Pasożyty wewnętrzne (endopasożyty) - PIERWOTNIAKI.
choroby pasożytnicze zwierząt domowych cz. 4
PRZYWRY to bezwarunkowe pasożyty wewnętrzne kręgowców o ciele nieczłonowanym i listkowanym. Ich wielkość waha się w granicach kilku centymetrów. Mają dwie przyssawki - okołogębową i brzuszną, a ich jelito zazwyczaj rozgałęzia się na dwa główne ramiona. Charakteryzuje je złożony cykl rozwojowy z co najmniej dwoma żywicielami. Przedstawicielem przywr jest motylica wątrobowa (Fasciola hepatica) będąca pasożytem ssaków roślinożernych, a niekiedy także człowieka. Postać dorosła pasożytuje między innymi w wątrobie, powodując jej uszkodzenia, a rozwój larw odbywa się w ciele wodnego ślimaka, zazwyczaj błotniarki stawowej. Innym dość powszechnym pasożytem (zwłaszcza w krajach tropikalnych) jest przywra krwi (Schistosoma haematobium), której dojrzała postać żyje w naczyniach krwionośnych jamy brzusznej człowieka. Żywicielem pośrednim tej przywry są wodne ślimaki. w odróżnieniu jednak od motylicy jej cerkarie nie czekają biernie na zjedzenie, lecz potrafią aktywnie wniknąć przez skórę do tkanek i naczyń krwionośnych człowieka. Przywra krwi jest przyczyną wielu stanów zapalnych u zarażonych osób, co niekiedy prowadzi do śmierci. Ciało przywr pokryte jest specjalnym bezpostaciowym oskórkiem, który chroni ją przed strawieniem przez enzymy gospodarza.
Opistorchoza wywoływana jest przez przywrę opisthorchis felineus. Zasiedla ona przewody żółciowe wątroby lub woreczek żółciowy. Występuje głównie u psów, kotów, lisów i człowieka. Jest to plaski robak szerokości do 2mm i długości do 13mm. Przywra ta potrzebuje, do swojego rozwoju, żywicieli pośrednich. Pierwszym z nich są zazwyczaj ślimaki bythynia leachi, drugim ryby karpiowate, możliwy jest udział żywiciela dopełniającego – ryby drapieżne. Ssaki zarażają się zjadając zarażone ryby.
Pasożyt ten uszkadza w sposób mechaniczny jelita, miąższ wątroby, przewody żółciowe. Często występująca duża ilość przywr prowadzi do zaczopowania przewodów żółciowych. Opisthorchis felineus sprzyja również infekcjom bakteryjnym. Jej produkty przemiany materii działają uczulająco na żywiciela.
Objawy:
objawy żółtaczki
zaburzenia przewodu pokarmowego
wymioty
osłabiony apetyt
wychudzenie
powiększenie brzucha
Alarioza wywoływana jest przez przywrę alaria alata. Bytuje ona w żołądku i jelitach cienkich zwierząt mięsożernych. Szczególnie narażone na alariozę są psy swobodnie biegające po lesie lub na wsi.
Rozwój przywry wymaga udziału żywicieli pośrednich. Pierwszy z nich to ślimaki rodzaju planorbis. Drugi to kijanki i żaby. Ssaki występują tu jako żywiciele rezerwowi.
Larwa alaria alata po połknięciu przez żywiciela ostatecznego przebija ścianę jego żołądka (albo jelita cienkiego) i przechodzą do jamy brzusznej. Potem przez przeponę wnikają do jamy piersiowej i do miąższu płuc. Od czasu dostania się do organizmu psa do osiedlenia się w jego płucach mija około 24 godzin. W płucach przebywają około 12 dni i przeobrażają się w postać młodej przywry. Te wędrują do tchawicy i gardła gdzie są połykane i dostają się ponownie do przewodu pokarmowego.
Oddziaływanie przywr na narządy wewnętrzne, podczas wędrówki po organizmie żywiciela, powoduje ich perforację i stany zapalne.
Objawy:
podniesiona wewnętrzna ciepłota ciała
bolesny, utrudniony oddech
biegunki
wymioty
osłabiony albo zmienny apetyt
w przypadku szczeniąt mogą wystąpić objawy przypominające padaczkę
Anita Zielonka
http://wetdoktor.pl/
