CZECHOSŁOWACKI WILCZAK: Jakie naprawdę są Czechosłowackie Wilczaki?
Jakie naprawdę są Czechosłowackie Wilczaki?
Wilczaków jest wiele, ale łączy je jedno – jeśli chcemy się zdecydować na tego psa musimy mieć dużo czasu, samozaparcia i cierpliwości. Wbrew pozorom niekoniecznie jest to rasa dla osób bogatych. Jest to pies dla każdego, kto ma serce do zwierząt i choć trochę rozumie psią naturę. Jeśli dodamy do tego wcześniej wymienione cechy – przeżyjemy ;)
Czy trafimy na aniołka, czy na czyste zło – musimy się przygotować na multum pracy. Wilczak potrafi być krnąbrny, agresywny i strachliwy – nie mówię, że każdy, ale psy trafiają się różne. Wszystkie są dominujące, w różnym stopniu, ale jednak. Dorosłe wilczaki, ciężko tolerują inne dorosłe psy – chyba, że z nimi mieszkają i znają je od szczeniaka. Niektóre zachowania zależą od charakteru i wychowania, ale część jest charakterystyczna dla rasy. Typowy wilczak jest wiecznym kombinatorem. Jeśli nie śpi, to się nudzi. Jeśli się nudzi, to najpierw próbuje zaczepiać nas, a jeśli nas nie ma – sam szuka sobie zajęć. Przekopanie ogródka, zjedzenie mebli, zerwanie tapety, zbicie wazonów, zjedzenie kwiatków lub poszarpanie ubrań to świetne zajęcia dla psa – w jego rozumieniu. Gorzej jeśli zabiera się za kable i kontakty. Wilczak potrafi przez parę godzin, przerobić nasz dom na stertę gruzu, a w pół godziny z mercedesa zrobić malucha.
Mały wilczak w domu to koszmar – musimy mieć oczy dookoła głowy i cały czas być w pogotowiu. Inaczej nasze mieszkanie może zmienić stan skupienia. Przez pierwsze miesiące musimy się nim zajmować jak najwięcej, żeby zminimalizować szkody i zmaksymalizować jego pozytywne zachowania. Jeśli nas nie ma lub śpimy to najprostszym sposobem zapobiegania niszczeniu w domu, jest zamknięcie psa w klatce. Nie jest to takie straszne jak się wydaje, bo maluchy zazwyczaj są nauczone, że klatka to ich dom i posłanie. Dawanie jedzenia w klatce, jeszcze zwiększa zaufanie do niej. Ale jak w każdej regule są wyjątki, tak zdarzają się wilczaki nie tolerujące klatki. Cześć psów po zamknięciu w klatce wyje, część wpada w histerię.
No i konflikt z sąsiadami mamy gotowy. Klatka nam odpada. Jak można się uchronić przed zniszczeniami nie mając możliwości zamknięcia psa w klatce? Słyszałam o różnych metodach: od zakładania kagańca, budowy w domu kojca do trzymania psa na łańcuchu. Chyba najłatwiej jest zrobić “remont” mieszkania, tak aby psu nic się nie stało w trakcie buszowania, kupić odporne meble (lub trzymać stare) i nie przyzwyczajać się do sprzętów i swoich rzeczy. Wtedy pies ma swobodę, a my uczymy się porządku. Ja najbardziej wartościowe rzeczy trzymam na pawlaczu ;)
Nie jest na szczęście, aż tak czarno – nie każdy wilczak jest niszczycielem, niektórym akt apokalipsy zdarza się raz w życiu, niektórym nigdy. Po aktywności malucha możemy zgadywać jaki będzie, ale nigdy nie mamy pewności co z niego wyrośnie. Zawsze lepiej szykować się na najgorsze, a potem pozytywnie rozczarować. Wilczak, który nie niszczy w domu to zazwyczaj psiak albo przyzwyczajony do gryzienia swoich rzeczy, albo mocno wybiegany. Maluchom wystarczą 2-3 godziny ruchu, aby poszły spać. Ale z wiekiem wytrzymałość rośnie :D Więc trzeba ćwiczyć i ćwiczyć… Żeby nie paść przed psem. Nawet najspokojniejszy wilczak jest bardziej aktywny od zwykłego kanapowca. Wbrew pozorom dom z ogrodem jest tu niewielką pomocą, bo psy zamiast biegać, zazwyczaj gdzieś podsypiają albo kopia doły i czekają na normalny spacer.
