Typowa przypadłość labradorów, która może dotknąć także Twojego psa

Najczęściej pojawia się u bardzo młodych psów, między 6. a 18. miesiącem życia, ale niestety ma tendencję do nawracania także w późniejszych okresach życia. To jedna z najbardziej typowych przypadłości labradorów, co nie oznacza, że nie dotyka przedstawicieli innych ras (szczególnie dużych i olbrzymich). Mowa o zapaleniu trzeciej powieki. Czym jest ta choroba i jak się ją leczy?

Gdy na oku pojawia się coś dziwnego

Zapalenia trzeciej powieki u psa trudno nie zauważyć. Pewnego dnia na oku pupila pojawia się dziwna „narośl” w krwistoczerwonym kolorze, która może zająć nawet połowę gałki ocznej. Pies próbuje to drapać i jest wyraźnie nieswój. To przez to, że trzecia powieka powoduje silne swędzenie i szczypanie.

Jeśli właściciel w porę nie zareaguje i nie zgłosi się z psem do weterynarza, trzecia powieka będzie coraz mocniej nachodzić na oko i w skrajnym przypadku może nawet spowodować przejściową ślepotę.

Trzecia powieka to inaczej migotka. Znajduje się w kąciku oka i zawiera grudki chłonne, których zadaniem jest ochrona gałki ocznej przed infekcjami. Czasami (a u labradorów dość często) dochodzi do stanu zapalnego, przez co grudki twardnieją i się powiększają, silnie drażniąc oko. Zwykle towarzyszy temu nasunięcie się trzeciej powieki na gałkę oczną. Pojawia się także ropienie.

Pies z zapaleniem trzeciej powieki wygląda „makabrycznie”, dlatego nie należy czekać, aż to „samo przejdzie”, tylko jak najszybciej biec do weterynarza. Zwierzak z tą przypadłością czuje się bardzo niekomfortowo, a drapanie tylko pogarsza sprawę (i zwiększa ryzyko silnej infekcji).

Leczenie trzeciej powieki

W pierwszym etapie lekarz z pewnością zaleci farmakoterapię. Zwykle stosuje się krople do oczu oraz maść. Można również sięgnąć po domowy sposób i nacierać powiekę wacikiem nasączonym rumiankiem.

Jeśli to nie przynosi efektu, niezbędne będzie wdrożenie leczenia chirurgicznego. Tutaj do wyboru jest kilka rozwiązań. Najczęściej przeprowadza się zabieg zeskrobania grudek chłonnych (w znieczuleniu miejscowym) lub kriodestrukcję – polega to na wymrożeniu grudek chłonnych ciekłym azotem.

Najbardziej inwazyjną metodą walki z nawracającym zapaleniem trzeciej powieki jest jej usunięcie. Zabieg ten wykonują wyspecjalizowane kliniki weterynaryjne i zaleca się go w sytuacji, gdy leczenie farmakologiczne i inne rozwiązania nie przyniosły trwałego efektu. Należy przy tym pamiętać, że po usunięciu trzeciej powieki większość psów zaczyna cierpieć na inną przypadłość, mianowicie zespół suchego oka.