Parwowiroza - uratowany pies

Suczka ta przeszła przez wszystkie stadia tej choroby stąpając w pewnym momencie trzema łapami po "drugiej stronie tęczy". Duże zaangażowanie właścicieli i szybka relacja sprawiła, że choć dotarła do nas w strasznym stanie, obecnie wyssana przez chorobę wraca do zdrowia. Przed nią rekonwalescencja i cały program szczepień.

Czynnikiem zakaźnym parwowirozy jest wirus DNA z rodziny parvoviridae CPV-2. Ma bardzo duże powinowactwo do szybko dzielących się komórek (krypt, jelitowych, młodych erytrocytów i granulocytów, tkanki limfatycznej).Rozpoznany po raz pierwszy w 1978 roku. Ma dużą zdolność przeżywania w trudnych warunkach środowiska (w temperaturze pokojowej w kale przeżywa do 6 miesięcy), wrażliwy na środki czystości zawierające związki chloru.

Źródłem zakażenia są zwierzęta chore, zarażony kał, sierść zdrowiejącego psa, przedmioty i odzież mająca kontakt z chorymi zwierzętami. Rozwój choroby trwa od 7-14 dni, powodując wiremie i w ciągu 2-3 dni objawy kliniczne (biegunka) związane z osiedleniem się wirusa w kryptach jelitowych. Wydalany jest z kałem, moczem i innym wydalinami.  

Choroba najczęściej występuje u szczeniąt i może atakować całe mioty. Śmiertelność jest duża w stadach nie szczepionych, lub niedostatecznie szczepionych. Największy odsetek śmiertelności notuje się do 6 miesiąca życia. Wirus chorobotwórczy jest również dla starszych psów (8-12) i bardzo starych, a w szczególności nie szczepionych dawką przypominającą. Często powoduje powikłania innych chorób, przyczyniając się do wzrostu śmiertelności.

Objawy: na plan pierwszy wysuwa się biegunka związana nieżytem jelit, nawet do krwotocznego zapalenia jelit. Szczenięta mogą też padać bez wystąpienia objawów. Następnie mogą występować wymioty, obniżenie temperatury ciała lub gorączką do 41,5 'C. Zmiany w obrazie krwi pomagają lekarzowi rozpoznać chorobę, dlatego tak ważne jest wykonanie badania. Brak apetytu, silne odwodnienie i ból brzucha potęgują zły stan zdrowia psa. Choroba często wikłana jest przez bakterie, wirusy czy pasożyty. Największa śmiertelność jest do 4 dnia, po tym okresie szanse na przeżycie rosną. Czas trwania choroby to 1-2 tygodnie.

Leczenie:

-nawadnianie dożylne określane na podstawie stopnia odwodnienia

-wyrównanie strat elektrolitowych

-w fazie wiremii podawanie surowicy

-całkowita głodówka przez 24-48 godzin lub do ustąpienia wymiotów i biegunki

-w celu zabezpieczania powikłań bakteryjnych-antybiotykoterapia

-podawanie leków przeciwwymiotnych, przeciwbiegunkowych

-leki podnoszące odporność.

Rokowanie: przy odpowiednio wczesnym zastosowaniu leczenia i odpowiedniej pielęgnacji przeżywalność znacząco rośnie.

Profilaktyka: szczepienie profilaktyczne w hodowlach na tydzień przed przekazaniem do nowego właściciela, szczepienia przypominające w pierwszym roku życia w celu podwyższenia poziomu przeciwciał.

Dzięki uprzejmości właścicieli 3.04.2007 otrzymaliśmy nowe zdjęcia tej suczki. Jak widać dochodzi do zdrowia.

Autor: lek.wet.Ziemowit Kudła
www.medwet.pl