi płochaczami (głównie spanielami).

Uratowany tym oto sposobem przed wyginięciem psiak nie tylko pomagała w czasie polowania na ptactwo, ale stał się także psem rodzinnym trzymanym w domach i obejściu, a gospodarze bardzo wysoko cenili sobie jego czujność, wesołość, żywotność charakteru, wierność i niezawodność w kontaktach z dziećmi i zwierzętami  domowymi. Innymi cechami dostrzeganymi także dzisiaj były i są m.in. szybkość uczenia się i łatwość szkolenia. Przy czym warto zaznaczyć, że jak typowy przedstawiciel psów ras myśliwskich wymaga konsekwencji w prowadzeniu i zrozumienia w wychowaniu.

Myśliwi cenią tego wyżła za jego dużą pasję łowiecką, niewyobrażalnie wybitną chęć aportowania, wrodzoną właściwie 'stójkę' i ciętość. Są to stałe cechy charakteru rasy. Gdy dodamy do tego, że munsterlander szkolony bardzo szybko uczy się tropienia po farbie a poza tym zgodnie ze swoim pochodzeniem uwielbia pracę w wodzie, to widzimy naprawdę wybitnego psa wszechstronnie myśliwskiego.

Dzięki pięknemu eksterierowi, niewysokiemu wzrostowi, a także cechach charakterystycznych dla psa rodzinnego wyżeł misterlandzki staje się popularny wśród myśliwych polujących jedynie okazjonalnie i dość sporadycznie. Nie polecałbym jednak tego psa komuś, kto nie rozwinie jego naturalnych talentów a miast tego zmarnuje jego wybitne zdolności łowieckie czyniąc z wyżła psa do towarzystwa. Tłamsząc naturalne predyspozycje tej doskonalej rasy czynimy jej przedstawicieli zwyczajnie nieszczęśliwymi.

Owszem rasa powinna być spopularyzowana i jak najbardziej może mieć swoich przedstawicieli wśród psów rodzinnych, ba musterlandery mogą mieszkać nawet w blokach wszak są to psy o wysokiej inteligencji, łagodnym i zrównoważonym charakterze a także pokojowo nastawione do wszystkiego wokół, choć wobec obcych mogą zachowywać szczególną czujność. Warunkiem jednak koniecznym do uczynienia tego psa szczęśliwym jest poświęcenie mu czasu na trening, dłuższe spacery, zabawę w frisbee czy aportowanie i sporej dziennej dawki ruchu.

Minsterland to rasa zdrowa, bez szczególnych predyspozycji do jakichkolwiek chorób. Oczywiście regularnej troski wymagają oczy (zwłaszcza u psów buszujących w zaroślach, trawach i krzakach) oraz zwisające uszy (jak u każdej obwisłouchej rasy). Jednak regularna higiena oraz troska ochronią naszego psa przed zapaleniem oka czy ucha. Większym problemem okazać się może utrzymywanie dobrego włosa u psa, zwłaszcza wystawowego. Tutaj wskazane są regularne kąpiele, systematyczna pielęgnacja polegająca na szczotkowaniu włosa, zabezpieczaniu go przed filcowaniem, kołtunieniem, wyrywaniem. Wskazane jest używanie dobrych kosmetyków do kąpieli, odżywiania i rozczesywania włosów.

Na jakość szaty oraz stan kośćca i ogólne zdrowie psa niewyobrażalny wpływ wywiera serwowane psu pożywienie. Warto zainwestować w dobre mieszanki karm przeznaczone dla psów polujących, pracujących i długowłosych. Dieta musi być zbilansowana, dość białkowa, ale pilnować trzeba, by psa nie przebiałkować  i nie utuczyć. Munsterlander musi być sprężysty, elegancki i pięknie zadbany.

Wyłuskując to, co najważniejsze z wzorca rasy tak opisać można ogólna budowę przedstawiciela tej rasy:

Głowa musi być 'dystyngowana'. Czaszka szlachetna, sucha, lekko wypukła. Stop słabo zaznaczony. Prosta, mocna i długa kufa. Nos brązowy. Wargi ściśle przylegające, krótkie, brązowe. Zęby lśniąco białe, szczeki silne, a zgryz kompletny nożycowy. Policzki musza być dobrze umięśnione. Oczy o kolorze ciemnobrązowym, z dobrze przylegającymi powiekami o średniej wielkości i niezbyt głębokim osadzeniu. Oczy nie mogą być wyłupiaste.

Ucho dość szerokie, zaokrąglone na końcach i wysoko osadzone musi ściśle przylegać do głowy. Nie może być zbyt długie -maksymalnie ma sięgać do końca fafli.  

Szyja o proporcjonalnej do całej sylwetki długości, rozszerzająca się ku tułowiu, kark muskularny z wygiętą łukowo linia, skóra podgardla ściśle przylegająca.

Tułów tej rasy wyżła charakteryzuje się lekko opadająca górną linią, silnym, muskularnym grzbietem i dobrze zaznaczonym kłębem. Klatka piersiowa musi być głęboka, nie szeroka, mieć dobrze wysklepione żebra, z sięgającym daleko do tyłu mostkiem.
Zad dość długi i szeroki, spadający w kierunku ogona, ale nie skośny, umięśniony z szeroką miednicą.
Linia dolna i brzuch muszą być suche, lekko podkasane tworząc elegancki łuk.

Ogon o proporcjonalnej długości, osadzony wysoko, z długa chorągwią z włosów. Budowa mocna u nasady musi zwężać się ku końcowi. Gdy pies odpoczywa ogon jest opuszczony, w pracy uniesiony nieznacznie ponad linie grzbietu, może być w 1/3 od końca delikatnie wygięty ku górze.

Kończyny przednie proste, równoległe. Łokcie nieodstające ale niezbyt też przylegające. Kończyny tylne maja być proste, prowadzone równolegle, o mocnym kośćcu, dobrze kątowane. Łapy okrągłe, wysklepione, równolegle ustawione, ze zwartymi palcami, odpowiednio grubymi, silnymi i twardymi opuszkami.

W ruchu wyżeł ten ma kryć ziemię, sylwetka w akcji musi pozostać wyprostowana.

Szata pokrywa całą, niepofałdowaną a dobrze przywierającą skórę zwierzęcia. Włos gęsty, o umiarkowanej długości, delikatnie falowany lub zupełnie prosty musi dokładnie przylegać, by chronić psa przed wilgocią, niekorzystna pogodą, zranieniami. Włosy na kończynach przednich tworzą pióro, na tylnych portki.

Umaszczenie brązowo-biale lub dereszowate z brązowymi plamkami, łatami lub płaszczem. Podpalanie dopuszczalne na kufie, oczach i w okolicy odbytu. Koniec ogona zawsze jest biały.

Wysokość w kłębie wynosi: psy -54 cm, suki -52 cm (tolerancja 2 cm).

Waga dorosłego osobnika: 15-17 kg.  

Mariusz Antoszczuk
WORTAL PSY24.PL