DYSPLAZJA: Dysplazja stawu biodrowego u psów - inf. podstawowe

To schorzenie polegające na zniekształcenie stawu biodrowego. Panewka kości jest tak płaska, że nie pokrywa w pełni główki kości udowej. Dysplazja dotyka najczęściej rasy psów bardzo intensywnie rosnące w wieku szczenięcym. Wiele osobników jest tylko nosicielami genu dysplazji u nich choroba nie ujawnia się. Zdrowe psy zatem mogą być rodzicami dysplastycznych szczeniąt. Mimo iż dysplazja jest wadą genetyczną nie jest łatwa do wyeliminowania z hodowli ponieważ za jej ujawnienie odpowiada nie jeden ale wiele genów.

Dziedziczna skłonności do dysplazji jest stosunkowo niska, wynosi 30-50%, w pozostałych 70-50% wpływa środowisko: złe warunki wychowania szczeniąt przekarmianie ich, zła dieta, brak ruchu lub nadmiar ruchu, rodzaj ruchu (np. wchodzenie po schodach na 4 piętro), źle zorganizowane legowisko.

Szczenięta powinny dostawać pokarm wysokowartościowy zawierający odpowiednie ilości substancji kolagenowych, zbilansowane pod względem preparatów mineralnych. Pokarm powodujący otyłość zwiększa niebezpieczeństwo pojawienia się choroby u szczeniąt obciążonych genetycznie.
W przypadku podejrzenia dysplazji stawu biodrowego jedyna pewna diagnozę można postawić wykonując badanie rentgenowskie. Wiarygodna ocena stawu może być dokonana w wieku 12-18 miesięcy. Pierwsze objawy dysplazji można zaobserwować w wielu 6 miesięcy. Szczenię dysplastyczne może wówczas kuleć mieć trudności przy skakaniu, wchodzeniu po schodach oraz przy wstawaniu. W przebiegu choroby dochodzi do pogłębiającego uszkadzania stawu i zaostrzania się objawów.

Od 1 stycznia 2001 roku, w Polsce zostały wprowadzone następujące symbole określające stopnie HD:

A - normalne stawy biodrowe (dawne A1), wolne od dysplazji
B - prawie normalne stawy biodrowe (dawne A2), wolne od dysplazji
C - nieznaczna (lekka) dysplazja, dawne C1
D - umiarkowana (średnia) dysplazja, dawne C2
E - ciężka dysplazja, dawne C3.

Małgorzata Wiśniewska
wortal psy24.pl