Wybrakowanie psów służbowych

Psy nieprzydatne do służby, będące własnością PSP, usuwa się z Państwowej Straży Pożarnej po brakowaniu, przy którym należy posługiwać się następującym wykazem stanów chorobowych i wad stanowiących powód do brakowania:

* przewlekłe schorzenia centralnego układu nerwowego, powodujące zaburzenia w świadomości,
* nieodwracalne zaburzenia w czynności narządów zmysłu, jak ślepota, utrata słuchu lub węchu,
* inne przewlekłe, nieuleczalne stany chorobowe uniemożliwiające dalsze wykorzystanie psa w służbie,
* starość z ogólnym osłabieniem i przejawami starczego uwiądu. Dla psów służbowych PSP nie określa się górnej granicy wieku przydatności w służbie. Określenie starości psa następuje na podstawie jego zachowania, stanu zdrowia i kondycji oraz posiadanej motywacji do pracy poszukiwawczej,
* brak motywacji pracy, "fanatyzmu aportu", nadmierna agresja, bojaźliwość, brak posłuszeństwa i inne wady, których nie można usunąć uzupełniającym doszkoleniem w Grupach lub w ośrodku szkolenia PSP wyznaczonym do szkolenia psów służbowych,
* częsta zachorowalność psa.

Brakowania dokonuje komisja w składzie trzech funkcjonariuszy, która sporządza protokół brakowania w trzech egzemplarzach. W każdym przypadku brakowania psa niezbędna jest opinia lekarza weterynarii o stanie zdrowia psa.
Wybrakowanego psa można przekazać odpłatnie lub nie odpłatnie (w zależności od przyczyny brakowania) przewodnikowi lub innym osobom fizycznym i prawnym.

Z właściwym wnioskiem występuje komisja. Decyzję w tej sprawie podejmuje właściwy komendant wojewódzki PSP. Cenę psa ustala się umownie pomiędzy komisją a nabywcą, kierując się zasadą korzystności transakcji dla budżetu PSP. Ewentualne wpływy pieniężne przekazuje się jako dochody budżetowe PSP.

W przypadku brakowania psa spowodowanego podeszłym wiekiem zwierzęcia, trwałą niezdolnością psa do służby z powodu urazu lub choroby, bez winy przewodnika, obligatoryjnie należy psa przekazać. bezpłatnie na własność dotychczasowego przewodnika (za jego zgodą).
W stosunku do psów służbowych PSP nie przewiduje się brakowania przez uśpienie. Uśpienia psa służbowego PSP można dokonać tylko i wyłącznie w następstwie nieuleczalnego stanu chorobowego lub ciężkiego urazu wypadkowego na wniosek lekarza weterynarii. Diagnoza i wniosek o uśpienie musi być bezwzględnie skonsultowany z drugim, niezależnym lekarzem weterynarii, z których jeden jest lekarzem stale współpracującym na zasadzie umowy z GPR lub z ośrodkiem szkolenia PSP wyznaczonym do szkolenia psów służbowych. W przypadku krytycznych stanów spowodowanych nagłymi urazami wypadkowymi, aby nie przedłużać cierpienia psa dopuszczalne jest uśpienie psa w oparciu o opinię jednego lekarza weterynarii. Opinie z wnioskiem o uśpienie lekarz weterynarii przedstawia na piśmie z pełnym uzasadnieniem. Po uśpieniu psa lub padnięciu sporządza się protokół.
Psy wybrakowane, nie znajdujące nabywców pozostają dożywotnio pod opieką własnej GPR. Dowódca GPR zobowiązany jest zapewnić psu odpowiednie warunki bytowe, żywieniowe i opiekę lekarską.

Jeżeli zachodzi podejrzenie, że niezdolność psa do służby została spowodowana niewłaściwym nadzorem, utrzymaniem lub użytkowaniem, dokonane na tej podstawie brakowanie należy uznać jako szkodę. Wniosek w tej sprawie przedstawia komisja w protokole brakownia.
W razie strat psów powstałych na skutek nieszczęśliwych wypadków, padnięcia, zaginięcia, kradzieży, choroby, przedwczesnego brakowania itp. przeprowadza się postępowanie zgodnie z obowiązującymi przepisami w sprawie zasad i trybu postępowania w przypadkach szkód wyrządzonych w mieniu MSW.

Komisja prowadząca dochodzenie w wypadku straty psa służbowego musi skompletować następujące dokumenty:

* weterynaryjne - m.in. historia choroby, protokół sekcji, protokół padnięcia, protokół brakowania, opinia weterynaryjna z wnioskiem o uśpienie, orzeczenie laboratoryjne niezbędne do wyjaśnienia sprawy,
* ewidencję straty w postaci zestawienia zawierającego niezbędne dane m.in. jednostka, data powstania straty, przyczyna, wysokość szkody,
* książkę psa służbowego.


Wysokość strat oblicza się:

* przed zdaniem egzaminu I-go stopnia na gruzowiskowego psa ratowniczego, na podstawie ceny zakupu (średniej ceny giełdowej psa danej rasy w dniu powstania straty) powiększonej o koszty wyżywienia i opieki weterynaryjnej;
* po zdaniu egzaminu I-go stopnia , na podstawie ceny zakupu (średniej ceny giełdowej psa danej rasy w dniu powstania straty) powiększonej o sumę zależną od poziomu wyszkolenia i wartości użytkowej psa. Wartość ta nie powinna przekraczać dziesięciokrotności najniższego wynagrodzenia pracowników w gospodarce uspołecznionej za rok poprzedni;
* po ukończeniu przez psa 8 lat życia, jego wartość wynosi 80% wyceny i z każdym rokiem spada o 20%.

Podstawą do skreślenia z ewidencji psa wybrakowanego jest decyzja właściwego komendanta wojewódzkiego PSP, a w razie straty - zarządzenie o odszkodowaniu lub decyzja o umorzeniu należności, wydana zgodnie z przepisami w sprawie zasad i trybu postępowania w przypadkach szkód wyrządzonych w mieniu MSWiA. Skreślenia dokonuje się na podstawie rozkazu dziennego właściwej JRG.
Sprzęt szkoleniowy i pielęgnacyjny psa skreślonego z ewidencji, na podstawie asygnaty zdawczo-odbiorczej, zdaje się właściwej JRG, w ramach której działa GPR.

http://www.grspoznan.pl/