Historia rottweilera: Stumper

Jak już wspomniałem , reńskiego psa rzeźniczego nazywano "Stupp". Słowo "stuppen" oznacza obcinać i przycinać - analogicznie jak szwajcarskie "stumpen". Zarówno w Niemczech jak i Szwajcarii nazwa przyjęta została z powodu obciętego ogona. Nie widomo ile psów na początku hodowli czystej rasy miało wrodzony szczątkowy ogon. Opinia E. Hauck , iż było to zjawiskiem powszechnym, raczej należy poddać w wątpliwość.

Na szyldzie cechu rzeźników pochodzącym z 1860 roku pies zaganiający miał sierpowato zakręcony do góry ogon. Jeśli ogon szczątkowy byłby wówczas zjawiskiem powszechnym z pewnością rzeźnicy umieściliby na swoim znaku psa z krótkim ogonem.

O psie pasterskim z Entlebuch, który bez wątpienia wywodzi się z tej samej linii dawnych psów wiejskich co rottweiler, wiadomo, że szczątkowy ogon wiąże się z cechą subletalną. Dlatego unikane przez hodowców było kojarzenie ze sobą par psów o wrodzonym szczątkowym ogonie.

Wraz ze szczątkowym ogonem występują często różnego stopnia wady kręgosłupa. Zwierzęta homozygotyczne pod względem cechy degeneracji kręgów ogona nie są więc zdolne do życia. Psy o wrodzonym szczątkowym ogonie są więc zawsze heterozygotami. Nie ma więc żadnego powodu by sądzić by w przypadku rottweilera mogłoby być inaczej.

Jeśli w Niemczech i Szwajcarii wprowadzono by powszechny zakaz kopiowania ogonów (jak przewidziane jest to przez Radę Europy), u rottweilera występowałby wtedy najprawdopodobniej różne kształty ogona. Mógłby to być ogon zawinięty jak u appenzellera, ogon kształcie sierpowatym lub w najlepszym wypadku ogon obwisły, na jednej trzeciej swojej długości łukowato podniesiony jak u berneńczyka i dużego szwajcarskiego psa pasterskiego. Należałoby do tego jeszcze dodać psy z wrodzonym ogonem szczątkowym o różnej długości.

Jeśli takby się stało (co jest zupełnie możliwe), hodowcy musieliby porozumieć sie co do nowego obowiązującego kształtu ogona rottweilera.