Wzorzec FCI nr 141 OWCZAREK PIRENEJSKI DŁUGOWŁOSY

Wzorzec FCI nr 141

OWCZAREK PIRENEJSKI DŁUGOWŁOSY
(Berger des Pyrénées a poil long)

Kraj pochodzenia: Francja
Data publikacji obowiązującego wzorca: 26.03.2009
Użytkowanie: Pies owczarski wykorzystywany na pastwiskach i w gospodarstwachPirenejów.

Klasyfikacja FCI: Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy wymagane.

RYS HISTORYCZNY:
Rasa ta, hodowana dla celów użytkowych, pozostawała praktycznie nieznana poza rejonem swego występowania aż do początków XX wieku. Owczarki pirenejskie występują w rozmaitych lokalnych typach, różniących się wielkością i rodzajem sierści, ale ich charakter i zachowanie są zawsze takie same. Pierwszy oficjalny wzorzec rasy opracował Bernard Sénac-Lagrange w latach 1921-1925. Pierwsze zmiany wprowadzono w okresie w którym przewodniczył on R.A.C.P., a kolejne wprowadzono za prezesury Charlesa Duconte'a (1954-1986), Guya Mansencala (1986-2000) i Alaina Pécaulta (od 2000 roku) we współpracy z Raymondem Triquetem od 2001.

WYGLĄD OGÓLNY:
Pies wykazujący maksimum energii przy możliwie niewielkich rozmiarach. Wyraz nieustannie ożywiony i bystry, szybkie ruchy i reakcje, wszystko to nadaje owczarkowi pirenejskiemu charakterystyczny wygląd, zdecydowanie wyróżniający go spośród innych ras.

WAŻNE PROPORCJE:
Mózgoczaszka mniej więcej tak samo szeroka, jak długa.
Kufa krótsza od mózgoczaszki w proporcji kufa 2, mózgoczaszka: 3

Długość tułowia większa od wysokości w kłębie. Odległość od łokcia do podłoża większa, niż połowa wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Owczarek pirenejski jest odważnym, bystrym małym psem, samodzielnym i nadzwyczaj oddanym swemu panu. Wrodzona samodzielność powoduje, że trzeba go starannie wychować, aby jego energia wykorzystana była w pożądanym kierunku i z największym pożytkiem. Zwykle jest nieufny wobec obcych.

GŁOWA:
Trójkątnego kształtu.
Mózgoczaszka:
Czaszka średniej wielkości, niemal płaska, lekko zaokrąglona po bokach, bruzda czołowa ledwie zauważalna, a guz potyliczny tylko odrobinę zaznaczony. Mniej więcej tak samo szeroka, jak długa, z przodu płynnie przechodzi w kufę.
Stop: Ledwie widoczny.
Trzewioczaszka:
Nos: Czarny.
Kufa: Linia górna prosta, kufa nieco krótsza od mózgoczaszki, trójkątnego
kształtu, ale nie spiczasta.
Wargi: Niezbyt grube, przykrywające całkowicie zęby, bez wyraźnych kącików. Krawędzie warg i podniebienie czarne lub z przewagą czerni.
Uzębienie: Pełne. Kły duże. Zgryz nożycowy, ścisły, bez utraty kontaktu pomiędzy siekaczami. Dopuszczalny zgryz cęgowy.
Oczy: Wyraziste, trochę w kształcie migdała, ciemnobrązowe. Nie są ani wypukłe, ani głęboko osadzone. Oko porcelanowe dopuszczalne u psów maści arlekin (marmurkowych) lub łupkowoszarej, dla których są wręcz charakterystyczne. Powieki czarne, bez względu na umaszczenie.

Uszy: Dosyć krótkie, umiarkowanie szerokie u nasady, osadzone ani zbyt blisko siebie na wierzchołku czaszki, ani nie za szeroko. Są trójkątne, cienkie, ostro zakończone, zwisające i bardzo ruchliwe. Gdy pies jest ożywiony, górna linia ucha widziana od przodu wyraźnie przedłuża poprzeczną krawędź czaski. Mogą być półstojące, w takim przypadku dolna część ucha musi być stojąca i ruchliwa, a górna jedna trzecia lub połowa ucha powinna być jednakowo załamana do przodu lub symetrycznie na boki.

SZYJA:
Raczej długa i dobrze umięśniona, wychodząca wysoko z łopatek.

TUŁÓW:
Mocny, ale nie ciężki, umięśniony i suchy. 
Linia górna: Opadająca. Kłąb wyraźny. Grzbiet dosyć długi i mocny.
Lędźwie: Krótkie, lekko wysklepione, choć optycznie wydają się bardziej, bo sierść na zadzie i udach jest najobfitsza.
Zad: Dość krótki i raczej spadzisty.
Klatka piersiowa: Przeciętnie rozbudowana, sięga łokcia. Żebra lekko zaokrąglone.
Słabizna: Nieznacznie zapadnięta.

