Psy - odwieczni towarzysze człowieka

Wszystkie psy, niezależnie od budowy i wielkości, pochodzą bezpośrednio od szarego wilka. Proces udomowiania rozpoczął się ponad 12.000 lat temu, prawdopodobnie w kilku regionach na półkuli północnej. Półdzikie psy były pierwotnie wykorzystywane do pasienia i obrony stad, nie pełniły roli towarzyszy domowych i ulubieńców.

Najdawniejsi przodkowie rodziny psowatych obejmującej wszystkie psy, szakale i lisy, żyli około 30 mln lat temu. Obecnie wyróżnia się 13 rodzajów i 37 gatunków tych mięsożernych zwierząt rozproszonych po całym świecie. Pogłowie niektórych z nich w ostatnich latach znacznie się zmniejszyło (wilk szary), natomiast inne gatunki zdołały się przystosować do życia w coraz bardziej zurbanizowanym środowisku (lis rudy).

Wszystkie żyjące współcześnie psy pochodzą od szarego wilka i mają wiele z jego cech. Wilki zachowują się wobec przywódcy stada podobnie jak psy wobec swoich właścicieli. Psy, tak jak wilki, odznaczają się instynktem terytorialnym (najbardziej rozwinięty u psów stróżujących). Mają również instynkt polowania (psy myśliwskie, gończe). Jest bardzo interesujące, że szary wilk ma instynkt pasterski: jeden osobnik z watahy specjalizuje się w izolowaniu ofiary od stada, podobnie jak to czynią niektóre z obecnych ras na polecenie swojego właściciela.

Odkrycia archeologiczne potwierdziły, że już ponad 9.000 lat temu istniały wyraźne różnice w wielkości psów, nawet żyjących w tym samym regionie. Różnice w ich pokroju nasiliły się zwłaszcza w czasach rzymskich, kiedy to utrwalono charakterystyczne cechy wielu dzisiejszych ras. W tym okresie dziejów psy były już hodowane w tym samym celu co obecnie: polowanie, pasterstwo, obrona własności oraz jako ulubińcy. Bardzo staranny dobór hodowlany oraz naturalna adaptacja do zróżnicowanych warunków klimatycznych doprowadziły do pojawienia się wielu nowych ras w okresie średniowiecza. Do końca XVIII wieku powstalo dużo bardzo inteligentnych i wyspecjalizowanych ras psów mysliwskich, znanych do dziś.

Wzorce ras:

Wiele żyjących dawniej psów mogło przypominać z wyglądu psy obecne, ale nie były one sklasyfikowane w postaci ras. To stało się całkiem niedawno.

Pod koniec XIX wieku modne zaczęły być wystawy psów, na których poszczególne okazy były oceniane według specjalnych kryteriów; w związku z tym konieczne stało się opracowanie wzorców ras. W Wielkiej Brytanii miłośnicy psów powołali w 1873 roku organizację nazwaną później Kennel Club. Założono księgi hodowlane i ustalono wzorce ras. Ustanowiono również podstawowe zasady wystawiania psów. Podobne organizacje powstawały również w innych krajach: amerykański Kennel Club założono w 1884 roku, a jego kanadyjski odpowiednik w 1888 r.

Rozpoznawanie ras:

Obecnie niektóre rasy psów stały się popularne na całym świecie. Inne pozostają rasami lokalnymi; często ich zasięg ogranicza się do jednego regionu w określonym kraju. Oficjalne standardy ras są ustalane przez organizacje kynologiczne poszczególnych krajów i czasem różnią się nieznacznie między sobą: dotyczy to np. kopiowania (przycinania) uszu i skracania ogona.

Agnieszka Myszkorowska
http://www.myszkora.republika.pl/