Niedokrwistość autohemolitycza u psów i kotów
Niedokrwistość autohemolityczna jest ostatnio coraz częściej rozpoznawana jednostka chorobową występującą u psów i kotów. Jest to choroba tła immunologicznego, gdzie organizm produkuje przeciwciała skierowane przeciwko własnym erytrocytom, prowadząc do ich rozpadu.
Czynniki predysponujące do wystąpienia choroby:
- U psów mówi się o skłonnościach genetycznych do wystąpienia niedokrwistości autohemolitycznej. Częściej choroba ta występuje u pudli, owczarków staroangielskich, seterów irlandzkich i cocker spanieli. Wiek - 2-8 lat. Kilka razy częściej chorują suki.
- U kotów niedokrwistość autohemolityczna często towarzyszy białaczce kociej. Z innych chorób wymienić należy hemobartonelozę i chłoniaka. Nie stwierdzono predylekcji rasowej lub płciowej.
Objawy: Pierwsze objawy choroby to wrażliwość na zimno, zmniejszenie apetytu i osłabienie. Następnie mogą pojawić się wymioty i biegunka oraz rzadziej żółtaczka. W badaniu klinicznym lekarz weterynarii stwierdzi bladość błon śluzowych, przyspieszenie akcji serca oraz oddechów oraz, przy znacznym pozanaczyniowym rozpadzie krwi, powiększenie wątroby i śledziony. Może wystąpić gorączka i uogólnione powiększenie węzłów chłonnych.
Rozpoznanie: Rozpoznanie niedokrwistości autohemolitycznej wymaga wykonania kilku podstawowych badań oraz kilku specjalistycznych. Z podstawowych należy wykonać pełne badanie krwi (morfologia i biochemia) oraz badanie moczu. Specjalistyczne badania to test autoaglutynacji oraz test Coombsa. W badaniu krwi stwierdza się niedokrwistość regeneratywną. Badanie moczu często wykazuje obecność hemoglobiny i/lub bilirubiny, co świadczy o towarzyszącej niedokrwistości autohemolitycznej hemolizie.
Bardzo ważnym badaniem jest test autoaglutynacji - jeżeli jest dodatni, świadczy o występowaniu przeciwciał skierowanych przeciwko erytrocytom, które powodują aglutynację czerwonych krwinek. Ostatecznym potwierdzeniem jest test Coombsa, jednak wymaga on laboratorium posiadającego specyficzne gatunkowo reagenty. Jeżeli nie ma możliwości wykonania testu Coombsa, diagnozę niedokrwistości autohemolitycznej można postawić dopiero po wykluczeniu innych chorób, którym może towarzyszyć autoaglutynacja (np. infekcje, nowotwory, niedobór enzymów erytrocytarnych).
Postępowanie:
- Cele leczenia:
- Zahamowanie rozpadu erytrocytów
- Zahamowanie tworzenia przeciwciał przeciwko erytrocytom
- Utrzymanie odpowiedniego natlenienia tkanek
Założenia te realizowane są przez stosowanie leków działających immunosupresyjnie (glikokortykosteroidy, cyklofosfamid, cyklosporyna) oraz leczenie wspomagające. Należy pamiętać, że leki immunosupresyjne mogą powodować wystąpienie wielu objawów ubocznych, jednak często są niezbędne dla ratowania życia zwierzęcia. Jeżeli jest taka konieczność wykonuje się transfuzję krwi, ale ze względu na immunologiczny charakter schorzenia istnieje duże ryzyko kryzysu hemolitycznego.
Rokowanie:
- dobre - przy łagodnej postaci choroby
- ostrożne - jeżeli dodatkowo wystąpi choroba wątroby lub nerek oraz przy jednoczesnym występowaniu innych chorób immunologicznych (np. immunologiczna trombocytopenia lub uogólniony toczeń rumieniowaty)
- wątpliwe - jeżeli wystąpi hemoliza wewnątrznaczyniowa + dodatni test autoaglutynacji (30-40% przypadków śmiertelnych)
- możliwe powikłania: DIC (zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego), ostra zakrzepica, posocznica, niewydolność nerek, przetrwała hemoliza
Maja Ingarden
http://therios.strefa.pl