OGON:
Dobrze owłosiony, niezbyt długi, nisko osadzony, haczykowato zakończony. Gdy pies jest ożywiony, ogon nie powinien ogólnie rzecz biorąc wznosić się ponad linię grzbietu, jednak może być lekko zawinięty ku przodowi. W krajach w których nie jest to zabronione, niektóre psy mają cięte ogony. Dopuszczalny jest naturalnie skrócony ogon.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Proste, suche, o wyraźnych ścięgnach i obfitych piórach.
Łopatki: Dość długie, lekko skośnie ustawione.
Ramiona: Średniej długości, umiarkowanie skośnie ustawione.
Przedramiona: Proste.
Nadgarstki: Wyraźne.
Śródręcza: Lekko nachylone, gdy patrzy się na nie z boku.
Łapy: Suche, dosyć płaskie, wyraźnie owalne. Opuszki ciemne. Pazury mocne, małe, niewidoczne wśród sierści, rosnącej także między palcami i opuszkami.
Kończyny tylne:
Dość głęboko kątowane. Psy o włosie półdługim nie mają piór.
Uda: Niezbyt długie, ukośnie ustawione, o potężnych, wyraźnych mięśniach.
Kolana: Dobrze kątowane, skierowane prosto do przodu.
Podudzia: Dosyć długie i skośnie ustawione.
Stawy skokowe: Nisko umiejscowione, suche, dobrze kątowane. Stawy skokowe mogą być zbliżone do siebie.
Śródstopia: Prostopadłe do podłoża lub leciutko nachylone.
Łapy: Suche, dosyć płaskie, wyraźnie owalne. Opuszki ciemne. Pazury mocne, małe, niewidoczne wśród sierści, rosnącej także między palcami i opuszkami.
Wilcze pazury: Mogą występować, pojedyncze lub podwójne.

RUCH:
W stępie owczarek pirenejski porusza się krokiem raczej krótkim. Najbardziej typowym tempem jest kłus, który powinien być swobodny i dziarski. W wolnym kłusie głowa trzymana jest wysoko, w miarę zwiększania tempa - coraz niżej, aż do linii grzbietu. Łapy nie mogą być podnoszone wysoko, ruch powinien być niski, a łapy muskać ziemię.

OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra: Cienka, zwykle z ciemniejszymi plamami, bez względu na umaszczenie.
Sierść: Długa lub półdługa, zawsze gęsta, prawie prosta lub lekko falista, na zadzie i udach najobfitsza i trochę wełnista. Struktura sierści pośrednia między kozią a wełną owczą. U niektórych psów sierść twarda i wełnista tworzy sznury lub wstążki, zwane „cadenettes", a nawet zbite płaty, zwane „matelotes", pokrywające cały zad. „Cadenettes" mogą tworzyć się także na klatce piersiowej i w okolicach łokci. Na kufie włos krótszy i nie tak gęsty, na jej końcu lub i na całej długości leży gładko, w kierunku od nosa do oczu. Dłuższy na bokach kufy i policzkach, ułożony tak, jakby wiatr zwiewał go ku tyłowi. Oczy muszą być dobrze widoczne, nie przesłonięte włosem.

Umaszczenie: Płowe w różnych odcieniach, z czarnym nalotem lub bez i niekiedy z niewielką ilością bieli na piersi i łapach. Szare w różnych odcieniach, z niewielką ilością bieli na piersi i łapach, arlekin (błękitna z czarnymi łatami) lub szare,. Występuje także maść pręgowana, czarna lub czarna z umiarkowanymi białymi znaczeniami. Preferowane maści jednolite.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy 42 do 48 cm,
suki 40 do 46 cm.
Dopuszczalna tolerancja o 2 cm w górę lub w dół, jeśli pies jest doskonały w typie.

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące obniżenie oceny odpowiednie do nasilenia wady oraz jej wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie psa.

Poważne wady:
Wrażenie ogólne: Pies ciężki, nie dość aktywny
Głowa: Mocno wysklepiona, kopulasta, z wysklepionym czołem; stop
mocny lub zupełny jego brak.
Kufa: Głęboka, graniasta, brak pigmentacji nosa lub warg.
Oczy: Jasne lub o dzikim wyrazie, brak pigmentacji powiek.
Ogon: zawinięty nad grzbiet, „wiewiórczy ogon" (noszony poziomo nad grzbietem), zrośnięte kręgi
Sierść: Zbyt obfita na głowie, zwłaszcza, jeśli zakrywa oczy i tworzy brodę i wąsy na kufie. Nieprawidłowej struktury - miękka, druciana, kędzierzawa lub lokowata. Nie dość gęsta, lub cienki włos.
Maść: Biel na więcej, niż jednej trzeciej powierzchni ciała. Brak kontrastu między barwą szarą i czarną lub rudy nalot u arlekinów. Barwa wyraźnie rozjaśniona. Maść czarna z podpalaniem.

Wady dyskwalifikujące:

Zachowanie - temperament:
Agresywne lub zdecydowanie lękliwe.

Nos i powieki innego koloru niż idealnie czarne.
Szczęki: Przodozgryz lub tyłozgryz, deformacje szczęk. Brak więcej niż 2 zębów (oprócz P1). Pies musi mieć kły i łamacze (w górnej szczęce P4, w dolnej szczęce M1).

Uszy: naturalnie stojące.

Oczy: Porcelanowe u psów maści innej, niż arlekin i łupkowoszara. Powieki barwy mięsa. Tęczówka jasnożółta.
Ogon: bezwładny, zwisający pionowo w dół.

Szata: kręcona.

Kolor: Biały lub każdy kolor nie wymieniony we wzorcu, biel pokrywająca więcej niż 1/3 ciała u psów o umaszczeniu czarnym.

Wzrost: Poza limitem.

Każdy pies, wykazujący wyraźne deformacje budowy i zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.