Pies w zagrożeniu

Reakcja „uciekaj albo walcz”

Nieświadoma, instynktowna reakcja, by walczyć lub uciec w obliczu zagrożenia, zwana jest reakcją „uciekaj albo walcz”. Gdy ta reakcja, której celem jest ratowanie życia, zostaje uruchomiona przez współczulny układ nerwowy, natychmiast zachodzą zmiany fizjologiczne. Pod wpływem bodźca nerwowego uwalniana jest z nadnerczy do krwiobiegu adrenalina oraz inne hormony stresu. Przyspieszeniu ulega akcja  serca i oddech, a zwalnia się trawienie, dzięki czemu krew może być odprowadzona z żołądka do kończyn. Te wewnętrzne zmiany chronią psa przed uszkodzeniem ciała, przygotowując go do walki lub ucieczki.

Gdy w pobliżu pojawia się poważne zagrożenie, lecz wciąż istnieje możliwość ucieczki, pies zwykle wybierze właśnie ucieczkę. Jeśli swoboda psa jest w tym momencie w jakiś sposób ograniczona (na przykład przez smycz), zwierzę, które chciałoby uciec, może zamiast tego skulić się, usiłując się ukryć, lub szarpać się na smyczy, próbując uciec jak najdalej od zagrożenia. Gdy żadna forma ucieczki nie jest możliwa, poważne, znajdujące się blisko psa zagrożenie najprawdopodobniej doprowadzi do walki. Każdy pies, bez względu na to, jak łagodnie jest usposobiony, może ugryźć, jeśli nie ma innego wyjścia jak tylko obrona.

Uwaga: Gdy organizm twojego psa został już zalany hormonami, bądź czujny! Poziom hormonów stresu w organizmie nie opada natychmiast, więc jeśli po nerwowym wydarzeniu twojego psa przestraszy coś innego, wzrasta ryzyko, że reakcja będzie silna.

Oprócz powyższych przypadków istnieją jeszcze dwie inne reakcje, które psy mogą prezentować w obliczu niebezpieczeństwa. Pierwsza to po prostu zastygnięcie w miejscu. Pies może zastygnąć, gdy lęk jest niewielki lub gdy zagrożenie znajduje się w sporej odległości. Dzięki temu zwierzę ma czas na ocenę sytuacji i rozważenie dostępnych możliwości.

Druga reakcja jest znana jako „robienie zamieszania”. Pies może szukać czegoś na ziemi wokół siebie lub zachowywać się w jakikolwiek inny sposób, będący odpowiednikiem ludzkiego okazywania nerwowości przez ruch. Może podskakiwać, kręcić się niespokojnie, zachowując się w sposób, który określilibyśmy jako bezsensowny. Takie zachowania mogą wydawać się przypadkowe, lecz mają konkretny cel – rozładować groźną sytuację. Psy mogą „robić zamieszanie”, próbując powstrzymać innego psa lub człowieka przed niebezpiecznym zachowywaniem.

Mój pies się nie boi” Nicole Wilde.