Żeby przeżyć z wilczakiem, należy bardzo dużo czasu zainwestować w jego pierwsze dni, tygodnie i miesiące życia. Praktycznie 24 godziny na dobę musimy psu przedstawiać nasze reguły. Jeśli już je opanuje – ciągle je przypominać. Wilczak jest mądrym zwierzęciem. Jeśli popełnimy błąd, załapie to za pierwszym razem i wykorzysta. Dlatego liczy się konsekwencja. Dobrze robi bardzo wczesne pójście do przedszkola – od 3 miesiąca życia. Psiak, wtedy szybko się uczy, a my mamy pomoc specjalistów od psiego behawioru, jeśli coś idzie nie tak jak trzeba. Wiemy jak ćwiczyć w domu i na spacerze i możemy to wykorzystać. Pies nabiera nawyków i chcąc nie chcąc, robi niektóre czynności automatycznie. Ale to też może minąć, jeśli z psem nie pracujemy stale. Z każdym psem musimy pracować bez względu na rasę i pochodzenie. Z każdym trochę inaczej. Wilczaki wyróżniają się na każdym szkoleniu. Uczą się bardzo szybko i równie szybko nudzą. Wilczak potrafi zapomnieć się latając z nosem przy ziemi, a wyjazd z nim na wieś wymaga od nas grubego portfela – w końcu trzeba odkupić kury i kaczki…
A pozytywy? CzW są bardzo inteligentne, potrafią myśleć same. Obcowanie ze szczeniakiem zadziwia na każdym kroku. Wilczaki niesamowicie przywiązują się do swojego właściciela i jego stada. Traktują nas jak przewodników, ale zarazem są bardzo samodzielne. Są idealnymi przyjaciółmi, ale na ich miłość musimy zapracować. Dobrze przemyślana praca z wilczakiem przynosi nam i jemu dużo radości. Nie jest pracą z maszynką do wykonywania komend, która myśli za właściciela, ale partnerstwem z dużej litery P. Wilczaki mają dużo wdzięku – jak puści się stado, można godzinami robić zdjęcia lub siedzieć i po prostu na nie patrzeć. Mieszkając z wilczakiem ma się wrażenie, że rozumiecie się bez słów. Językiem ciała i gestów możecie wyrazić wszystko.
Wilczak nie ujada pół dnia pod drzwiami, a idąc z nami na spacer, nawet jak ma tysiąc innych spraw – zawsze kontroluje czy jesteśmy nadal z nim. No a spacery po lesie to już bajka… Warto znieść wszystkie negatywne strony bycia z wilczakiem, dla całej reszty pozytywów. Ale patrząc na naszego wymarzonego wilczaka, który jest jeszcze słodką kulką, musimy zdawać sobie sprawę z nawału pracy jaka nas czeka i pamiętać, że od początku to my musimy ustanawiać zasady w domu, a nie odwrotnie :) Bo z takiej słodkiej kuleczki, wyrośnie duży pies o silnym charakterze. Życie z wilczakiem jest trudne i pełne wyrzeczeń, ale warto. Nie dla wyglądu, mody i popularności – ale dla psa i jego wyjątkowego charakteru.
Anna Gałązka – hodowla Czechosłowackich Wilczaków – GORTHAN (Wilczy Omen)
http://gorthan.pl
