Osteopatia czaszkowo - żuchwowa - choroba kości młodych psów

Osteopatia czaszkowo-żuchwowa jest nienowotworową, niezapalną, proliferacyjną chorobą kości młodych psów (3 - 8 miesięczne). Najczęściej dotyczy kości żuchwy, kości potylicznej i skroniowej. Najczęściej diagnozowana jest u terierów szkockich, West Highland White terierów i Cairn terierów, chociaż stwierdzana była też u innych ras psów.

Przyczyny:  Przyczyna schorzenia jest nieznana, chociaż podejrzewane jest podłoże genetyczne. Na Uniwersytecie w Michigan prowadzone są badania nad opracowaniem testu DNA, dzięki któremu można by zidentyfikować nosicieli zmienionego genu oraz zdrowe zwierzęta homozygotyczne.

Objawy: Pierwszym objawem osteopatii skroniowo-żuchwowej jest bolesność przy otwieraniu jamy ustnej. Następnie pojawia się obustronny obrzęk żuchwy, który może być symetryczny lub nie. Wybujały wzrost kości żuchwy może prowadzić do utrudnionego żucia pokarmu. W zaawansowanych przypadkach może dojść do zlewania się pionowych ramion żuchwy z kośćmi czaszki oraz kostnienia tkanek miękkich w zmienionej okolicy.

U chorego zwierzęcia stwierdza się często zwiększone ślinienie, niemożność przyjmowania karmy i związane z tym wychudzenie, odwodnienie i spadek przyrostów masy ciała. W okresach proliferacji kości może występować podwyższenie temperatury ciała.  Nasilenie objawów klinicznych może się znacznie różnić u poszczególnych psów - od łagodnych, 1-2 dniowych ataków zmniejszonego apetytu, do bardzo nasilonych, charakteryzujących się silną bolesnością i całkowitą niemożnością otwierania jamy ustnej.

Rozpoznanie:  Rozpoznanie osteopatii czaszkowo-żuchwowej stawia się na podstawie wywiadu, badania klinicznego i badania rentgenowskiego, zastosowanie może również znaleźć tomografia komputerowa. Chore zwierzę często jest zainteresowane jedzeniem, ale z powodu bolesności przy otwieraniu jamy ustnej odchodzi od miski. W badaniu klinicznym stwierdza się obecność twardych, guzowatych, powiększonych ramion żuchwy oraz znaczną bolesność przy omacywaniu zmienionej okolicy i próbach otwarcia jamy ustnej . W zaawansowanych przypadkach jamę ustną daje się otworzyć na maksymalnie 1-2 cm. Możliwe jest powiększenie podżuchwowych węzłów chłonnych oraz zanik mięśni skroniowych.

Potwierdzeniem diagnozy jest rentgenograficzne stwierdzenie występowania zmian proliferacyjnych w obrębie kości żuchwy i innych kości czaszki, takich jak kości potylicznej, ciemieniowej, czołowej, czy szczękowej.

W wątpliwych przypadkach pomocne może być badanie histopatologiczne wycinka kości. W osteopatii czaszkowo-żuchwowej stwierdza się niezapalnie zmienioną kość z nakładającymi się obszarami resorpcji i narastania kości.

Uwaga! U chorych psów wskazany jest stały monitoring choroby, w celu kontroli postępowania choroby, oraz kontrola rentgenowska w odstępach co najmniej dwumiesięcznych.

Leczenie:  Nie jest znana żadna specyficzna metoda leczenia osteopatii czaszkowo-żuchwowej, możliwe jest jedynie leczenie wspomagające, które ma na celu zwiększenia komfortu życia zwierzęcia i zmniejszenie jego cierpienia. Wskazane jest podawanie miękkiej, dobrej jakości, smacznej karmy. Jeżeli pies nie jest w stanie sam pobierać karmy należy zastosować karmienie przez sondę żołądkową. Przy znacznej bolesności wskazane jest podawanie leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych. Nie jest wskazane usuwanie zmienionych fragmentów kości, ponieważ proces chorobowy nie zostaje zahamowany, a zmiany postępują.

Rokowanie: Zmiany zazwyczaj wycofują się w wieku 11-13 miesięcy w miarę wzrostu kości i zakończenia procesu ich kostnienia, chociaż w wielu przypadkach, w wyniku całkowitej niemożności otwierania jamy ustnej, wskazana jest eutanazja. Rokowanie jest niepomyślne również u psów, u których stwierdzono radiograficznie zesztywnienie stawów skroniowo-żuchwowych.

Rokowanie zależy od zaawansowania zmian i szybkości ich postępowania. U zwierząt, u których stwierdzono osteopatię czaszkowo-żuchwową, może pozostać zgrubienie na żuchwie, chociaż najczęściej dochodzi do całkowitego lub prawie całkowitego wycofania się zmian. Ze względu na możliwość genetycznego podłoża tego schorzenia, chore psy należy wykluczyć z rozrodu.

 

Maja Ingarden
http://therios.strefa.pl

Zgłoś swój pomysł na artykuł

Więcej w tym dziale Zobacz wszystkie